Απέτυχε ο Μπλίνκεν, έλεγαν στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, να πείσει τους Ισραηλινούς να δεχτούν τριήμερη κατάπαυση πυρός. Δεν νομίζω ότι θα ήταν τόσο αφελής ο επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας, ώστε να περιμένει θετική ανταπόκριση σε τέτοιο αίτημα. Ούτε, βέβαια, ο πρόεδρος Μπάιντεν, που επίσης το έθεσε απευθείας στον Νετανιάχου. Ωστόσο, χρήσιμο είναι να καλλιεργείται στη διεθνή κοινή γνώμη η εικόνα αυτή, διότι, στην εποχή της μαζικής δημοκρατίας, της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και των social media, η πολιτική διαχείριση του πολέμου είναι εξίσου σοβαρή με τη διαχείριση στο πεδίο.
Ασφαλώς αντιλαμβάνονται οι Αμερικανοί ότι, αν το Ισραήλ σταματήσει σε αυτό το κρίσιμο σημείο της μάχης στη Γάζα και μάλιστα για τρεις μέρες, χάνει τον πόλεμο και όλη η αιματοχυσία που προκάλεσε ήταν χωρίς λόγο. Εφόσον ο στρατηγικός στόχος της Χαμάς είναι να καταστρέψει για την επόμενη γενιά την ελπίδα της ειρήνης, πολύ σωστά θέτει το Ισραήλ τον δικό του στρατηγικό στόχο παραπάνω και επιδιώκει να εξαφανίσει τη Χαμάς. Αν δεν αλλάξει ριζικά το status quo στη Γάζα, κανένα σχέδιο ειρήνης δεν έχει ελπίδα. Αν η Χαμάς επιβιώσει, δεν υπάρχουν ελπίδες ούτε για τη γενικότερη αμερικανική πολιτική στην περιοχή. Πολύ απλά, δεν συμφέρει τους Αμερικανούς ήττα του Ισραήλ. Γι’ αυτό στην πράξη στηρίζουν το Ισραήλ με διακριτικότητα. Η παρουσία του στόλου λ.χ. βρίσκεται στην περιοχή για να αποφευχθεί επέκταση του πολέμου, καλύπτει όμως και τα νώτα του Ισραήλ από το Ιράν, ώστε ο στρατός του να τελειώσει τη δουλειά στη Γάζα. Υποστηρικτική, ουσιαστικά, ήταν και η αμερικανική θέση για την αναπόφευκτη κατοχή της Γάζας, που θα ακολουθήσει, αν ο σκοπός της στρατιωτικής επιχείρησης επιτευχθεί. Οχι μόνιμη παρουσία, λένε οι Αμερικανοί, προσωρινή μόνο. Α, μάλιστα…
Δεν μέμφομαι τους Αμερικανούς για τη στάση τους, κάθε άλλο! Στον πόλεμο αυτόν δεν διακυβεύεται μόνο το μέλλον του Ισραήλ, αλλά και της ασφάλειας στις χώρες της Δύσης. Αν στο τέλος του παιχνιδιού επιτρέπουμε στον πιο αδίστακτο και πιο απάνθρωπο, σε εκείνον που μπορεί να θυσιάζει χιλιάδες ζωές αμάχων, να επιβάλλει την ισχύ του, τότε ας παραδοθούμε από τώρα σε αυτό που μας περιμένει. Αν οι πόλεμοι κερδίζονται από τα μεγαλύτερα καθάρματα, τότε μάταια σκοτώθηκαν όσοι πολέμησαν τον ναζισμό στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και δικαιώνεται ο κυριούλης με το περίεργο μουστάκι, την ομπρέλα και το γελοίο καπέλο. (Οχι ο Τσάρλι Τσάπλιν. Εννοώ τον Νέβιλ Τσάμπερλεν…)
ΕΠΡΑΞΕ ΑΡΙΣΤΑ
Δεν μπορώ να καταλάβω ― και δεν αστειεύομαι ― γιατί επικρίνουν ορισμένοι την κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου για τη συμπεριφορά της την Κυριακή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Δεν ήθελε να καθίσει δίπλα στην κ. Εφη Αχτσιόγλου και ζήτησε άλλη θέση. Πού είναι το κακό δηλαδή και δεν το βλέπω; Αν τόσο την αντιπαθεί, όχι μόνο δικαιολογείται που το ζήτησε (εφόσον, βέβαια, έθεσε το σχετικό αίτημα ευγενώς και διακριτικά), αλλά έκανε και εξυπηρέτηση στην κ. Αχτσιόγλου. Στο σινεμά, είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον. Ωραίο είναι να περάσεις δύο ώρες έχοντας δίπλα σου κάποιον τον οποίο δεν αντέχεις; Να ξέρεις ότι επί δύο ώρες οι ανάσες σας μπερδεύονται; Οτι κάθε φορά που αυτός γελάει αόρατα σταγονίδια σιέλου φτάνουν μέχρι εσένα; Οχι! Δεν νομίζω ότι πηγαίνει κανείς στον κινηματογράφο για να παίξει με τα νεύρα του. Ειδικά αν είναι νευρικός, όπως η κ. Κωνσταντοπούλου. Επομένως, καλύτερα για όλους. Αφήστε και το άλλο, που τώρα το σκέφτομαι: Τι θα γινόταν αν η κ. Αχτσιόγλου, λόγω των γνωστών δυσκολιών που περνάνε στο κόμμα της, εκμεταλλευόταν την ευκαιρία και έκανε κρούση στην πρόεδρο για την «Πλεύση Ελευθερίας»; Επομένως, το ξαναλέω, έκανε πολύ καλά και άλλαξε θέση. Αγάπη, τέλος! Ούτε καρδούλες ούτε χαμόγελα…
