Πρωτοφανέρωτα και αξιοπερίεργα πολιτικά φαινόμενα παρατηρούνται εσχάτως: η εισαγγελία του Αρείου Πάγου καλεί τους βουλευτές του κόμματος Σπαρτιάτες «να παράσχουν εξηγήσεις» διότι «φέρεται» ότι κατά τις πρόσφατες εκλογές «εξαπάτησαν από κοινού τους εκλογείς». Παρίσταναν ότι ανήκαν στους «Σπαρτιάτες» ενώ ανήκαν στο «Κόμμα Κασιδιάρη».
Ταυτόχρονα σχεδόν, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλαν στην εισαγγελία του Αρείου Πάγου ότι υπουργός της κυβέρνησης διέπραξε και αυτός το αδίκημα «εξαπάτησης εκλογέων» υπέρ του κυβερνητικού υποψηφίου περιφερειάρχη στη Θεσσαλία. Δεν πέρασαν πολλές ημέρες, η πρόεδρος της Πλεύσης απαίτησε να «επιστρέψουν την έδρα» δύο βουλευτές του κόμματος της: γιος που διαγράφηκε και μητέρα που αποχώρησε. Η δεύτερη είχε μάλιστα υπογράψει «δεσμευτική υπεύθυνη δήλωση παράδοσης της έδρας, καθώς δεν ήταν δεδομένη η επάρκεια και η παραμονή στα καθήκοντά της».
Αναρωτιέμαι: η κ. πρόεδρος, δεν εξαπάτησε τους εκλογείς μη ενημερώνοντάς τους ότι στα ψηφοδέλτιά της περιλαμβάνεται πρόσωπο που «δεν ήταν δεδομένη η επάρκεια και η παραμονή στα καθήκοντά του»; Ο κ. Τσίπρας δεν εξαπάτησε τους εκλογείς δηλώνοντας «Είμαι εδώ» πριν από τις δεύτερες φετινές εκλογές, ενώ μετά παραιτήθηκε; Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 δεν εξαπάτησαν τους εκλογείς υπογράφοντας νέο μνημόνιο; Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που αποχώρησαν και ίδρυσαν νέα κόμματα το 2015, δεν είχαν εξαπατήσει τους ψηφοφόρους;
Υπάρχει πολιτικός, βουλευτής, πρωθυπουργός, δήμαρχος που δεν έχει «εξαπατήσει τους εκλογείς του»; Δεν είναι δεδομένο αυτό το καθολικό φαινόμενο στην ιστορία των δημοκρατιών, που μόνο σε αυτές μπορεί να διαπραχθεί; Δεν είναι οι ψηφοφόροι οι «φυσικοί δικαστές» των πολιτικών για θέματα «εξαπάτησής» τους;
Από την άλλη, ακριβώς επειδή οι ψηφοφόροι αυτές δεν τις καταδίκασαν, η κυβέρνηση λέει «μας κουράσατε με τις υποκλοπές». Επιπλέον, αντί της πολιτικής λύσης που είναι αναγκαία, έχουμε το σουρεαλιστικό φαινόμενο Ανεξάρτητη Αρχή να επιδιώκει να επιβάλει πρόστιμο στην κεντρική υπηρεσία πληροφοριών της χώρας! Σαν να πέρασε με κόκκινο η ΕΥΠ και την «έγραψε» ο τροχονόμος. Τόσο απλό.
Δηλαδή, τι; Το ποιος ανήκει σε κάθε κόμμα, θα το κρίνουν τα δικαστήρια, όχι το κόμμα; Πρέπει να δεχθεί το πολιτικό σύστημα ότι οι κυβερνήσεις δικαιούνται να χρησιμοποιούν τον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό –και μάλιστα την καρδιά του, τις υπηρεσίες ασφαλείας– εναντίον των κομμάτων;
Αν είναι ανεκτό να υπογράφουν «δεσμευτικές δηλώσεις παραχώρησης της έδρας» οι βουλευτές, ας κατοχυρωθεί συνταγματικά ότι οι έδρες είναι του αρχηγού, τις κάνει ό,τι θέλει. Αν οι υποκλοπές είναι ανεκτές, ας τις αφήσουμε να ανθίσουν σε όλο το πολιτικό σύστημα. Αν είναι δικαστικό ζήτημα η «εξαπάτηση των εκλογέων», ας αναθέσουμε τη διακυβέρνηση σε έντιμους δικαστικούς ή καθηγητές ή κληρικούς ή στρατιώτες.
