Το πράγμα αρχίζει να γίνεται εξόχως διασκεδαστικό και μακάρι να συνεχιστεί έτσι, γιατί γύρω μας είναι όλα μαύρα κι έχουμε ανάγκη το χαμόγελο περισσότερο από ποτέ. Μακάρι να πολλαπλασιαστούν δηλαδή πρωτοβουλίες σαν αυτή της Νομαρχιακής Επιτροπής Βόρειας Αθήνας, που ζητά από τον ΣΥΡΙΖΑ να πάρει πίσω τις παραπομπές για διαγραφή τεσσάρων στελεχών (αφού είναι «αντιδημοκρατικές και αυταρχικές») και να διαγράψει αντ’ αυτών τη βουλευτή Επικρατείας Ελενα Ακρίτα (προκειμένου να προστατευθεί «η ενότητα, η αξιοπρέπεια και το κύρος του κόμματος»).
Οι σύντροφοι προσπαθούν εμφανώς να φέρουν σε δύσκολη θέση τον πρόεδρο Στέφανο, κατηγορώντας τον για δύο μέτρα και δύο σταθμά: εκδηλώνει την ιερή του οργή εναντίον όσων τον επικρίνουν και προστατεύει με τη μεγάλη του αγκαλιά όσους (έστω και σε δεύτερη ανάγνωση) τον υποστηρίζουν. Δεν θα τα καταφέρουν. Πρώτον, επειδή ο πρόεδρος μιλάει μόνο με τον λαό. Δεύτερον, επειδή στη νέα εποχή έχει γίνει σαφές ότι θα διαγράφεται όχι όποιος παραβιάζει κανόνες, καταστατικά και άλλα τέτοια παλιομοδίτικα, αλλά όποιος εξοργίζει τον Ηγέτη και Σωτήρα.
Αλλοι σύντροφοι παίζουν το χαρτί της διαλλακτικότητας. Ο Δημήτρης Χατζησωκράτης, για παράδειγμα, πρότεινε χθες από «ΤΑ ΝΕΑ» να μετεξελιχθεί (τι λέξη!) η πρόταση ΔΙΑΓΡΑΦΗΣ (με κεφαλαία) των 4 στελεχών (για την Ακρίτα δεν γνώριζε ακόμη) σε πρόταση ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΙΑΣ (επίσης με κεφαλαία). Ισως να εμπνεύστηκε από αυτά που έγιναν τις τελευταίες ημέρες στην αμερικανική Βουλή των Αντιπροσώπων: με ψήφους 234-188, το σώμα απηύθυνε μομφή εναντίον της μοναδικής αμερικανοπαλαιστίνιας βουλευτή, της Ρασίντα Τλαΐμπ, επειδή δεν αρκέστηκε να καταδικάσει την επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ, αλλά τόλμησε να εκφράσει και τη διαφωνία της με την άκριτη αμερικανική υποστήριξη στην ισραηλινή κυβέρνηση.
Υπάρχουν κι άλλες μέθοδοι σε αυτό το πνεύμα. Οπως έγινε γνωστό την περασμένη εβδομάδα από ανώτατες πηγές του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας, οι σκιώδεις υπουργοί που ζήτησαν κατάπαυση του πυρός στη Γάζα κόντρα στην επίσημη κομματική γραμμή δεν θα χάσουν αυτομάτως τη δουλειά τους, όπως προβλέπει η αρχή της «συλλογικής ευθύνης», αλλά θα αντιμετωπιστούν κατά περίπτωση. «Δεν υπήρχε ποτέ ένας και μόνο τρόπος να επιβληθεί η συλλογική ευθύνη», ανέφεραν οι πηγές αυτές. «Ο Στάρμερ θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα με αγάπη και φροντίδα, όχι με το μαστίγιο».
Εξαιρετική ιδέα αυτή η κατά περίπτωση αντιμετώπιση των ανταρτών: με μια διαλογική συζήτηση εκτονώνονται οι εντάσεις και συσφίγγονται οι σχέσεις. Ο Κασσελάκης να καλέσει τον Φίλη για να θίξουν το πρόβλημα του διαχωρισμού κράτους και εκκλησίας. Τον Σκουρλέτη, για να εξετάσουν το φαινόμενο των τρολ. Τον Τζουμάκα, για να μιλήσουν περί εκφυλισμού της πολιτικής. Και τον Βίτσα, για να αναλύσουν το χάσμα των γενεών. Πάντα με αγάπη και φροντίδα, φυσικά.
Κι ύστερα να πάρει τηλέφωνο τον Πολάκη και να σκάσουν στα γέλια.
