Δεν ακούω πολύ δυνατά τις τελευταίες ημέρες τους ψυχοπονιάρηδες που ζητάνε από το Ισραήλ να στρέψει και το άλλο μάγουλο στην καημένη τη Χαμάς. Προσπαθώντας, πάντως, να δω τις πολλές πολιτικές διαστάσεις του πολέμου στη Λωρίδα της Γάζας, εντυπωσιάστηκα από την ανάλυση του έμπειρου Τόμας Φρίντμαν, αρθρογράφου στους «New York Times».
Ο Φρίντμαν γράφει ωμά, χωρίς φιοριτούρες. Και ένα από τα προβλήματα που εντοπίζει είναι ότι, πλέον, το Ισραήλ αντιμετωπίζει απειλές από ένα σύνολο εχθρών που συνδυάζουν μεσαιωνικές θεοκρατικές κοσμοθεωρίες με όπλα του 21ου αιώνα – και δεν είναι πλέον οργανωμένοι ως μικρές ομάδες πολιτοφυλακών, αλλά ως σύγχρονοι στρατοί με ταξιαρχίες, τάγματα, δυνατότητες στον κυβερνοχώρο, ρουκέτες μεγάλου βεληνεκούς, drones και τεχνική υποστήριξη (Χαμάς που στηρίζεται από το Ιράν, τη Χεζμπολάχ, τις ισλαμικές πολιτοφυλακές στο Ιράκ, τους Χούτι στην Υεμένη, πλέον και τον Πούτιν).
Πώς ζει μια σύγχρονη δημοκρατία με μια τέτοια απειλή; Δεν επιδιώκουν εδαφικό συμβιβασμό με το εβραϊκό κράτος. Στόχος τους είναι να καταρρεύσει η εμπιστοσύνη των Ισραηλινών ότι μπορούν να προστατευτούν στη χώρα τους από αιφνιδιαστικές επιθέσεις. Αν φοβηθούν, οι Ισραηλινοί θα απομακρυνθούν πρώτα από τις παραμεθόριες περιοχές και μετά θα εγκαταλείψουν εντελώς τη χώρα. Αυτόν τον κίνδυνο μπορεί να μην τον σταθμίζει η Δύση;
