Στην τελευταία «Επικίνδυνη Αποστολή» ο Τομ Κρουζ προσπαθεί να αποκτήσει το κλειδί που δίνει πρόσβαση σε μια ψηφιακή οντότητα τεχνητής νοημοσύνης, η οποία δρα ανεξέλεγκτα. Ετσι φτάνει να κάνει και εκείνο το απίστευτο άλμα με τη μοτοσικλέτα και στη συνέχεια προσγειώνεται, με αλεξίπτωτο, πάνω σε ένα κινούμενο τρένο. Δυστυχώς θα πρέπει να περιμένουμε για να μάθουμε αν τα κατάφερε, καθώς η ταινία θα έχει και συνέχεια. Το άλμα, όπως προφανώς γνωρίζετε, ήταν αληθινό, αλλά τα εφέ της ταινίας ενσωμάτωναν σε μεγάλο βαθμό προηγμένες εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης. Και κατά κάποιον τρόπο, η ταινία, όσο και αν είναι βουτηγμένη στην ακραία υπερβολή της μυθοπλασίας, στέλνει ένα μήνυμα από το μέλλον. Τα πράγματα μπορεί να ξεφύγουν. Και δεν είναι απαραίτητο να βρίσκεται από πίσω ένας διαβολικός τύπος, όπως συμβαίνει στις ταινίες, αλλά οι εταιρείες με τη μεγαλύτερη κεφαλαιοποίηση στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Προχθές η σύνοδος των G7 απευθύνθηκε στους τεχνολογικούς κολοσσούς ζητώντας να υιοθετήσουν έναν εθελοντικό κώδικα δεοντολογίας στην ανάπτυξη των συστημάτων τεχνητής νοημοσύνης. Βέβαια όταν ακούς για εθελοντισμό και δεοντολογία δεν πρόκειται για απαίτηση, ούτε καν για σύσταση. Πρόκειται για παράκληση.
Σήμερα στο Λονδίνο ξεκινάει μια διεθνής σύνοδος για την τεχνητή νοημοσύνη. Θα πάει η Καμάλα, θα είναι η Ούρσουλα, θα παραστεί ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, θα συμμετάσχει και η Μελόνι. Μέχρι εκεί. Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα βγει κάτι σημαντικό, θα τονίσουν την ανάγκη για ρυθμιστικούς κανόνες. Οι εκπρόσωποι των εταιρειών θα χαιρετίσουν, θα πουν ότι εργάζονται με υπευθυνότητα για το παγκόσμιο συμφέρον και μετά θα πάνε όλοι μαζί για τσάι. Γιατί, στην πραγματικότητα, τα κράτη θέλουν να κάνουν πολλά, αλλά μπορούν να πετύχουν ελάχιστα. Και είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που η ανθρωπότητα βρίσκεται μπροστά σε μια κομβική μετάβαση, αλλά τα κράτη δεν μπορούν να αποκτήσουν ουσιαστικό έλεγχο. Είναι επτά-οκτώ εταιρείες που χαρτογραφούν την πορεία μας προς την 4η Βιομηχανική Επανάσταση. Και αν κάποτε οι κυβερνήσεις αποφασίσουν να δείξουν τα δόντια τους, θα είναι αργά. Γιατί ήδη θα κυβερνάει άλλος.
Μια χαρά θα πάει αυτό
Οι ελεύθεροι επαγγελματίες που δηλώνουν εισοδήματα ίσα με τον βασικό μισθό, θα πληρώνουν μισό τέλος επιτηδεύματος. Εντάξει, είναι πλέον αστείο. Και εδώ υπάρχουν δύο θέματα. Από τη μία, ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός δεν μπορεί να συλλάβει τον υδραυλικό που θα έρθει σπίτι σας και θα σας προσφέρει δύο διαφορετικές τιμές, με ΦΠΑ ή άνευ. Και από την άλλη, οι ελεύθεροι επαγγελματίες αντιπροσωπεύουν τόσο μεγάλο ποσοστό του εκλογικού σώματος, ώστε καμία κυβέρνηση δεν θα πάει σε μετωπική σύγκρουση. Συνεπώς μια χαρά θα πάει και αυτό. Η φοροδιαφυγή θα παραμείνει μεγάλη, τα κανάλια θα βγάζουν κανέναν καστανά που θα κλαίγεται, τα κέντρα και οι τουριστικοί προορισμοί θα ταΐζονται με «μαύρα» και στο υπουργείο Οικονομικών θα χαίρονται που αυξάνονται τα έσοδα από ΦΠΑ.
Στον κόκκινο ήλιο
Ο Χρήστος Σπίρτζης έκανε, ασφαλώς, χιούμορ όταν δήλωνε ότι το έμβλημα του ομογενοποιημένου προοδευτικού χώρου, με τη συγχώνευση ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, θα μπορούσε να είναι ένας κόκκινος ήλιος. Μόνο που αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Πρώτον, γιατί δικαίωμα στον κόκκινο ήλιο είχε μόνο ο μακαρίτης ο Τσαρλς Μπρόνσον («Μονομαχία στον κόκκινο ήλιο»). Δεύτερον, επειδή το έμβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι καθαγιασμένο brand και είναι σαν να ζητάς από την Coca-Cola να αλλάξει το logo της. Και τρίτον, στα σοβαρά, στο ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχουν, υποθέτω, καλόπιστοι αφελείς για να πετάξουν σωσίβιο σωτηρίας. Απευθύνθηκα σε στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Γέλασε. Μου είπε κατηγορηματικά ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μπουν στη συζήτηση με εξαίρεση ίσως κάποια στελέχη που δεν μεταφέρουν τοξικότητα. Συνεπώς ο Σπίρτζης, που ψάχνει ο άνθρωπος κάποιον ρόλο, ας αρχίσει την καμπάνια για την παγκόσμια ειρήνη και την κλιματική αλλαγή, καλώντας την Γκρέτα σε συνεργασία.
