Πρώτα, ο πρόεδρος Κασσελάκης διέγραψε τον Τζουμάκα. Υστερα έφυγε ο Κούλογλου.
Μετά κυκλοφόρησε η φήμη ότι ο Πέτρος Κόκκαλης θα κάνει νέο αριστερό κόμμα (δυο κόμματα με πλούσιους αρχηγούς είναι, όντως, η εκδίκηση του Μαρξ – του Γκράουτσο). Κατόπιν, ο πρόεδρος διέγραψε από τη Νέα Υόρκη άλλους τρεις: Φίλη, Σκουρλέτη και Βίτσα. Υστερα ο Πολάκης έβαλε τη σφραγίδα του στη διαγραφή.
Στη συνέχεια, εμφανίζονται κι άλλοι έτοιμοι για την επόμενη διαγραφή. Η Ομπρέλα του Τσακαλώτου λένε ότι έχει στα σκαριά τη δημιουργία νέου κόμματος.
Στο κόμμα σφάζονται δυο φατρίες. Η μία κατηγορεί τον Κασσελάκη για αρχηγισμό, δεξιά απόκλιση, θεσμικά πραξικοπήματα – και έχει δίκιο. Η άλλη κατηγορεί τους διαγραφέντες για υπερβολές και κομματική ανυποταξία – κι αυτή δίκιο έχει.
Ενας που δεν έχει δίκιο είναι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο οποίος επικρίνοντας τις διαγραφές είπε ότι η Αριστερά δεν αποκεφαλίζει, και μάλιστα από μακριά.
Δεν ξέρω τι έχει στο μυαλό του, αλλά από τα χρόνια του Ροβεσπιέρου οι αποκεφαλισμοί ήταν κυριολεκτικοί, όσο για τα νεότερα χρόνια παραπέμπω στον Ραμόν Μερκαντέρ που σκότωσε τον Τρότσκι με ορειβατική αξίνα ή, στα καθ’ ημάς, στις πρακτικές εξόντωσης ελλήνων κομμουνιστών στο Μπούλκες. Προφανώς, οι ηγέτες που αποφάσιζαν τις δολοφονίες ήσαν μακριά. Ευτυχώς, σήμερα, στον ΣΥΡΙΖΑ, οι δολοφονίες είναι συμβολικές: διαγραφές από τον ηγέτη και στήριξή του από την ομάδα του.
Ο προς διαγραφή Νίκος Φίλης, όταν ισχυρίζεται ότι αν δεν υπήρχε αυτή η εσωτερική αναταραχή ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε να προσφέρει στην ελληνική κοινωνία, απλώς φιλοτεχνεί για τον εαυτό του και το κόμμα που υπηρέτησε μια ωραία εικόνα, που όμως είναι ψεύτικη.
Θυμάμαι τον ΣΥΡΙΖΑ να σπεκουλάρει την αλητεία που διέλυσε το κέντρο της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 2008 – και κατόπιν να πουλάει τις καταστροφές ως επανάσταση. Τον Τσίπρα να λέει θηριώδη ψέματα, ότι θα σκίσει τα μνημόνια, που όχι μόνο δεν τήρησε αλλά υπέγραψε και το τρίτο και ωραιότερο μνημόνιο.
Αλλά θυμάμαι και τον ίδιο τον Φίλη να ανέχεται και να καταπίνει διακεκριμένες αγυρτείες. Χειρότερη απ’ όλες, η στάση του στη Βουλή, όταν μιλούσε ο ουκρανός πρόεδρος Ζελένσκι και παρουσίασε τον ομογενή Μιχαήλ, που πολεμούσε για τη Μαριούπολη, για τη χώρα του.
Ο Φίλης είχε σηκωθεί και ωρυόταν επειδή, λέει, ο στρατιώτης ήταν φασίστας (τα ίδια έλεγαν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, ο Βελόπουλος, ο Βαρουφάκης).
Ο Μιχαήλ λίγες ημέρες μετά έπεσε για την πατρίδα του. Ο υποτίθεται ιδεολόγος της Αριστεράς δεν μπορούσε να καταλάβει τι σημαίνει να αγωνίζεσαι για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση, για ελευθερία – θυμήθηκε την αξία της ιδεολογίας του τώρα που ο εσωκομματικός πέλεκυς πέφτει στο κεφάλι του.
Ακούω και τον Σκουρλέτη, έναν ακόμα δήθεν ιδεολόγο του υψηλού, να πέφτει από τα σύννεφα επειδή, λέει, υπάρχει σκοτεινό υπόγειο στην Κουμουνδούρου που εργάζονται σαν τρολ για να αποδομήσουν τους αποδομηθέντες, «παράκεντρα γύρω από τον Τσίπρα». Πολύ αργά ξύπνησε κι αυτός ο ιδεολόγος.
Εν πάση περιπτώσει, οι ιδεολόγοι είναι έτοιμοι να σφαχτούν με άλλους ιδεολόγους με τους οποίους έως χθες μαζί εφάρμοζαν την ιδεολογία τους – μπας και κρατήσουν κάτι από τον δημόσιο ρόλο τους, τον δημόσιο λόγο τους, τη δημόσια εικόνα τους.
Αδυνατώντας να κατανοήσουν ότι μόνοι τους, χωρίς να παρέμβει κανείς, αυτοακυρώθηκαν. Και τώρα βαδίζουν με κωμικά βήματα προς την ανυπαρξία.
