Επιτρέψετε μου να αναφερθώ στην προσωπική μου αγάπη για τη χειροτεχνία, για τα εργαστήρια υψηλής ραπτικής, αλλά και για όποια άλλη τεχνική που μαθαίνεται με τα χέρια και τη συνοδεύουν λόγια, τραγούδια, μουσική.
Μέσα σε εργαστήρια χειροτεχνίας, μικρά ατελιέ και μεγάλες μονάδες παραγωγής, οι ήχοι των εργαλείων αποκτούν μουσικό ρυθμό με την καθοδήγηση έμπειρων χεριών. Εκεί μέσα, μια ενορχήστρωση σωματικών κινήσεων μεταμορφώνει τμήματα της ύλης σε σύνθεση διαφορετικών στοιχείων που σταδιακά καταλήγουν σε αντικείμενα όμορφα και χρηστικά.
Από αυτές τις εντυπώσεις κρατώ μια ανάμνηση πολύτιμη. Μιας φίλης που δεν είναι πια ανάμεσά μας, αλλά η οποία άφησε ένα έργο αξιόλογα δημιουργικό. Η Σοφία Κοκοσαλάκη έφυγε στις 12 Οκτωβρίου του 2019. Είχε αποδείξει την ικανότητά της να επινοεί και να συνδυάζει τεχνικές πάνω στο ύφασμα, στο δέρμα, στο μέταλλο. Εις μνήμην της μεταφέρω κάποια από τα λόγια της, στη διάρκεια της συζήτησής μας, που δημοσιεύθηκε στα «ΝΕΑ» τον Οκτώβριο του 2018, ενδεικτικά του ταλέντου της:
«Οταν σπούδαζα στο Saint Martin’s αποφοιτούσαν ανά έτος μόνο 12 σχεδιαστές στο γυναικείο ντιζάιν. Τότε ήταν λίγοι και τα δίδακτρα πιο λογικά. Δεν υπήρχαν πλούσιοι σπουδαστές από την Κίνα, όπως σήμερα, που έχουν κατακλύσει αυτή τη σχολή. Η συλλογή της αποφοίτησής μου τότε μπήκε σε μια γκαλερί του Λονδίνου, τη Βικτόρια Μιρό, από τις πιο αξιόλογες στη σύγχρονη τέχνη. Ηταν η πρώτη φορά που δοκίμασαν να κάνουν έκθεση με κομμάτια μόδας. Ισως τότε θα έπρεπε να το δω διαφορετικά και να έκανα στροφή στην τέχνη, αντί στα ρούχα. Θυμάμαι ότι για να ετοιμάσω ένα σακάκι μού πήρε τρεις μήνες, γιατί είχα μια τρελή ιδέα να κεντήσω ένα κείμενο στο εσωτερικό του που ήθελα να βγαίνει από την ανάποδη στην πλάτη του ρούχου. Το κεντούσα μπροστά σε καθρέφτη… Τι ξενύχτια είχα κάνει, με τις ώρες, για αυτό το κομμάτι. Τα παλιά μου ρούχα έχουν γίνει τώρα δυσεύρετα και συλλεκτικά. Ολο το αρχείο μου βρίσκεται σε αποθήκες δυο ώρες μακριά από το Λονδίνο. Τώρα πια δεν ξέρω τι έχω…».
