Απεργία

Την Τρίτη χιλιάδες γυναίκες στην Ισλανδία κατέβηκαν σε απεργία ζητώντας να κλείσει το χάσμα ανάμεσα στις δικές τους αμοιβές και των ανδρών. Μια απ’ αυτές ήταν κι η πρωθυπουργός – μαζί με τα δύο τρίτα των εργαζόμενων στην πρωθυπουργική έδρα, που είναι γυναίκες. Η πρώτη φορά που οι Ισλανδές αρνήθηκαν να δουλέψουν – είτε στο γραφείο, είτε στο σπίτι – για να αναδείξουν πως η συνεισφορά τους στο κοινωνικό σύνολο δεν αξιολογείται ισότιμα ήταν το 1975. Η συμμετοχή είχε φτάσει τότε το 90%. Η προχθεσινή κινητοποίηση είναι η 7η που πραγματοποιείται – και η πρώτη εδώ και 48 χρόνια που διήρκεσε ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο. Κάποια σχολεία και βιβλιοθήκες δεν άνοιξαν. Τα νοσοκομεία του Ρέικιαβικ δέχονταν μόνο επείγοντα περιστατικά. Μόλις ένα υποκατάστημα τράπεζας λειτούργησε. Η δημόσια ραδιοτηλεόραση δεν κάλυψε όλα τα γεγονότα της ημέρας, αφού οι γυναίκες δημοσιογράφοι της απήργησαν. Κι όλα αυτά συνέβησαν σε ένα μέρος που για 14η συνεχόμενη χρονιά αναδείχθηκε το καλύτερο για την ισότητα των φύλων από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ. Γιατί έχει κατορθώσει να την πετύχει σε ποσοστό 91,2%.

Εκπρόσωποι

Διοργανώτριες της απεργίας, όμως, λένε ότι κακώς τα υπόλοιπα κράτη βλέπουν την Ισλανδία σαν τον παράδεισο της ισότητας. Σε κάποια επαγγέλματα οι γυναίκες εκεί συνεχίζουν να κερδίζουν 21% λιγότερα χρήματα απ’ τους άνδρες, ενώ πάνω από 40% έχει πέσει θύμα βίας, σεξουαλικής ή άλλης. Παρεμπιπτόντως, φέτος κάλεσαν στη διαμαρτυρία τους και τα non-binary άτομα – μια και θεωρούν πως κι εκείνα συναντούν ανάλογα εμπόδια στα πατριαρχικά συστήματα. Οι ισλανδικές ανησυχίες και κινητοποιήσεις μοιάζουν με πολυτέλεια όταν τις κοιτά κανείς από την απόσταση που χωρίζει το νησί του Βόρειου Ατλαντικού και τη μεσογειακή Ελλάδα. Εδώ, άλλωστε, το αριστερό κόμμα το οποίο διαφημίζει την εφαρμογή της ποσόστωσης 50-50 στα όργανα και τα ψηφοδέλτιά του προτίμησε να εκλέξει για αρχηγό έναν άγνωστο παρά μια γυναίκα. Η πορεία που έχει διανύσει από το 1975 μέχρι σήμερα η μακρινή χώρα πάντως – η απεργία εκείνης της χρονιάς οδήγησε το 1980 στην εκλογή από τους πολίτες της πρώτης γυναίκας αρχηγού κράτους σε ολόκληρο τον πλανήτη – επιβεβαιώνει ότι οι ανισότητες δεν θα εξαλειφθούν αν δεν αρχίσουν να το απαιτούν όσες και όσοι τις υφίστανται κι αν δεν βρεθούν κατάλληλες και κατάλληλοι εκπρόσωποί τους.