Αρμαγεδδών: η λέξη που στη διάρκεια των αιώνων ταυτίστηκε παγκοσμίως με την απόλυτη καταστροφή. Λέξη που πλάστηκε άλλωστε για αυτό τον σκοπό από τον Ιωάννη στην Πάτμο και για εκείνο που έγινε τελικά το τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης: την Αποκάλυψη. Τη μόνη άλλη λέξη που χρησιμοποιείται, επίσης διαχρονικά και παγκοσμίως, για τον ίδιο σκοπό: το έργο που έγραψε ο Ιωάννης όταν ο Ιησούς, κατά τη γραφή, του φανερώθηκε σε όραμα στην Πάτμο και του μίλησε για την Ημέρα της Κρίσεως, η οποία αν και δεν σήμαινε το τέλος του κόσμου, καθώς πιστοί του στρατού του Θεού θα συνέχιζαν να ζουν μετά τη νίκη του, έφερνε «μεγάλη θλίψη» στον Χριστό, αφού η μάχη θα ήταν τερατώδης, εξοντωτική. Ομως εκείνο που εν προκειμένω αξίζει περισσότερο από κάθε τι να υπενθυμίσει κανείς σήμερα μαζί με τα παραπάνω προαπαιτούμενα είναι η ετυμολογία του Αρμαγεδδώνα. Από πού έχει εμπνευστεί το όνομα της «τελικής μάχης» αυτός ο, αν μη τι άλλο, μέγας οραματικός συγγραφέας που συνταράσσει τους αιώνες.
Η λέξη προέρχεται από το εβραϊκό τοπωνύμιο Μεγιδδώ, πόλη περίπου 100 χιλιόμετρα βόρεια από τα Ιεροσόλυμα. Και ήταν ακριβώς εκεί που ο Ιωάννης τοποθέτησε την τελική και ολοκληρωτική σύγκρουση μεταξύ «των βασιλέων της οικουμένης όλης» που όμως θα ενεργούσαν ελεγχόμενα «υπό πνευμάτων δαιμονίων» σε μία γη που θα την είχε κυριεύσει το κακό, για να πολεμήσουν εναντίον της στρατιάς του Θεού. Και να που, ξαφνικά, δύο χιλιάδες χρόνια αργότερα, εκείνος ο τόπος γίνεται το επίκεντρο μιας σύγκρουσης που δεν είναι πλέον απίθανο να οδηγήσει σε καταστροφή χωρίς προηγούμενο. Οπως και να ‘χει, είναι εντυπωσιακό.
Από την ώρα που το Ιράν θα μπει πλέον όλο και πιο πολύ στο κάδρο της σύγκρουσης, όπως έχει αρχίσει πια σταθερά να γίνεται με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα, οι πιθανότητες μιας σύγκρουσης μεγάλης κλίμακας έχουν αρχίσει να μεγαλώνουν και εκείνες δραματικά. Και επειδή μιλάμε για το Ιράν, δεν μιλάμε πια για σύγκρουση εδάφους και με συμβατικά απλώς όπλα, αλλά για σύγκρουση με πυραύλους, που πιθανή εξέλιξή της θα είναι να καταλήξει ακόμα και πέρα από το συμβατικό επίπεδο – κάτι που εξαρτάται όχι από το αν θέλουν, αλλά αποκλειστικά και μόνον από το αν μπορούν οι αντιμαχόμενες πλευρές, αν εμπλακούν, να το πράξουν. Και οι δύο με τις μέχρι στιγμής δηλώσεις τους υποδηλώνουν ότι μπορούν. Κάτι που θα αποτελούσε ίσως έκπληξη για πολλούς σε σχέση με το Ιράν, όμως η ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιου είδους εκπλήξεις. Και μάλιστα τραγικές.
Τα επίπεδα κλιμάκωσης στα οποία έχει πλέον φτάσει η κατάσταση στη Μέση Ανατολή είναι στην πραγματικότητα ανεξέλεγκτα – κάτι που πιθανότατα αποτελούσε και τον πραγματικό στόχο της τρομοκρατικής επίθεσης της Χαμάς, όπως και της υποστηρικτικής της δύναμης, της ακόμα πιο ισχυρής τρομοκρατικής οργάνωσης Χεζμπολάχ. Βέβαια, στην αντίστοιχη κρίση μισό αιώνα πριν η ΕΣΣΔ είχε αρχίσει ήδη να εμπλέκει τον ατομικό οπλισμό της και πρωταγωνιστούσε στις εξελίξεις. Τώρα η Ρωσία μένει παράξενα σιωπηρή, κάτι που μπορεί να έχει να κάνει με τις ήττες της στην Ουκρανία, αλλά αυτό δεν μοιάζει αρκετό: πιο πιθανό είναι να διαπραγματεύεται ήδη μία θετική για αυτήν εξέλιξη του ουκρανικού για την αποστασιοποίησή της από το Μεσανατολικό και γι’ αυτό να σιωπά. Ακόμα όμως και έτσι, επειδή ουδείς μπορεί με απόλυτη ασφάλεια να γνωρίζει ποιος τελικά κρατά στα χέρια του κουμπιά που εκτοξεύουν πυρηνικές κεφαλές, πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι αν η εμπλοκή του Ιράν επιβεβαιωθεί και αν οι απειλές του κλιμακωθούν από ένα σημείο αξιοπιστίας και πέρα δύο μπορεί να συμβούν: ή θα χτυπήσει πρώτο, αν διαθέτει κεφαλές, ή θα γίνει στόχος προληπτικού χτυπήματος, είτε διαθέτει, είτε όχι. Και όλα αυτά, αν φυσικά συμβούν, θα μοιάζουν ως «εκπλήρωση» της «προφητείας».
