Η απόφαση του Ρίσι Σούνακ να διώξει κακήν κακώς την περίπου βιτριολική Σουέλα Μπρέιβερμαν από το υπουργείο Εσωτερικών και να επαναφέρει στην βρετανική κυβέρνηση ως υπουργό Εξωτερικών τον Ντέιβιντ Κάμερον, που θεωρείται η αρχή του κακού του Brexit, είναι ολοφάνερα μια κίνηση απελπισίας.

Οι Τόρις, που αβασάνιστα υπερασπίστηκαν το διαζύγιο του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ, αλλά παιδεύτηκαν να το ολοκληρώσουν και τα έχουν βρει σκούρα να ανθίσουν ξανά, με όσα πολλά και σοβαρά στοίχισε στη χώρα και στο λαό, είναι πανικόβλητοι.

Από την Τερέζα Μέι στον Μπόρις Τζόνσον και από εκεί με βήμα ταχύ, αλλά όλο και πιο ασταθές, στην Λίζ Τρας και τον Ρίσι Σούνακ, το συντηρητικό κόμμα της Βρετανίας έχει αρχίσει να πνίγεται από τη σκόνη που αφήνει πίσω του ο Κιρ Στάρμερ και οι Εργατικοί, οι οποίοι προηγούνται έως και 18 ποσοστιαίες μονάδες.

Μια καθόλου έξυπνη κίνηση

Παρόλα αυτά η επαναφορά του Κάμερον, που κυβέρνησε το μεγαλύτερο νησί της Ευρώπης για δύο θητείες, σε παλιές καλύτερες μέρες δεν θεωρείται έξυπνη κίνηση. «Όταν τα πλοίο κατευθύνεται προς τα βράχια, το να ελαφρύνεις το φορτίο πετώντας ανθρώπους στη θάλασσα δεν λειτουργεί… Προσπάθησε, αντί αυτού να γυρίσεις το τιμόνι», ήταν το καυστικό σχόλιο πηγής εντός των Τόρις, με αποδέκτη πρωτίστως τον Βρετανό πρωθυπουργό και δευτερευόντως τον νέο υπουργό των Εξωτερικών του.

Προσπερνώντας το γεγονός ότι ο Κάμερον δεν είναι πλέον βουλευτής, οπότε πρέπει να ορκιστεί επειγόντως στη Βουλή των Λόρδων, την Άνω Βουλή του κοινοβουλίου του Ηνωμένου Βασιλείου, για να αναλάβει το νευραλγικής σημασίας αυτό πόστο -ιδιαίτερα σήμερα που οι πολεμικές εξελίξεις τρέχουν σε διάφορα μέτωπα- το πρόβλημα εντοπίζεται ακριβώς στο αντικείμενο εργασίας του συγκεκριμένου υπουργείου.

Ο Κάμερον υπήρξε ο πρωθυπουργός, που στην προσπάθεια του να επανεκλεγεί στην εξουσία υποσχέθηκε τη διενέργεια δημοψηφίσματος για το Brexit, που ήθελαν χρόνια τα στελέχη του συντηρητικού κόμματος που κρατούσαν σταθερά πιο δεξιό βηματισμό από τους υπολοίπους, χωρίς να προβλέψει ότι αυτό θα έπεφτε στο απόγειο της ευρωκρίσης, που τελικά έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της αποχώρησης από την ΕΕ. Και είναι βέβαιο ότι η οικονομική κρίση της περιόδου στην Ευρώπη βάρυνε σημαντικά στην ετυμηγορία της κάλπης, γιατί νωρίτερα οι Σκωτσέζοι, ένας λαός παραδοσιακά περισσότερο τοποθετημένος υπέρ της «μοναχικότητας» του σε όλα τα επίπεδα ψήφισε υπέρ της παραμονής της χώρας του, όταν οι Βρετανοί με την εγγενή αμφισημία τους έκαναν το βήμα πίστης μακριά από την ένωση με τα γνωστά αποτελέσματα.

Μηδέν εις το πηλίκον

Αν στο παραπάνω προστεθεί το γεγονός ότι παρά τη φιλότιμη προσπάθεια του Σούνακ να πείσει ότι ο Κάμερον ανταποκρίθηκε με επιτυχία στην πρόκληση της αραβική άνοιξη στο παρελθόν, πολλοί θυμούνται -παρά την πανδημία και τους δυο πολέμους- ότι πέτυχε μηδέν εις το πηλίκον στη Λιβύη, την Κίνα και αλλού, είναι πραγματικά απορίας άξιο τι θέλει να πετύχει ο Βρετανός πρωθυπουργός.

Όπως άλλωστε σχολίασαν αρκετοί αναλυτές τις τελευταίες ώρες, ανάμεσα τους και ο Guardian, όσο και να μετακινήσει τους Τόρις προς το κέντρο, η ζημιά που έχουν υποστεί είναι πολύ μεγάλη για να καταφέρουν να κλείσουν εγκαίρως το τραύμα μέχρι τις εκλογές του επόμενου χρόνου.

Για του λόγου το ασφαλές ο Κάμερον μέμφεται για τον ρόλο του στη χρήση βίας από πλευράς του ΝΑΤΟ στη Λιβύη το 2011, όχι μόνο για την αναρχία στην οποία βυθίστηκε η χώρα μετά την ανατροπή του Μουαμάρ Καντάφι, αλλά και γιατί η όλη επιχείρηση έγινε χωρίς τη συγκέντρωση των απαιτούμενων μυστικών πληροφοριών, ούτε καν κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο δράσης.

Βρετανική αλαζονεία και άλλα δεινά

Όσον αφορά την Κίνα ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός είχε φωτογραφηθεί να πίνει pints μπύρας με τον Σι Τζινπίνγκ, με σκοπό να γίνει η ασιατική χώρα ο δεύτερος μεγαλύτερος εμπορικός συνεργάτης του Ηνωμένου Βασιλείου μέσα σε μια 10ετία. Το σχέδιο όχι μόνο απέτυχε, αλλά ο Κινέζος πρόεδρος σήμερα δεν τυγχάνει της συγκαταβατικότητας της Δύσης απέναντι στη φιλία του με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, τα σχέδια του στο πλαίσιο των BRICS και τις φιλοδοξίες του του, όπως εκτιμάται από τις ΗΠΑ, να εισβάλλει στην Ταιβάν.

Η βρετανική αλαζονεία του εξάλλου υπήρξε παροιμιώδης, τόσο όταν χαρακτήρισε στην αυτοβιογραφία του τον Μπαράκ Ομπάμα περίπου ως δειλό όσον αφορά τη Λιβύη, όσο  και όταν αποκάλεσε τον Ντόναλντ Τραμπ σκέτα «ηλίθιο».

Η δε απόφαση του να διατάξει την έναρξη των αεροπορικών πληγμάτων της Βρετανίας κατά του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία, με το επιχείρημα ότι ο βρετανικός λαός θα ένιωθε ασφαλέστερος που ακολούθησε η αναγκαστική υποχώρηση  του στην ανάληψη περαιτέρω δράσης εναντίον της χώρας του Μπασάρ αλ Άσαντ το 2013, αφού πρώτα έχασε μια σημαντική σχετική ψηφοφορία, αποδεικνύει ότι σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής η κρίση του είναι μάλλον φτωχή. Άρα τι θέλει σήμερα στο υπουργείο Εξωτερικών της Βρετανίας;