Σήμερα συνεδριάζει η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, όχι ότι καίγομαι, και καλά, από την αγωνία, σαν την κυρία στην Πλατεία Εξαρχείων που κοπάναγε το κεφάλι της στο πλέγμα και πνιγμένη στο μαύρο δάκρυ έσκουζε σαν το σφαχτάρι «Το δέντρο. Το δέντροοοοο», αλλά μια περιέργεια την έχω.

Θα τους διώξει, δεν θα τους διώξει; Θα φύγουν μόνοι τους ένας ένας; Ολοι μαζί συντεταγμένοι κατά τριάδας; Εφ’ ενός ζυγού; Με φωνές; Στα μουγγά; Ή θα βάλουν τον ύμνο του ΕΛΑΣ να παιανίζει, όπως, τόσο παιδαγωγικά πράττοντας, έβαλε ο δήμαρχος Χαλανδρίου να παίζει σαν υπόκρουση στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και παρήλαυναν οι μαθητές δηλώνοντας ότι θέλουν «λαοκρατία και όχι βασιλιά»;

Τέλος πάντων, έρχεται η Κυριακή, κοντός ψαλμός αλληλούια για τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλληλούια και «δι’ ευχών των αγίων πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς». Οχι, όχι, το «Αιωνία η μνήμη» δύσκολο το βλέπω. Προς το παρόν.

Πάντως στο γραφείο του στη Χαριλάου Τρικούπη ο κ. Ανδρουλάκης τρίβει τα χέρια του και ήδη άρχισε τις πρόβες στον καθρέφτη για αντιπολίτευση.

Γράφω και… πώς σου κολλάει ένα τραγούδι, συνήθως ασήμαντο, που ούτε καν σ’ αρέσει και το μουρμουρίζεις συνέχεια μέσα σου όλη μέρα, έτσι πιάνω τον εαυτό μου να υποτονθορύζει διαρκώς κι αδιαλείπτως «Το δέντρο. Το δέντροοοοο».

Απ’ τη μεριά της κυβέρνησης, τώρα, έχουμε άλλα ντράβαλα. Αυτό που είπε ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης, όπως και να το κάνουμε, ήταν γκάφα ολκής. Το «ποιος ασχολείται τώρα με τα Τέμπη» δεν λέγεται με κανέναν τρόπο και από κανέναν. Πήγε μετά να τα μαζέψει, ότι δεν είπα αυτό που είπα αλλά ότι «ουδείς ενδιαφέρεται για την Προανακριτική ή την Εξεταστική για τα Τέμπη». Ασ’ το, δεν μαζεύεται με τίποτα.

Βέβαια, απ’ την άλλη μεριά, επειδή μας ξέρω πια, χρόνια στο μεϊντάνι, φοβάμαι μήπως υπάρχει και κάποια αλήθεια σ’ αυτή τη φράση που τόσο άστοχα βγήκε στον αέρα. Σε όλες τις παρέες, όπου κι αν πήγα, κανέναν δεν άκουσα να αναφέρεται στο πιο τραγικό δυστύχημα που έγινε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και πήρε μαζί του τόσες αθώες ψυχές. Θα μου πεις, εδώ στη Γάζα χύνεται φρέσκο και ζεστό το αίμα. Ναι, μόνο που σκέφτομαι, όσο κι αν δεν μας συμφέρει, πως κάθε καινούργια συμφορά γίνεται το άλλοθι για να ξεχνάμε την προηγούμενη. Δεν μπορούμε – ή, αν θες, δεν αντέχουμε – να έχουμε μια μνήμη ρέουσα, συνεκτική που να διαμορφώνει αλλιώς τη συνείδηση του πραγματικού κόσμου – εχθρού γύρω μας. Κι έτσι στεκόμαστε κάθε φορά στη στιγμή κι όχι στη συνέχεια μιας ιστορίας που τα περιλαμβάνει όλα, και όλους μας.

Σταματάμε και διυλίζουμε το επίκαιρο, το στιγμιαίο, σαν να είναι αποκομμένο απ’ όλα τ’ άλλα κι όχι σαν αποτέλεσμα όλων των άλλων. Γιατί; Γιατί, όπως λέει κι ο αγαπητός κ. Κουτσούμπας, «αυτοί είμαστε».

«Το δέντρο. Το δέντροοοοο».

Τελευταία Νέα