Ο όρος «δημιουργική ασάφεια» είναι γνωστός από τον Κίσινγκερ και την άποψή του για τις διαπραγματεύσεις. Επανήλθε στην επικαιρότητα τον Φεβρουάριο του 2015, όταν τον χρησιμοποίησε ο Γιάνης Βαρουφάκης αναφερόμενος στη συμφωνία του με τους δανειστές. Κι έρχεται η σημερινή κυβέρνηση να παρουσιάσει μια παραλλαγή αυτής της έννοιας για να εξηγήσει την αποχή της Ελλάδας στην ψηφοφορία που έγινε στον ΟΗΕ για τον πόλεμο του Ισραήλ με τη Χαμάς: επέλεξε, λέει, τη δημιουργική αποχή.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η πρόταση ψηφίσματος που κατέθεσαν την περασμένη Παρασκευή αραβικές χώρες ζητούσε άμεση ανθρωπιστική κατάπαυση του πυρός στη Γάζα και παροχή βοήθειας στους πολιορκημένους κατοίκους, που πληρώνουν ήδη έναν βαρύ φόρο αίματος. Η θέση αυτή είχε εκφραστεί λίγες ώρες νωρίτερα και από την ΕΕ, με μια διαφορά: συνοδευόταν από την καταδίκη των επιθέσεων και της σύλληψης ομήρων από τη Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου. Τροπολογία του Καναδά όμως στη Γενική Συνέλευση με αυτό το περιεχόμενο δεν απέσπασε την απαιτούμενη πλειοψηφία των δύο τρίτων (88 υπέρ, 55 κατά και 23 αποχές).
Η κυβέρνηση θα μπορούσε θαυμάσια να επικαλεστεί το γεγονός αυτό για να αιτιολογήσει την αποχή της χώρας μας, κι ας φώναζε ο Κασσελάκης για «ημέρα ντροπής» και ο Ανδρουλάκης για «αδιανόητη απόφαση». Ομως δεν έκανε αυτό. Στο πρώτο σημείο ενός σχεδόν απολογητικού non-paper, «διπλωματικές πηγές» αναφέρουν ότι «η αποχή στο πλαίσιο του ΟΗΕ δεν ισοδυναμεί σε καμία περίπτωση με καταψήφιση. Αντιθέτως, είναι δημιουργική, υπό την έννοια ότι η χώρα δεν προσμετράται στους παρόντες και άρα διευκολύνεται η επίτευξη ειδικής πλειοψηφίας των δύο τρίτων». Με άλλα λόγια, θέλαμε να υιοθετηθεί το σχετικό ψήφισμα (επειδή κατά βάθος είμαστε ανθρωπιστές), αλλά χωρίς τη δική μας ψήφο (επειδή φοβόμασταν ότι θα θυμώσει το Ισραήλ).
Στη συνέχεια του non-paper, αναφέρεται μια δεύτερη εξήγηση της αποχής: «Η Ελλάδα συντάχθηκε με την πλειονότητα των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης: 15 χώρες απείχαν έναντι 8 που υπερψήφισαν και 4 που καταψήφισαν». Δηλαδή πριν από την ψηφοφορία ρωτήσαμε τους εταίρους μας τι στάση θα κρατήσουν και πήγαμε με τους πολλούς; Ή υπονοούμε, εκ του αποτελέσματος, ότι έχουμε μεγαλύτερες ευαισθησίες από τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία ή την Ισπανία, που υπερψήφισαν το κείμενο;
Η μαγική λέξη «δημιουργική» επιστρέφει και στο τρίτο σημείο του κειμένου, όπου επισημαίνεται ότι προτείναμε «στο στάδιο των εσωτερικών διαδικασιών ορισμένες σημειακές παρεμβάσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να είχαν διευκολύνει την ευρύτερη πλειοψηφία». Σημειακές παρεμβάσεις; Τι είναι πάλι τούτο; Προφανώς κάτι διαφορετικό – και ασφαλώς πιο δημιουργικό – από την καταδίκη της Χαμάς που προτάθηκε από τον Καναδά και αναφέρεται αμέσως μετά. Κάτι με το οποίο η δαιμόνια ελληνική εξωτερική πολιτική επιχείρησε να τετραγωνίσει τον κύκλο.
Αλλά οι κουτόφραγκοι πάλι δεν μας κατάλαβαν.
