Ο κύβος ερρίφθη. Τον δρόμο των αποχωρήσεων από τον ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε ο Πάνος Σκουρλέτης, είναι ο πρώτος κομματικός με ένσημα στις αριστερές οργανώσεις της κομμουνιστικής ανανέωσης που παίρνει τον δρόμο της εξόδου, στρώνοντας το χαλί για να ακολουθήσουν κι άλλοι. Παίρνει μαζί του την αριστερή ιστορία του και επίσης το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα», τον μύθο του καλού και μαχητικού αγωνιστή για έναν καλύτερο κόσμο. Παίρνει επίσης το ξεθωριασμένο κάπα – ίσως το παντρέψει με το επιγυαλισμένο κάπα του θεωρητικού του χώρου, του Αριστείδη Μπαλτά, που δεν μπορώ να τον φανταστώ στο μαντρί του Στέφανου Κασσελάκη, των συμβούλων του και γενικώς του περιβάλλοντός του.
Η επιστολή παραίτησης του Σκουρλέτη είναι για κλάματα, όχι λόγω της επιτηδευμένης θλίψης που αποπνέει, αλλά (ως συνήθως σε κάθε κόντρα στην Αριστερά, έπειτα από μια περίοδο όπου τα έχουν κάνει μούσκεμα) διότι ο ίδιος έχει την πεποίθηση ότι όλα τα έκανε καλά, ότι ήταν καλός, ότι η κυβερνητική περίοδος του ΣΥΡΙΖΑ (στην οποία ασμένως συμμετείχε) απαξιώθηκε μετά το 2019 επειδή δεν έγινε δυνατή η υποστήριξη των όποιων επιτυχιών της (ποιων εννοεί; και αφού πιστεύει ότι είχε επιτυχίες, γιατί δεν τις απαριθμεί;). Πιστεύει μάλιστα ότι μετά το 2019 χάθηκε η ευκαιρία να αναδειχθεί η ηγεμονία «των απόψεων της Αριστεράς έναντι των νεοφιλελεύθερων αδιεξόδων». Μόνο τα προβλήματα απαριθμεί, το σύστημα υγείας, τα Τέμπη, την κλιματική αλλαγή, αλλά τις μαγικές αριστερές λύσεις που επικαλείται δεν τις αποκαλύπτει, μάλλον θέλει να τις κρατήσει μυστικές, να τις κληροδοτήσει στο επόμενο σχήμα το οποίο θα προσπαθήσει να πει αυτό που στην Αριστερά λέγεται έπειτα από κάθε αποτυχία ή έπειτα από κάθε διάψευση: οι ιδέες μας είναι σπουδαίες, στην εφαρμογή χάλασαν.
Καταλαβαίνω τον Σκουρλέτη: το εξουσιαστικό όνειρο πήγε περίπατο (όχι το λενινιστικού τύπου, και την κυβέρνηση και την εξουσία, αλλά το συμβατικό της δημοκρατίας, να ζει την άνεση του κοινοβουλευτικού ανδρός και να προσδοκά την επόμενη διακυβέρνηση, την επόμενη καρέκλα υπουργείου). Το κομματικό μέλλον δεν θα έχει ξηρασία, αλλά αν υπάρξει θα έχει πολλή γραφειοκρατία. Καρέκλες, μοιρασιές κομματικών θέσεων, στριμωγμένα γραφεία, περιοδείες με λίγα μέλη και καλά, αρθρογραφία με αριστερές νουθεσίες και διηγώντας τα να κλαις. Και ασφαλώς, μέτωπο του ΣΥΡΙΖΑ εσωτερικού προς τον ΣΥΡΙΖΑ εξωτερικού (λόγω Κασσελάκη, που ήρθε απ’ έξω). Και προσωπικές συγκρούσεις, νέα τοξικότητα, σπαραγμός. Η φάρσα θα έχει ιστορικά χαρακτηριστικά.
Αυτόν τον δρόμο άνοιξε με την παραίτησή του από τον ΣΥΡΙΖΑ ο Σκουρλέτης. Ο πρόεδρος Κασσελάκης θα ανακουφιστεί επειδή του άδειασαν κάποιοι τη γωνιά, αλλά κι ο ίδιος έχει ημερομηνία λήξης: τις επόμενες ευρωεκλογές. Γιατί νομίζει μένουν στο μαγαζί, όπως φαίνεται, η Εφη Αχτσιόγλου και το δικό της αριστερό μπαϊράκι; Αναμένοντας μια επόμενη μέρα, όπου μια άλλη ομάδα θα εκτοπίσει Κασσελάκη, Πολάκη, Παππά, Τζάκρη και τ’ άλλα παιδιά για να κληρονομήσει τις σφραγίδες και τα τιμαλφή – όσα έχουν απομείνει στο κόμμα. Ο αγώνας αυτός θα κρατήσει τριάμισι χρόνια και είναι διασφαλισμένος αφού γίνεται με τα λεφτά της κρατικής αποζημίωσης.
Θα κόψει εισιτήρια η νέα παράσταση; Μάλλον όχι. Το έργο κούρασε και ξεθώριασε.
