O πρόεδρος Κασσελάκης μίλησε για «σάλτσες Pummaro», αναφερόμενος στις θέσεις που εκφράζονται από την «Ομπρέλα», την αριστερή τάση του ΣΥΡΙΖΑ. Εντάξει, μπορεί να εξετάζει το ενδεχόμενο τοποθέτησης προϊόντος στις παρεμβάσεις του, προκειμένου να τροφοδοτείται και το κομματικό ταμείο. Ομως όπως και αν το δεις, όπως και αν το ακούσεις, επρόκειτο για έκφραση εκτός κάθε πολιτικού πλαισίου, σχεδόν στις παρυφές της χυδαίας προσβολής.
Ο Αλέξης, ας πούμε, θα το έλεγε κάπως έτσι: «Και ο λόγος μας, σύντροφοι και συντρόφισσες, θα πρέπει να απαντά στη συγκυρία, να ικανοποιεί την αμεσότητα που ζητούν οι πολίτες. Υπάρχει η ανάγκη να είμαστε πιο σαφείς, δεν αρκεί να περιγράφουμε το πρόβλημα, οφείλουμε να εστιάζουμε στη λύση του». Μια χαρά δεν είναι αυτό;
Αλλο παράδειγμα. Ο τρόπος με τον οποίο τους έδειξε την έξοδο. Ηταν λες και σηκώθηκε ο Φώσκολος (δημιουργός της «Λάμψης» και του «Καλημέρα Ζωή», γκούγκλαρέ τα, Στέφανε) και του έγραψε τις ατάκες. Και εδώ ο Αλέξης θα το έθετε εντελώς διαφορετικά. Θα τους μιλούσε για το βάρος της ευθύνης στη ζυγαριά της Ιστορίας, κάτι πομπώδες τέλος πάντων για να γίνει και η αρχειακή καταγραφή με καλλιγραφία.
Μόνο που ο Κασσελάκης δεν μπορεί να μιλήσει σε αυτή τη γλώσσα. Τα λέει στα «αμερικάνικα». Και αν κρίνω από τις αντιδράσεις στα social media, το κοινό του λατρεύει αυτό το ύφος. Είναι κάτι άλλο, κάτι καινούργιο. Αλλά οι οπαδοί δεν είναι μέτρο σύγκρισης. Και ο Πολάκης έχει οπαδούς, αλλά αυτό δεν του δίνει προοπτική πρωθυπουργού. Και ο Καμμένος είχε και ο Κασιδιάρης επίσης.
Ναι, ο Κασσελάκης προσπαθεί να εισάγει το ύφος της μεταπολιτικής, μίας γλώσσας που δεν είναι πολιτική, έχει βγει από τα ριάλιτι, τα μεσημεριανάδικα και το TikTok. Απλώς έτσι δεν μπορεί να πάει μακριά. Θα συσπειρώσει γύρω του ένα κοινό του αντιμητσοτακικού μετώπου και μέχρι εκεί, ούτε βήμα πιο πέρα. Οι υπόλοιποι που τον ακούν είτε τρομάζουν, είτε γελάνε. Αν όμως θέλεις να γίνεις πρωθυπουργός, χρειάζεσαι οι πολλοί να σε παίρνουν στα σοβαρά.
