Τα 11.000 παιδιά που έμαθαν να κολυμπούν στις πισίνες που έχτισε ο Amjed Tantesh στις παραλίες της Γάζας είναι συνέχεια στο μυαλό του και περιστασιακά του εμφανίζονται στο χρονολόγιο του στο Facebook.
Ο ίδιος εκτοπισμένος από το σπίτι του στη βόρεια Γάζα, ο Tantesh έχει μόνο περιστασιακά πρόσβαση στο διαδίκτυο. Αλλά όταν το κάνει, αναπόφευκτα μαθαίνει για τους θανάτους φίλων, γειτόνων και πρώην μαθητών, δημοσιεύοντας σχετικά αφιερώματα σε αυτούς.
Η σχολή κολύμβησης του έχει επιβιώσει από προηγούμενους πολέμους, με γνώμονα τη φιλοδοξία του να εξασφαλίσει ότι τα παιδιά της Γάζας θα μπορούν να κολυμπούν με ασφάλεια στις θάλασσές της, αλλά τώρα φοβάται τα νέα ότι άλλο ένα από αυτά τα παιδιά – μαθητές τους έχει σκοτωθεί ή τραυματιστεί.
Την περασμένη εβδομάδα, δημοσίευσε τη φωτογραφία ενός νεαρού αγοριού με κοστούμι. Ο Mohammed Mosalam, έγραψε ο Tantesh, ήταν ένας από τους καλύτερους κολυμβητές μου, αλλά σκοτώθηκε από αεροπορική επιδρομή.
Νωρίτερα, ο Tantesh, από την αγροτική πόλη Beit Lahia, δημοσίευσε για την 11χρονη Mariam Dawas, μαθήτριά του και κόρη του ξαδέλφου του, που έχασε τα πόδια της, καθώς και για τον θάνατο ενός προπονητή κολύμβησης με τον οποίο συνεργαζόταν, μαζί με τους τέσσερις μικρούς του γιους.
Επίσης, θρήνησε τη δολοφονία ενός από τους παλαιότερους μαθητές του, του 28χρονου Naser Rajab, ο οποίος ακολούθησε το παράδειγμα του Tantesh και φρόντιζε για τα παιδιά της περιοχής . Ο Tantesh τον αποκάλεσε «ένα από τα πιο ζωντανά, αξιαγάπητα και αστεία άτομα που θα μπορούσε κανείς να συναντήσει».
Ο Tantesh προπονεί παιδιά στη Γάζα από το 1999, όταν κέρδισε ένα τοπικό πρωτάθλημα κολύμβησης. Ονειρό του ήταν να δημιουργήσει έναν ολυμπιονίκη αθλητή, ένα όνειρο που δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα να εκπληρώσει.
Κάθε φορά που μια πισίνα καταστρέφονταν από τον πόλεμο, έσκαβε μια νέα. Αφού αρχικά αρνήθηκε να εγκαταλείψει την Beit Lahia, ο Tantesh αναγκάστηκε από τους σφοδρούς βομβαρδισμούς της βόρειας Γάζας να μεταφέρει την οικογένειά του προς τα νότια, όπου το Ισραήλ είπε στους κατοίκους της Γάζας ότι θα ήταν πιο ασφαλείς.
«Το αίσθημα της αδυναμίας είναι ο μεγαλύτερος δολοφόνος του εαυτού και του πνεύματός σου. Δεν είμαι σε θέση να βοηθήσω ούτε τον εαυτό μου, ούτε τους κοντινούς μου ανθρώπους, ούτε τους μαθητές μου, με οποιονδήποτε τρόπο», λέει ο Tantesh. «Τα πάντα έχουν μετατραπεί σε μια μεγάλη πρόκληση, από την εύρεση πόσιμου νερού μέχρι την εξεύρεση ψωμιού. Διψάμε και πεινάμε. Ξοδεύουμε όλη την ημέρα για να εξασφαλίσουμε μετά βίας ένα γεύμα την ημέρα για τα παιδιά μας», καταλήγει ο ίδιος
