Δίσεχτοι καιροί. Κακοφόρμισε κι η μέρα, απ’ το πρωί ο πόλεμος ουρλιάζει στην οθόνη. Το βράδυ στο τραπέζι η Μαρία. «Δεν το αντέχω, κάθε δέκα λεπτά που περνάνε σκοτώνεται κι ένα παιδί στη Γάζα. Αυτό δεν είναι πόλεμος, είναι έγκλημα. Εχω πάθει μια εμμονή, κάθε τόσο πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάει το ρολόι και λέω, κι άλλο παιδί, κι άλλο παιδί, κι άλλο, κι άλλο. Δεν προλάβαμε να συνέλθουμε από την άγρια σφαγή της Χαμάς που ξεκοιλιάζανε και βιάζανε γυναίκες, νήπια, ήρθε αυτό που τρέμαμε μη γίνει. Μα τι πόλεμος είναι αυτός κι απ’ τις δύο μεριές που έχει στόχο τα παιδιά; Αυτοί δεν σκοτώνουν τον εχθρό, σκοτώνουν τη ζωή».

Γύρισα σπίτι νωρίς και άκεφος πολύ. Δεν μου πήγαινε να ανοίξω τη φωσφορίζουσα, αλλά πάλι κάτι μ’ έτρωγε, ήθελα να δω τι γίνεται, και όπως πάντα είπα στον εαυτό μου άλλο ένα ψέμα – είναι γλυκό το ψέμα και φορές φορές ιαματικό –, ότι θα κάνω ζάπινγκ. Κι άρχισα από κανάλι σε κανάλι να πετάω. Πατάω το τέσσερα, ευτυχώς παιχνίδι. Ερώτηση: Στο πείραμα του Παβλόφ ποιο ζώο συμμετείχε; Σκύλος; Ποντίκι; Ή πίθηκος; Απάντηση: Κατ’ αρχάς θα αποκλείσω τον σκύλο.

Αμέσως άλλο κανάλι. Σ’ ένα δυσοίωνο, θεοσκότεινο πλάνο ένας δασύτριχος με σιελόρροια έφτυνε μία μία τις λέξεις. «Θα το σκοτώσω το αγαρηνό σκυλί». Τι του έκανε το αθώο το ζωντανό; Ισως ήτανε το σκυλί του Παβλόφ από το προηγούμενο κανάλι και του βγήκε αγαρηνό, τι να πω; Αλλάζω. Μία κυρία με το ζόρι ξανθιά μάς αποκάλυψε την επιστημονική της αλήθεια. «Το να είσαι γκέι είναι από επιλογή». Μάλιστα, μαντάμ. Ετσι ακριβώς γίνεται, εκεί που κάθεται ένας έφηβος, αρχίζει να αναρωτιέται: «Τι να διαλέξω τώρα; Να γίνω στρέιτ, να γίνω μπάι, να γίνω γκέι, να γίνω τρανς ή να γίνω ένα απλό ΤΟ; Λοιπόν, θα διαλέξω το γκέι που έχει και κάτι το ανάλαφρο». Εγώ πάλι θα διαλέξω την κουρτίνα.

Γρήγορα σε άλλο κανάλι. Παιχνίδι. Αλλά όχι με ερωτήσεις και «λυπάμαι, χάσατε». Ριάλιτι του κερατά. Ενας αγρότης παραπονιέται: «Να το πουν αυτό για μένανε; Οτι ασέλγησα στην αγελάδα;». Ο Χριστός κι Απόστολος. Τι σόι παιχνίδια είναι αυτά;

Αλλο, άλλο. Είναι μια χαριτόβρυτη νεαρά με βλέμμα απλανές που τη ρωτάνε, δεν ξέρω για ποιο λόγο, «έχεις τρακ;». «Οχι, έχω μια ηρεμία. Αλλά αυτή η ηρεμία μού φέρνει άγχος». Δίκιο έχεις, πουλάκι μου. Αγχος πολύς ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν.

Αλλο, άλλο. Κάτι σε πολιτικό. Μια έξαλλη απαιτεί και σκούζει στη διαπασών. «Να πέσουν οι τόνοι. Να σταματήσουν οι ύβρεις κι οι φωνές. Να σταματήσουν, να σταματήσουν τώρα. Τώρα». Κι όλες αυτές οι απαιτήσεις, στριγκλιδόν.

Και πώς την πατάω κι αλλάζοντας κανάλι πέφτω σε ειδήσεις. Δεν κατάλαβα καλά, αλλά σίγουρα άκουσα ότι τώρα στον ΟΗΕ, ήταν στις Βρυξέλλες, πρόεδρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα θα είναι ο εκπρόσωπος του Ιράν. Του Ιράν που σκοτώνει στο ξύλο, κυριολεκτικά, τις γυναίκες γιατί φάνηκε μια τούφα απ’ τα μαλλιά τους και τους ομοφυλόφιλους γιατί υπάρχουν.

Γιατί «δεν σε βρίσκει (μόνο) η ποίηση», που λέει ο φίλος μου ο Τίτος, σε βρίσκει το σκοτάδι και ο ζόφος. Ο,τι κόλπα και να κάνεις, όσο κι αν θες να της ξεφύγεις, έρχεται η πραγματικότητα και σε βάζει στην άσχημη θέση σου. Σου τσαλακώνει τη φαινομενική σου ηρεμία.

Ισως έχει δίκιο το κορίτσι απ’ το ριάλιτι.

Αυτή η ηρεμία μού φέρνει άγχος.

Χαιρετώ.

Τελευταία Νέα