Βασικά το τραγούδι μιλάει για ένα ζευγάρι που δεν τα πάει καλά, είναι στα πρόθυρα του χωρισμού και ο τραγουδιστής απευθύνει έκκληση για συμφιλίωση γιατί «τα πράγματα μόνο καλύτερα μπορεί να πάνε». Γρήγορα όμως έγινε ένας ύμνος στην αισιοδοξία. Αυτό οφείλεται βέβαια στο ότι πρωτοκυκλοφόρησε το 1993, τέσσερα χρόνια μετά την πτώση του Τείχους, όταν υπήρχε η αίσθηση πως η ειρήνη, η δημοκρατία και ο κοσμοπολιτισμός είχαν επικρατήσει οριστικά. Το 1997 έγινε το επίσημο τραγούδι των Εργατικών, που αγωνίζονταν να έλθουν στην εξουσία ύστερα από 18 χρόνια στην αντιπολίτευση. Το BBC αρνήθηκε να το μεταδώσει λόγω της πολιτικής χροιάς που είχε πάρει. Αλλά στο κόμμα έφερε γούρι.
Το θυμήθηκε ο Γκίντεον Ράχμαν, ο γνωστός αρθρογράφος των Financial Times, για να κάνει το κοντράστ με τη σημερινή εποχή. Πριν από τριάντα χρόνια είχε τελειώσει το απαρτχάιντ, είχε έρθει η δημοκρατία στην ανατολική Ευρώπη, είχε επιτευχθεί ειρήνη στη Βόρεια Ιρλανδία και είχαν υπογραφεί οι συμφωνίες του Οσλο που θα οδηγούσαν τη σύγκρουση του Ισραήλ με τους Παλαιστίνιους στα βιβλία ιστορίας. Σήμερα, υπάρχει ένας διάχυτος φόβος ότι η Ρωσία θα πάρει το πάνω χέρι στον πόλεμο με την Ουκρανία, ότι οι συμφωνίες του Ισραήλ με τις αραβικές χώρες θα καταρρεύσουν πάνω από τα ερείπια της Γάζας και ότι ο Ντόναλντ Τραμπ θα ξανακερδίσει σε έναν χρόνο τις εκλογές.
Τα πράγματα λοιπόν μόνο χειρότερα μπορεί να πάνε; Οχι βέβαια. Απλώς δεν φαίνονται στον ορίζοντα οι δυνάμεις εκείνες που είναι ικανές να ανατρέψουν την πορεία προς τον όλεθρο. Οι Ουκρανοί είχαν ήδη προβλήματα στην πολυσυζητημένη αντεπίθεσή τους πριν από την τρομοκρατική επίθεση της 7ης Οκτωβρίου και τώρα ανακαλύπτουν ότι ανταγωνίζονται με τους Ισραηλινούς για τα όπλα που έχουν απόλυτη ανάγκη. To Ισραήλ έχει εξαπολύσει μια επίθεση στη Γάζα χωρίς μέριμνα για τους αμάχους, που πέφτουν κατά χιλιάδες, και χωρίς σχέδιο για την επόμενη ημέρα. Και οι ψηφοφόροι τους οποίους χρειάζεται ο Μπάιντεν για να επανεκλεγεί – οι νέοι, οι προοδευτικοί, οι Αραβοαμερικανοί – έχουν δυσαρεστηθεί από την άκριτη υποστήριξη που θεωρούν ότι παρέχει η αμερικανική κυβέρνηση στο Ισραήλ: η δημοτικότητα του αμερικανού προέδρου έπεσε στο 39%, το χαμηλότερο σημείο από τον περασμένο Απρίλιο.
Μοιάζει παράλογο η κατακραυγή για τη σφαγή των Παλαιστινίων να οδηγήσει ξανά στον Λευκό Οίκο έναν άνθρωπο που απείλησε ξανά προσφάτως ότι θα απαγορεύσει την είσοδο των μουσουλμάνων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οπως παρατηρεί όμως ο Ράχμαν, η ιστορία είναι γεμάτη με παραλογισμούς.
Αν αναζητούσαμε έναν ύμνο στην απαισιοδοξία, μια από τις ισχυρότερες υποψηφιότητες θα ήταν το άρθρο που έγραψε πριν από δύο χρόνια η αμερικανίδα ιστορικός Αν Απλμπομ στο Atlantic με τίτλο «Τα κακά παιδιά νικάνε». Κι αν το συγκρότημα του τραγουδιού του 1993 λεγόταν D:Ream, το σημερινό θα έπρεπε να λέγεται Ν:Ightmare.
