Με μεγάλη έκπληξη άκουσα χθες τον πάντα αγαπητό και σεβαστό μου καθηγητή Αντώνη Μανιτάκη σε συνέντευξη στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ να ισχυρίζεται ότι ο Κασσελάκης «γελοιοποίησε τον ΣΥΡΙΖΑ» και να αναρωτιέται αν η Αριστερά, «αυτό το ένδοξο όνομα, αυτό που πίστεψαν τόσοι, που πιστέψαμε, που δημιούργησε τόσες ελπίδες, που έχει μια ιστορία αξιοσέβαστη, σβήνει, αμαυρώνεται;».
Θα ήταν ονειρικό αν για την κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ έφταιγε ο Κασσελάκης, επειδή θα αρκούσε οι ανιδιοτελείς και αγνοί αγωνιστές που του πάνε κόντρα να πάρουν το ηθικό παράδειγμα το οποίο επικαλούνται και να συνεχίσουν τον ανιδιοτελή αγώνα στο πολιτικό περιθώριο, όπως έκαναν επί δεκαετίες. Αλλά, φευ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ένα δημοκρατικό κόμμα της ανανέωσης ούτε οι σημερινοί διαφωνούντες με την ηγεσία ξεχώρισαν με τη στάση τους όταν έπρεπε. Αντίθετα, ταυτίστηκαν με όλες τις μεθοδεύσεις της ηγεσίας του κόμματος, που επέφερε οδυνηρές ζημιές και στη χώρα και στην ελληνική κοινωνία. Ας δούμε μερικές στιγμές της πολιτείας τους.
– Η μεγάλη στιγμή ενός κόμματος που εγκατέλειπε το ανανεωτικό παρελθόν κάποιων στελεχών του ήταν οι ταραχές στο κέντρο της Αθήνας μετά τον φόνο του Γρηγορόπουλου τον Δεκέμβριο του 2008. Η στάση του αρχηγού Αλέξη Τσίπρα σε εκείνα τα γεγονότα έδειξε τη σχέση του με την πολιτική: η βία γι’ αυτόν ήταν μαμή της ιστορίας και η μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση.
– Απ’ την αρχή της χρεοκοπίας, η ηγεσία κατανόησε ότι έπρεπε να κρυφτεί στον πολτό της Αγανάκτησης. Εκεί στρατολογήθηκαν ορισμένα από τα asset της πρώτης περιόδου διακυβέρνησης, εκεί κατανοήθηκε η διαπερατότητα των ιδεολογιών, εκεί έγιναν οι ιδεολογικές ωσμώσεις δυνάμεων που κατά βάσιν εκφράστηκαν με συνθήματα τύπου «να καεί το μπ#$*&^ο η Βουλή», με εχθροπάθεια, με βιαιοπραγίες. Ο εμπρησμός της Μαρφίν και ο θάνατος τριών εργαζομένων για τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμα παραμένει γεγονός που έπρεπε να θαφτεί.
– Η πορεία προς την εξουσία ήταν μια πορεία μέσα από την εχθροπάθεια, τον διχασμό, τον οιονεί εμφύλιο. Επίσης, ήταν μια πορεία γεμάτη εσκεμμένα ψέματα – με πρώτα και καλύτερα, ότι ο αρχηγός θα σκίσει τα μνημόνια, ότι θα εφαρμόσει οικονομικό πρόγραμμα (της Θεσσαλονίκης) ευημερούσης κοινωνίας και ότι θα διώξει την τρόικα.
– Το μεγάλο του κατόρθωμα, η εξαγγελία τού χωρίς νόημα δημοψηφίσματος και τα capital controls έπρεπε να είναι το τέλος του: ιταμό, όπως άξιζε στην έως τότε διαδρομή του. Το ότι κατάφερε να επιβιώσει, κοροϊδεύοντας ακόμα μια φορά τους πολίτες, ήταν προσωπικό κατόρθωμα του Τσίπρα. Ελαβε περίοδο χάριτος, αλλά με μεγάλο τίμημα για τη χώρα: στασιμοχρεοκοπία και προσπάθεια φαλκίδευσης δημοκρατικών θεσμών (Δικαιοσύνη, Τύπος).
– Η τετραετία του στην αντιπολίτευση δεν τον βελτίωσε. Συνέχισε να πολιτεύεται με εχθροπάθεια, αδιαφορώντας για συναινέσεις ακόμα και σε καίρια ζητήματα όπως η αντιμετώπιση της πανδημίας. Η συνεισφορά του «χώρου» στην πολιτική κουλτούρα την προηγούμενη τετραετία είναι συνθήματα όπως «Μητσοτάκη γ$%*σαι» ή «ΝΔ παιδοβιαστές». Και μια κινδυνολογία στηριγμένη σε συστηματικά ψέματα. Γι’ αυτό άλλωστε ήρθε και η εκλογική συντριβή.
Η απάντηση στον Αντώνη Μανιτάκη είναι ότι, ναι, το όνομα της Αριστεράς έχει αμαυρωθεί. Το αμαύρωσε (ακόμα μια φορά) η πολιτεία του Τσίπρα και όσων τον στήριξαν – ακόμα και εκείνων που σήμερα αισθάνονται έκπληκτοι για το εξουσιαστικό σύστημα που είχε στηθεί και τις ανοίκειες μεθόδους του. Αλλωστε, μέρος της πολιτείας του συστήματος αυτού, των μεθόδων του, της στρατηγικής του ήταν η πρόσκληση και στον Κασσελάκη. Τα υπόλοιπα, επί της οθόνης.
