Δεν είναι η πρώτη φορά. Η Σάρα Βάγκενκνεχτ είχε ανακοινώσει και το 2018 την ίδρυση ενός κινήματος με στόχο τον επαναπατρισμό των παλιών αριστερών που είχαν αναζητήσει καταφύγιο στην Ακροδεξιά επειδή, οι κακόμοιροι, δεν γνώριζαν. Το όνομα του κινήματος ήταν «Aufstehen» (Ξεσηκωθείτε). Εναντίον ποίου; Των αφεντικών, των καπιταλιστών, αλλά και των μεταναστών, που έπαιρναν τις δουλειές των αθώων Γερμανών και βίαζαν αθώες Γερμανίδες. Πέντε χρόνια μετά, θα ερχόταν να συμπληρώσει την «κόκκινη Σάρα» ο «μαύρος Χένρι», ο Κίσινγκερ ντε, που θα καταλόγιζε στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση, κι αυτός, τις διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων στη Γερμανία.

Εν πάση περιπτώσει, το κόλπο δεν έπιασε. Τo AfD, αντί να συρρικνωθεί, συνέχισε να ανεβαίνει. Αλλά η Σάρα δεν πτοείται. Αφού ξαπόστασε για λίγο καιρό, επικαλούμενη «υπερκόπωση», τραβά ξανά προς τη δόξα, με όχημα αυτή τη φορά έναν πολιτικό σχηματισμό που φέρει το όνομά της (για να μην μπερδευόμαστε), τα βάζει ξανά με τους μετανάστες (ο βολικός αποδιοπομπαίος τράγος), αντιτίθεται στην παράδοση όπλων στην Ουκρανία (στο όνομα της ειρήνης φυσικά) και χαρακτηρίζεται από τους μεν Times «συντηρητικός αριστερός» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό), από τον δε Γιώργο Παππά «εθνικολαϊκιστικός» (αυτό ακούγεται σαφέστερο). Γίνονται και κάτι περίεργα με τις έδρες, οι βουλευτές που υποστηρίζουν το νέο κόμμα παραμένουν στο παλιό για να μη χάσει τα προνόμια της κοινοβουλευτικής ομάδας, ύστερα όμως από όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, τίποτα, μα τίποτα δεν πρέπει πλέον να μας εκπλήσσει.

Για να έρθουμε λοιπόν στα δικά μας: απ’ όλα τα πρόσωπα του δράματος, ένα μόνο ίσως να μπορούσε να δώσει μια διέξοδο, μια προοπτική, μια ελπίδα για το μέλλον. Κι αυτό δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας, είναι πια αργά γι’ αυτόν, ο πρώην αρχηγός δεν είναι ο άνθρωπος που θα μπορούσε να επανενώσει το κόμμα, αλλά εκείνος που κατηγορείται από όλο και περισσότερους ότι προκάλεσε τον διχασμό του. Είναι η γυναίκα που κατηγορήθηκε αδίκως ότι τον υπονόμευσε, που κράτησε τη γροθιά υψωμένη μετά την ήττα ενώ οι οπαδοί της φώναζαν «Η ιστορία γράφεται με ανυπακοή, αγώνας – ρήξη – ανατροπή», που αρνήθηκε να αναλάβει πόστο στη συνέχεια επειδή είχε στεγνώσει από ενέργεια.

Η Εφη Αχτσιόγλου παρέμεινε σιωπηλή για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν ενεπλάκη ευθέως στις εσωκομματικές αντιπαραθέσεις, μέχρι που χθες ξέσπασε και, μαζί με τον Ηλιόπουλο και τον Χαρίτση, κατήγγειλε τη διαλυτική κατάσταση στο κόμμα και ζήτησε επίσπευση του συνεδρίου. Δείχνει έτοιμη λοιπόν. Αλλά έχει ένα πρόβλημα: δεν μπορεί να λανσάρει την εικόνα της «κόκκινης Εφης», το χρώμα αλλοιώθηκε από την ανατολικογερμανίδα πρώην συντρόφισσα, έχασε τον συμβολισμό του, σχεδόν εξευτελίστηκε.

Επίσης είναι ακόμη νωρίς. Οι πούροι αριστεροί, αυτοί που “έχτισαν την πόρτα” όπως είπε κι ο Βίτσας, θα πολεμήσουν μέχρι τέλους, θα πιουν όλο το πικρό ποτήρι, θα φωνάξουν, θα διαμαρτυρηθούν, κι όταν εκτονωθούν θα δουν αν μπορούν και πάλι να στοιχηθούν.

Τελευταία Νέα