Οπως διαμορφώνονται οι εξελίξεις, αυτή η συζήτηση θα μπορούσε να έχει πράγματι μεγάλο ενδιαφέρον: ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης συναντάται σήμερα το πρωί για πρώτη φορά με τον νέο αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Στέφανο Κασσελάκη. Το ενδιαφέρον είναι πολλαπλό και ξεκινά ήδη από το «πρώτη φορά»: όχι, δεν είναι η πρώτη, ο ίδιος ο Κασσελάκης έχει προτρέξει, προδήλως για λόγους αυτοπροστασίας μα και επωφελώς χειριζόμενης μιας κατάστασης που αντίθετα θα του γύριζε μπούμπερανγκ, να δηλώσει πολλάκις ότι «τον Μητσοτάκη γνωρίζει, αλλά πήγε με τον Τσίπρα». Ο Μητσοτάκης πάλι, έξυπνα, δεν έχει πει λέξη γι’ αυτό – ακόμα. Ετσι, το τι ακριβώς σημαίνει, παραμένει άδηλο. Πάντως, το βέβαιο είναι ότι η γνωριμία τους είναι παλαιότερη και πιθανότατα εγγύτερη απ’ ό,τι του Κασσελάκη με οποιοδήποτε στέλεχος του κόμματος του οποίου μόλις εξελέγη αρχηγός.

Και εδώ είναι το δεύτερο σημείο: μήνες μετά τη δεύτερη πρωτοφανή σε εύρος εκλογή του, ο Μητσοτάκης, αν και υπέστη μία μικρή ψυχρολουσία στις περιφερειακές εκλογές, παραμένει απόλυτα κυρίαρχος στο πολιτικό γίγνεσθαι. Αντίθετα, ο Κασσελάκης είναι αρχηγός αντιπολίτευσης σε ανάμμενα κάρβουνα – κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί εδώ και πολύ καιρό. Οπότε, διόλου απίθανο να του ζητήσει συμβουλές για το πώς να ξεμπλέξει με όλους αυτούς που τον έχουν βάλει στο μάτι… Το τρίτο σημείο είναι το εξαιρετικά ταραγμένο διεθνές περιβάλλον: θα δούμε τι γλώσσα θα υιοθετήσει τελικά ο Κασσελάκης έναντι της διεθνούς κρίσης που όλο και κλιμακώνεται στη Μέση Ανατολή, όμως, αν στο τέλος εμφανιστεί με καμιά μαντίλα, ασφαλώς και δεν θα είναι πλέον ο εαυτός του, αλλά θα έχει κάνει την πρώτη μεγάλη του υποχώρηση έναντι των εσωκομματικών αντιπάλων του. Οι οποίοι, στο πλαίσιο του γενικού προγράμματός τους που θα μπορούσε να περιγραφεί και ως «να χτίσουμε την Ελλάδα που δεν μπορέσαμε το ’75 επειδή δυστυχώς επέστρεψε ο Καραμανλής και τη γλίτωσε από τα χέρια μας», ασφαλώς και είναι στα κάγκελα που το Ισραήλ έχει πλέον, μετά τη φρικτή επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, αποφασίσει να εξολοθρεύσει τη δεύτερη μεγαλύτερη τρομοκρατική οργάνωση του κόσμου, τη Χαμάς. Ο Κασσελάκης πρέπει να ξέρει όμως το εξής: αν κάνει τέτοια υποχώρηση, θα χάσει τον (όποιο) εαυτό του, χωρίς να κερδίσει τίποτα: οι τύποι αυτοί δεν πρόκειται να του πουν… «ευχαριστούμε, πρόεδρε, να τα πούμε τώρα αλλιώς». Απλώς θα θεωρήσουν ότι είναι ευάλωτος και θα του αλλάξουν περισσότερο τα φώτα, ενώ θα έχει περιέλθει μόνος του σε θέση πιο μειωμένης ισχύος.

Ο Μητσοτάκης λογικά θα έχει ένα κάποιο δίλημμα σε σχέση με τον Κασσελάκη: προτιμά απέναντί του αυτόν ή τον παλαιό, καλό ΣΥΡΙΖΑ που μισεί τα αποσμητικά και προτιμά τα δύο νομίσματα, το ένα για μέσα, για τους «ιθαγενείς», με το οποίο θα ισοσκελίζει κότες και ερίφια, και το άλλο για έξω, για τα λιγοστά φάρμακα που θα μπορεί να αγοράζει η οικονομική πολιτική Τσακαλώτου; Ή μήπως προτιμά τον Κασσελάκη γιατί έτσι παίρνει δύο στην τιμή του ενός; Ετσι ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται δύο κομμάτια, η ψυχασθένεια πάει όλη μαζεμένη στο ένα και φτάνει εκεί που της αξίζει, δηλαδή άντε στο 3%-3,5%, ο Κασσελάκης κρατάει το πιο μεγάλο και προκύπτει, επιτέλους, σταδιακά έστω και με κόπους, μία κάπως σύγχρονη Κεντροαριστερά της προκοπής σ΄ αυτή τη ρημαγμένη χώρα.

Γιατί να ξεκαθαρίσουμε το εξής: οι αυτόκλητοι ιδιοκτήτες των «προοδευτικών» ιδεών στην Ελλάδα και αυθεντικοί κριτές τιμωροί πάντων των άλλων, οι κλειδοκράτορες του παλιού ΣΥΡΙΖΑ (αυτοί που πλήρωναν τα τρολ που τώρα τους κατασπαράσσουν), αποφάσισαν, μέσα στην ηγεμονική αλαζονεία τους, ο ΣΥΡΙΖΑ να αυτοκτονήσει. Και να που έρχεται η ώρα που οφείλει κανείς, για μία και μόνη φορά, όχι απλώς να συμφωνήσει, αλλά εν προκειμένω ακόμα και να υπερθεματίσει. Οχι απλώς πρέπει. Μάλλον υποχρεούται. Οι σοφοί Ιάπωνες το λένε χαρακίρι.