Αναζήτηση
Ενώ η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να παράγει κάτι εκπληκτικά καλό κάθε τόσο, ωστόσο δεν θα μπορέσει ποτέ να ανταγωνιστεί σοβαρά αστέρια όπως οι Rolling Stones ή τη Beyoncé ή άλλους δημιουργούς.
Σύμφωνα με ειδικούς, οι καλές τέχνες προέρχονται από ανθρώπινα συναισθήματα και εμπειρίες, ενώ η τεχνητή νοημοσύνη απλώς υπολογίζει κατά μέσο όρο ένα σωρό έργα τέχνης μαζί και τα προσεγγίζει.
Ωστόσο, τα νέα δεν είναι καλά για τους δημιουργούς περιεχομένου, σύμφωνα με τον καθηγητή Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο Calgary στον Καναδά Τζιμ Πάρκερ.
Αν για παράδειγμα κάποιος θέλει να φτιάξει ένα λογότυπο για την εταιρεία του, είναι λιγότερο πιθανό να πληρώσει κάποιον για να το φτιάξει παρά να επιστρατεύσει τεχνητή νοημοσύνη που δημιουργεί φωτογραφίες όπως το Midjourney και να το έχει παράγει 100 αποτελέσματα.
Γι’ αυτό ο ειδικός προτείνει έναν φόρο τεχνητής νοημοσύνης για τον μετριασμό αυτού του είδους οικονομικής αναταραχής.
Εξηγώντας στο καναδικό Macleans τη λειτουργία ενός τέτοιου φόρου, εξηγεί πως εάν μια εταιρεία χρησιμοποιεί τεχνητή νοημοσύνη για μια εμπορική διαδικασία, όπως η δημιουργία ενός προϊόντος που μπορεί να αγοράσει κάποιος άλλος, θα υπόκειται σε φόρο τεχνητής νοημοσύνης.
«Αυτά τα χρήματα θα πήγαιναν σε ένα ταμείο που χρησιμοποιείται για να αποζημιώσει ανθρώπους, όπως καλλιτέχνες, που έχασαν τη δουλειά τους εξαιτίας της τεχνητής νοημοσύνης. Ίσως αυτό ακούγεται σαν μια υπερβολικά σοσιαλιστική ιδέα, αλλά έχει τις ρίζες της στην πεποίθησή μου ότι οι άνθρωποι πρέπει να αποζημιώνονται κάθε φορά που ένα ρομπότ αναλαμβάνει τη δουλειά τους».
Βέβαια, για τον Πάρκερ δεν είναι δυνατόν να εκτιμήσει εάν κάνουν κάτι τέτοιο οι κυβερνήσεις, καθώς θα υπάρξει αντίδραση από τις βιομηχανίες που βλέπουν τα ρομπότ και την τεχνητή νοημοσύνη ως τρόπο για να μειώσουν το κόστος εργασίας τους.
Το πρόβλημα με τα πνευματικά δικαιώματα
Η μεγαλύτερη όμως ανησυχία του καθηγητή Πληροφορικής δεν είναι τόσο η απώλεια θέσεων εργασίας, αλλά το γεγονός ότι θα γίνουν πιο σύνθετα τα πράγματα με το ζήτημα των πνευματικών δικαιωμάτων.
«Τα συστήματα αποζημίωσης και πνευματικών δικαιωμάτων στη μουσική είναι ήδη σε άθλια κατάσταση. Το τρέχον νομικό μας σύστημα δεν έχει σαφήνεια για τίποτα από αυτά» λέει ο Πάρκερ.
Πρόσφατα, ένας ανώνυμος παραγωγός εκπαίδευσε τεχνολογία τεχνητής νοημοσύνης σε τραγούδια από τον Drake and the Weeknd και έφτιαξε ένα νέο κομμάτι που ονομάζεται “Heart on My Sleeve”, χρησιμοποιώντας τις φωνές και το στυλ τους. Το τραγούδι έλαβε εκατομμύρια streams.
