O λόγος που ο Ντέιβιντ Κάμερον προκήρυξε δημοψήφισμα για το Brexit δεν είχε καμιά σχέση με την Ευρώπη και τους περιορισμούς που έθετε στη βρετανική κυριαρχία. Ηταν κάτι πολύ πιο πεζό: φοβόταν ότι οι φανατικοί εχθροί της Ευρώπης στο κόμμα του θα τον ανέτρεπαν και ήθελε να βρει έναν τρόπο να τους αφοπλίσει. Υποτίμησε όμως τη δύναμη του λαϊκισμού. Και έθεσε σε λειτουργία δυνάμεις που ξεπέρασαν και τον ίδιο και τη λογική. Αρκετά χρόνια αργότερα θα μετάνιωνε, όχι για την επιλογή του, αλλά για την υπερβολική του αυτοπεποίθηση.
Ο λόγος που ο Ρίσι Σούνακ αποφάσισε ξαφνικά να βγάλει τον Κάμερον από την αποστρατεία, και να τον κάνει υπουργό Εξωτερικών μιας κυβέρνησης που υποτίθεται ότι θα τα άλλαζε όλα, δεν είναι η εκτίμηση που του τρέφει: μέχρι πρόσφατα τον χαρακτήριζε μέρος ενός «αποτυχημένου στάτους κβο». Δεν είναι ασφαλώς ούτε φιλανθρωπικός: ο Κάμερον μάλλον έβγαζε αρκετά λεφτά από την προώθηση των κινεζικών συμφερόντων στον Ειρηνικό. Ο βρετανός πρωθυπουργός βλέπει απλώς ότι καταρρέει στις δημοσκοπήσεις και στρέφεται μέσα στην απελπισία του σε παλιές, δοκιμασμένες λύσεις.
Να είναι άραγε αυτός ο λόγος που ο Δημήτρης Βίτσας συμπεριέλαβε σε χθεσινή του συνέντευξη τον Γιάνη Βαρουφάκη στα πρόσωπα που θα ήθελε μαζί του στον νέο «φορέα» της Αριστεράς; Είναι τόσο μεγάλη η απόγνωσή του που μένει κομματικά άστεγος ώστε δεν τον πειράζει να αντικαταστήσει την αλαζονεία και τον ναρκισσισμό του Κασσελάκη, που στο κάτω-κάτω είναι νέος και μπορεί να μάθει, με την αλαζονεία και τον ναρκισσισμό του Βαρουφάκη, που αποδοκιμάστηκαν όχι μόνο από το κόμμα του, αλλά και από τον ελληνικό λαό;
Ο γραμματέας του ΜέΡΑ25 πίστευε ότι θα εκβίαζε τους δανειστές της χώρας και θα του έβγαινε. Απέτυχε, αφού κόντεψε να μας ρίξει στα βράχια. Αντί να κάνει την αυτοκριτική του, τάχθηκε ανοιχτά υπέρ της επιστροφής στη δραχμή, ελπίζοντας ότι θα πάρει μαζί του τους ανιστόρητους, τους αμαθείς και τους ανόητους. Απέτυχε ξανά. Και τώρα, αντί να επιστρέψει στη συγγραφή βιβλίων όπου διαπρέπει, διεκδικεί και πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο στη συζήτηση για την πορεία της Αριστεράς.
Δεν είναι κακό να προσπαθείς και να αποτυγχάνεις. Σύμφωνα με τη γνωστή ρήση του Σάμιουελ Μπέκετ, σε βοηθά να προσπαθείς ξανά, να αποτυγχάνεις ξανά, να αποτυγχάνεις καλύτερα. Με δύο προϋποθέσεις. Πρώτον, να ρισκάρεις για τον εαυτό σου, όχι για μερικά εκατομμύρια ανθρώπους που δεν φταίνε σε τίποτα. Δεύτερον, να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου, να αναγνωρίζεις ότι δεν φταίνε αναγκαστικά οι άλλοι που δεν σε κατάλαβαν, ίσως κάπου να έσφαλες κι εσύ.
O Mπέπε Γκρίλο, τουλάχιστον, παραδέχθηκε χθες σε μια τηλεοπτική εκπομπή ότι τα έκανε θάλασσα και ότι δεν μπορεί πλέον να ηγηθεί ενός πολιτικού κινήματος. Αλλοι επιμένουν ότι στραβός είναι ο γιαλός, εκείνοι μια χαρά αρμενίζουν.
