Οι εξελίξεις στην Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου θα μπορούσε να είναι ένα μεγάλο αστείο – άλλωστε έχουν μια αστεία πλευρά. Αλλά δεν είναι αστείο, επειδή δεν είναι πλάκα η εκπροσώπηση του λαού στο κοινοβούλιο. Ας δούμε τα γεγονότα:

Μια πολιτικός, που προηγουμένως είχε διατελέσει έως και πρόεδρος της Βουλής στην πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με ένα κόμμα επί χρόνια σχολάζον, στήνει μια μη πολιτική προεκλογική καμπάνια με καρδούλες και φιλάκια. Καταφέρνει και συγκεντρώνει το 3%, το ποσοστό εισόδου στη Βουλή, και εκλέγει συνολικά οκτώ βουλευτές (εκ των οποίων ο ένας είναι σύντροφός της). Οι περισσότεροι είναι άγνωστοι, μια που δεν έχουν τριβή στην πολιτική – εξαιρούνται ο βουλευτής Επικρατείας, καθηγητής Αλέξανδρος Καζαμίας, και ο ηθοποιός Σπύρος Μπιμπίλας που είναι πρόεδρος του σωματείου του κλάδου του. Κάποιοι από τους άλλους προέκυψαν ως προσωπική επιλογή της προέδρου, η οποία στις δεύτερες εκλογές ξήλωσε από εκλόγιμες θέσεις των ψηφοδελτίων πρόσωπα που στις πρώτες εκλογές είχαν πάρει την πρωτιά σε σταυρούς, για να βάλει εκλεκτούς της.

Η έως σήμερα συνεισφορά στην κοινοβουλευτική διαδικασία της Πλεύσης Ελευθερίας είναι πενιχρή. Πιθανόν, εξαιτίας της ιδιόμορφης λειτουργίας του κόμματος, όλα περνάνε από την αρχηγό. Ωστόσο, ήδη, η αρχηγός πρόλαβε και κατά τα φαινόμενα συγκρούστηκε με τους βουλευτές της, με αποτέλεσμα δύο ήδη να έχουν αποχωρήσει: ο Μιχάλης Χουρδάκης και η Αρετή Παπαϊωάννου – που τυχαίνει να είναι μάνα και γιος.

Οταν αποχώρησε, πριν από μερικές εβδομάδες, ο Μιχάλης Χουρδάκης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου τού ζήτησε να επιστρέψει την έδρα. Εκείνος προφανώς δεν το έκανε. Το ίδιο ζήτησε χθες και από τη μητέρα του, τονίζοντας μάλιστα ότι δεν πρέπει «μια οικογένεια να σφετερίζεται το 25% των εδρών ενός κόμματος». Αυτό είναι αστείο, επειδή παρομοίως το άλλο 25% το έχει καταλάβει αυτή και ο σύντροφός της. Κι είναι διπλά αστείο, επειδή τους υποψηφίους στο κόμμα της και τη σειρά της εκλογής τους τα καθόρισε η ίδια. Θα αρκούσε, δηλαδή, να πει «mea culpa» στον καθρέφτη της.

Αστείο είναι και το άλλο σκέλος της παρέμβασης της Ζωής Κωνσταντοπούλου, η ανακοίνωσή της με την οποία στέλνει τελεσίγραφο δύο ημερών στους δύο ανεξαρτητοποιηθέντες βουλευτές, μητέρα και γιο, να παραδώσουν την έδρα τους. Δηλαδή, τι θα τους κάνει αν δεν την παραδώσουν; Στο κάτω κάτω, κάθε βουλευτική έδρα είναι προσωπική, οι πολίτες δίνουν απευθείας εξουσιοδότηση εκπροσώπησής τους στους βουλευτές, δεν είναι οι βουλευτές άθυρμα του αρχηγού τους.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει μια ιδιόμορφη στάση για την πολιτική. Στο παρελθόν, ως πρόεδρος της Βουλής, συμπεριφερόταν λες και το κοινοβούλιο ήταν ιδιοκτησία της που τη διαθέτει όπως θέλει – με αποκορύφωμα αυθαίρετης συμπεριφοράς όταν προσπαθούσε, με συνδικαλιστικού τύπου τεχνάσματα, να παρεμποδίσει την ψήφιση της δανειοδότησης της χώρας, ώστε να οδηγηθούμε στην πτώχευση. Προσπάθησε να στήσει μέσω της Βουλής την περίφημη Επιτροπή Αλήθειας Δημόσιου Χρέους (με εκπρόσωπο έναν κύριο με σαγιονάρες), χρησιμοποιούσε την τηλεόραση της Βουλής σαν δικό της ΙΧ κανάλι προκειμένου να προβάλλει τον εαυτό της, ρωτούσε τους υποψήφιους για τη διοίκηση της κρατικής τηλεόρασης να της απαντήσουν πού ήταν όταν έπεσε το μαύρο στην ΕΡΤ…

Τελευταίο κατόρθωμά της, η δημιουργία ενός κόμματος ΙΧ, που θεωρούσε ότι είναι ιδιοκτησία της και οι βουλευτές υπάλληλοί της. Ε, αυτό το κόμμα τής έσκασε στα χέρια. Γεγονός που κάτι λέει και για το κόμμα και για τους παραπλανηθέντες ψηφοφόρους του.

Ο λύκος που φυλάει τα πρόβατα

Ονομάζεται Αλί Μπαχρέιν και είναι ο μόνιμος αντιπρόσωπος του Ιράν στον ΟΗΕ. Ο άνθρωπος αυτός κέρδισε έναν αξιοζήλευτο διορισμό: έγινε επικεφαλής του Κοινωνικού Φόρουμ του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών.

Η πράξη διορισμού τού συγκεκριμένου διπλωμάτη έγινε με βάση το ψήφισμα 6/13 του 2007, που προβλέπει ένα περιφερειακό σύστημα εναλλαγής σε αυτή τη θέση. Στο μεταξύ, όμως, από το 2007 έχουν αλλάξει πολλά. Το Ιράν διακρίνεται για έναν νέο κύκλο αυταρχισμού, λόγω της καταστολής των γυναικών που διεκδικούν να κυκλοφορούν χωρίς τη μαντίλα, με τελευταίο «επίτευγμα» τη δολοφονία της νεαρής Μαχσά Αμινί. Επίσης, έχει μετατραπεί σε οιονεί εμπόλεμη δύναμη στην κρίση του Ισραήλ και παράγοντα παγκόσμιας αποσταθεροποίησης, λόγω της στήριξης στη Ρωσία που έχει εισβάλει στην Ουκρανία.

Αν όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία, αν είναι θεμιτό για τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ο λύκος να φυλάει τα πρόβατα, αν τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι απλώς ένα ακόμα θέμα στην ατζέντα και υπόθεση κάποιων θέσεων προς κατάληψη, τι ρόλο ακριβώς έχει ο ΟΗΕ στην παγκόσμια τάξη και τι μπορεί να επιβάλει;