«Όταν οι άνθρωποι δοκιμάζουν τη φωνή ή τη μελωδία κάποιου άλλου, πρέπει να πληρώσουν; Πότε ο δανεισμός γίνεται αντιγραφή;» αναρωτιέται ο Πάρκερ. Η χρήση ομοιωμάτων καλλιτεχνών, κατά τη γνώμη μου, ξεπερνά μια ηθική γραμμή, αλλά είναι ασαφές αν υπερβαίνει τη νομική. Οι νόμοι περί πνευματικών δικαιωμάτων είναι ασαφείς: στον Καναδά, ο δημιουργός του έργου κατέχει τα πνευματικά δικαιώματα και μπορεί να μηνύσει κάποιον επειδή το έκλεψε, αλλά δεν ξέρουμε τι συμβαίνει όταν ένα μηχάνημα το αναδημιουργεί.
Ο κίνδυνος του χάους στη Ψυχαγωγία
Καταστάσεις σαν αυτές θα γίνουν πιο συνηθισμένες σε όλους τους κλάδους και θα κινδυνεύουν να αφήσουν τις βιομηχανίες ψυχαγωγίας σε τεράστιο χάος, προειδοποιεί.
«Φανταστείτε ένα στούντιο να θέλει να παίξει τον Sean Penn σε μια ταινία, αλλά εκείνος να μην το θέλει. Έτσι, αντ ‘αυτού, το στούντιο φτιάχνει μια τρισδιάστατη έκδοση του Penn χρησιμοποιώντας εικόνες που υπάρχουν ήδη στο διαδίκτυο, εκπαιδεύει μια τεχνητή νοημοσύνη στη φωνή του, στη συνέχεια προσλαμβάνει έναν σωσία και χαρτογραφεί το πρόσωπο του Penn σε αυτό. Είναι λάθος; Ηθικά λέω ναι. Νομικά, δεν ξέρω».
Στη νέα ταινία του Ιντιάνα Τζόουνς χρησιμοποιήθηκε τεχνολογία ώστε να φαίνεται πιο νέος ο Χάρισον Φορντ μέσω μηχανικής μάθηση (machine learning) εκπαιδευμένη σε πλάνα από προηγούμενες ταινίες της σειράς. «Πιθανότατα θα αρχίσουμε να βλέπουμε περισσότερες περιπτώσεις όπου οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τα πρόσωπα και τις φωνές των νεκρών ηθοποιών για τις ταινίες τους.
Ο Πάρκερ ανησυχεί έτσι, ότι η τεχνητή νοημοσύνη θα μπορούσε να συνδυάσει στοιχεία από πoλλούς καλλιτέχνες. «Φανταστείτε να δημιουργείται ένα νέο αστέρι του κινηματογράφου με τα μάτια ενός ηθοποιού, το σώμα ενός άλλου και τους τρόπους ενός τρίτου. Πώς μπορούν να συναγωνιστούν τα ανθρώπινα αστέρια;» αναρωτιέται με ανησυχία ο Πάρκερ.
Εκτιμά ότι η τεχνητή νοημοσύνη θα φέρει τα πάνω κάτω σε ζητήματα ιδιοκτησίας και δικαιωμάτων σε στούντιο και καλλιτέχνες, όπως συνέβη ήδη με τους συγγραφείς του Χόλυγουντ που έκαναν απεργία. Γι’ αυτό ο Πάρκερ πιστεύει ότι οι ηθοποιοί θα μπορούσαν να προσθέσουν ρήτρες στα συμβόλαιά τους, όπως για παράδειγμα ότι το πρόσωπο είναι δικό τους και ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί πουθενά αλλού. Βέβαια, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να το κάνει και μια εταιρεία, βάζοντας ρήτρα ότι το στυλ του ηθοποιού ανήκει στη κυριότητά της.
«Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να συμφωνήσουμε σε μια καλή νομοθεσία περί πνευματικών δικαιωμάτων. Νομίζω ότι τα πρόσωπα και οι φωνές μας πρέπει να είναι ιδιοκτησία μας» υποστηρίζει ο Πάρκερ.
Εάν δεν απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, οι καλλιτέχνες δεν θα μπορούν πλέον να βγάλουν τα προς το ζην και οι τέχνες θα καταρρεύσουν.
