Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπεται σε ένα κόμμα διαμαρτυρίας με πολλά στοιχεία γραφικότητας (είναι ενδεικτικός ο καβγάς στη Βουλή της Θεοδώρας Τζάκρη και του Θανάση Παφίλη για το ποιο κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΚΕ, είναι περισσότερο δεκανίκι του συστήματος), ο χώρος της Ομπρέλας, όσων δηλαδή ακολούθησαν στην έξοδο από τον ΣΥΡΙΖΑ τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, φτιάχνει το ιδεολογικό του προφίλ. Από τι συνίσταται το προφίλ αυτό; Από μια μείξη αριστερού ιστορικού παρελθόντος, από την προσπάθεια οικειοποίησης δύο διαφορετικών Αριστερών σε μία: της ανανεωτικής με τη ριζοσπαστική (ας αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε τη θεωρητική προσέγγιση του Ζακ Ζιλιάρ, που κάνει λόγο για πολλές Αριστερές, εκτός της Γαλλίας έχει ιδιαίτερη εφαρμογή και στην Ελλάδα, όπου ακόμα η αριστερή κουλτούρα είναι μονοπωλιακή).

Είναι λογικό. Ο Τσακαλώτος και πολλά από τα στελέχη που φεύγουν από τον ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρήσουν να ανασυγκροτηθούν σε έναν νέο χώρο, στη «μικρή και τίμια» Αριστερά της νεότητάς τους. Θα ξεθάψουν το Τίμιο Ξύλο της Αριστεράς, το Ηθικό Πλεονέκτημα, και θα προσπαθήσουν να πείσουν ότι αυτοί ποτέ δεν το εγκατέλειψαν.

Ναι, αλλά ποια είναι αυτή η Αριστερά με το Τίμιο Ξύλο, για την οποία ήδη εργάζονται ο Τσακαλώτος, η Σία Αναγνωστοπούλου, ο Βίτσας, ο Βούτσης, ο Δουζίνας, η Καραμεσίνη, ο Μάκης ο Μπαλαούρας, ο Μπαλτάς, ο Μπίστης, ο Ξυδάκης, ο Σκουρλέτης, ο Σταθάκης, ο Λάμπρου, ο Φίλης; Είναι μια Αριστερά που την αποκαλούν ανανεωτική και ριζοσπαστική.

Δεν μπορεί όμως να είναι η ανανεωτική Αριστερά της Μεταπολίτευσης, η κομμουνιστική ανανέωση, το ΚΚΕ εσωτερικού και ο Ρήγας Φεραίος, το κόμμα του Δρακόπουλου και του Κύρκου, ο «κομμουνισμός με δημοκρατία και ελευθερία». Αυτό τελείωσε: διασπάστηκε το 1987, το ένα τμήμα του μετατράπηκε στην ΕΑΡ υπό τον Λεωνίδα Κύρκο (που προσχώρησε στον Συνασπισμό και με πολλούς κουκουεδογενείς φτιάχτηκε το βασικό παρακλάδι της μη σταλινικής Αριστεράς μετά την πτώση του Τείχους), το άλλο έγινε ΚΚΕ εσωτερικού Ανανεωτική Αριστερά. Ενα τμήμα ενός τμήματος αυτού του δεύτερου σχήματος ήταν η μετέπειτα ΑΚΟΑ, οι «μπανιάδες». Ολοι μαζί ξανασυναντήθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, στην έξαρση του ριζοσπαστικού λαϊκισμού: στο αντιμνημόνιο, στην εχθροπάθεια, στην υποδαύλιση μιας βίας που την είπαν κοινωνική αλλά σε μεγάλο βαθμό ήταν λούμπεν, στον ευρωσκεπτικισμό – ιδίως το 2014-15 – και ασφαλώς στην κωλοτούμπα.

Η Ομπρέλα, σήμερα, θα προσαρμόσει στοχαστικά τις θέσεις της για εκείνη την εποχή. Επιστρέφει στους «μπανιάδες», άλλωστε όσοι απ’ αυτούς δεν πήραν δημόσια αξιώματα κρατήθηκαν με αξιοπρέπεια γύρω από την εφημερίδα «Εποχή». Δεν επιστρέφουν ως ανανεωτές, επιστρέφουν ως ριζοσπάστες. Οταν έφυγαν, ήταν στα χάι τους τα κινήματα της αντιπαγκοσμιοποίησης, του αντικαπιταλισμού, επιστρέφοντας είναι στα χάι του ο αντιδυτικισμός – αυτό που σήμερα εκφράζεται με άκριτη στήριξη στους Παλαιστίνιους, ουσιαστικά στη Χαμάς, αυτό που εξέφραζε ο αγανακτισμένος Φίλης όταν ωρυόταν τη μέρα που ο Ζελένσκι μιλούσε στην ελληνική Βουλή κατηγορώντας για φασίστα τον έλληνα πολεμιστή της Μαριούπολης που παρουσίασε ο ουκρανός ηγέτης, πεσόντα σήμερα. Από εκεί θα ξαναπιάσουν το νήμα, σε ένα κόμμα διαμαρτυρίας που, επειδή δεν έχει άλλο τρόπο να διακριθεί, θα επιστρέψει στην εφημερίδα και στους δρόμους.

Αυτά θα παράγει το επόμενο διάστημα η Ομπρέλα, ό,τι αυτοπροσδιορίζεται τέλος πάντων ως ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά: άρθρα και διαδηλώσεις.

Το Θέατρο της Δευτέρας

Στην άλλη πλευρά, στην πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρόεδρος Κασσελάκης πρέπει να περνάει πολύ δύσκολα. Τον έβλεπα στην Κεντρική Επιτροπή να προσπαθεί να μιλήσει μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνει, να προσπαθεί να δώσει χρώμα σαν ηθοποιός σε λόγια που δεν του λένε τίποτα, να κοιτάζει το γραπτό μπροστά του κάθε τρεις λέξεις και παρακαλούσα κάποιος από κάτω να του συμπαρασταθεί, δεν του άξιζε τέτοιο καψόνι. Καταλαβαίνω ότι τον είχαν σκηνοθετήσει στον ρόλο του. Είχαν σκηνοθετήσει και την καθυστέρησή του στην αρχή, επειδή αν ο ηγέτης δεν στήνει τους υπηκόους του δεν αξίζει μία. Δεν ξέρω ποιος είναι ο σκηνοθέτης του, αλλά η παραγωγή σε γενικές γραμμές έχει πρόβλημα. Αρχίζοντας από την ενδυματολογία. Σε ένα κόμμα αριστερών, η ενδυματολογία παίζει ρόλο – αλλά ο Κασσελάκης το μόνο ενδυματολογικό στοιχείο που έχει προσθέσει σε σχέση με τον Τσίπρα είναι η γραβάτα. Γιατί όμως όχι και στην Κεντρική Επιτροπή;

Κατά τα άλλα, το μόνο καινούργιο που προέκυψε είναι η αναγγελία ραδιοφωνικών εκπομπών από τον πρόεδρο. Πολύ ωραία ιδέα, το Θέατρο της Δευτέρας ήταν πολύ πετυχημένη εκπομπή της παλιάς ραδιοφωνίας. Εχουν μεταδοθεί όλα τα δράματα του κλασικού ρεπερτορίου. Τώρα ήρθε η ώρα και του κωμειδύλλιου. Υπάρχει και ένα πλεονέκτημα: το ραδιόφωνο δεν χρειάζεται ενδυματολόγο.

Τελευταία Νέα