Αστείο

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλέον κόμμα. Είναι μιούζικαλ. Εκτός και αν οι τσιρίδες που ακούγονται τον καθιστούν όπερα. Διότι όλο αυτό που συμβαίνει είναι έξω από τα όρια της πολιτικής, βρίσκεται στη σφαίρα της μυθοπλασίας. Ο Νίκος Φίλης είναι ιδρυτικό μέλος του κόμματος. Και του έδειξε την έξοδο ένας άνθρωπος που, μέχρι πριν από τρεις μήνες, ήταν παντελώς άγνωστος, πήρε το κόμμα, αναχώρησε για Αμερική ώστε να παντρευτεί τον αγαπημένο του και άρχισε να διαγράφει με tweets όποιον τον αμφισβητεί. Αν είσαι ο Φίλης έχεις μόνο δύο επιλογές: θα αρχίσεις τις κουτουλιές στον πλησιέστερο τοίχο ή θα βάλεις τα γέλια.

Το θέμα δεν είναι πολιτικό. Εχει πάψει να είναι εδώ και καιρό και κυρίως από τη στιγμή που ο νέος πρόεδρος ευχαρίστησε τη σκυλίτσα του το βράδυ της μεγάλης νίκης.

Είναι μία σουρεαλιστική κατάσταση με έντονο το στοιχείο της κωμωδίας. Και αναρωτιέμαι αν είναι αυτός ο μοναδικός, ίσως και ο σωστός, τρόπος για να τελειώσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί κάτι που ξεκινάει με τόσο μελόδραμα, δεν είναι παράλογο να πνίγεται μέσα σε χάχανα. Υπάρχει ισορροπία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ γιγαντώθηκε μέσα στην ταραχή της κρίσης. Και το πέτυχε με γλώσσα που, στην ουσία της, ήταν αστεία. Θυμηθείτε τη διαλεκτική του ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κυβέρνηση. Είναι κωμική μασκαρεμένη με δράμα. Ξέρετε, τότε που θα έσκιζαν τα μνημόνια κ.λπ. Επίσης ο Καμμένος, το δίδυμο Αλέξη – Γιάνη, η Ζωή στη Βουλή, ο Λαφαζάνης, ήταν χαρακτήρες κωμωδίας. Eνα αστείο που, λόγω συνθηκών, το πήραμε στα σοβαρά, δεν καταλάβαμε το πνεύμα του για να σκάσουμε στα γέλια. Ε, το ίδιο αστείο επιστρέφει τώρα με δύναμη στα πρόσωπα των εμπνευστών του, όπως τινάζεις ένα χαλί και ο άνεμος σου φέρνει όλη τη σκόνη πάνω σου. Για αυτό και ο Τσίπρας έτρεξε να βγει εκτός κάδρου. Ολα τα υπόλοιπα, περί εκκαθάρισης του κόμματος ώστε να επιστρέψει, είναι αφελή. Ο Τσίπρας δεν είναι τίποτα λιγότερο από έναν καπετάνιο που εγκατέλειψε πρώτος το βυθιζόμενο πλοίο.