Οι χθεσινές απρέπειες εναντίον του κ. Ανδρουλάκη στο Πολυτεχνείο μας θύμισαν ότι ενώ έχουν γραφεί εκατοντάδες βιβλία και δεκάδες χιλιάδες άρθρα για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, δεν έχει μελετηθεί παρά ελάχιστα το θέμα του εορτασμού των επετείων του στις δύο βασικές του μορφές: την εικονολατρική στα σχολεία και τη βίαιη εξουσιαστική στις πορείες.

Δεν έχω παρακολουθήσει εκδήλωση για το Πολυτεχνείο σε σχολείο, έχω όμως ακούσει φοιτητές να μιλούν για αυτό και καθόλου δεν σκέπτονταν ότι τα παιδιά της ηλικίας τους που ήσαν εκεί, βρίσκονταν σε κατάσταση που δεν αξίζει να βρεθεί ποτέ, κανείς, ξανά.

Το Πολυτεχνείο δεν ήταν φοβισμένα παιδιά που φώναζαν από τον σταθμό «αδέλφια μας στρατιώτες, είμαστε άοπλοι, μη μας πυροβολήσετε, μη μας σκοτώσετε, μη χυθεί ελληνικό αίμα» – ήσαν άχρονοι τιμωροί αρχάγγελοι που εκδικούνται στο όνομα του λαού τους κακούς. Ήταν ζηλευτό να είσαι εκεί, όπως ζηλευτό είναι να βρίσκεσαι στον κύκλο του «Χορού του Ζαλόγγου», βέβαιος/η και στις δύο περιπτώσεις πώς θα γίνεις εικόνισμα, όπως ο Χριστός που σήκωνε τον σταυρό και οδηγεί στον παράδεισο.

«Ζούσατε εσείς τότε»,  έλεγαν οι φοιτητές – λες και είναι ζωή να είσαι αντιμέτωπος με την ασφάλεια, να φοβάσαι να μιλήσεις δυνατά, να συμμετέχεις σε παράνομες οργανώσεις, να μοιράζεις προκηρύξεις ή να βάζεις βόμβες, αντί να πηγαίνεις Erasmus, εκδρομές, να κάνεις έρευνα, να διαβάζεις και να φλερτάρεις σε βιβλιοθήκες και αμφιθέατρα.

Όπως είχαν γαλουχηθεί τα παιδιά στο σχολειό, ήσαν έτοιμα στο πανεπιστήμιο να συμμετάσχουν για λόγους εικονολατρικούς στη μεγάλη επίδειξη κομματικής δύναμης που συνιστά η «Πορεία του Πολυτεχνείου», εκεί που μετριέται ο όγκος των μπλοκ, η ένταση των ντουντουκών, η ακρότητα των συνθημάτων, το μέγεθος και ο αριθμός των πανώ, η αντοχή των καδρονιών, το πόσο εύστοχα και μακριά ρίχνεις τη μολότωφ, άμα λάχει.

Ο «εορτασμός» που φρικτές θρασείς μειοψηφίες γιουχάρουν, προσβάλλουν ή και ασκούν βία σε όποιον δεν τους αρέσει, δίνει την ευκαιρία στις φοιτητικές παρατάξεις να γίνονται για 3-4 ημέρες κάτι σαν χωροφυλακή ή πολιτοφυλακή, μηχανισμός που ασκεί εξουσία και επιβάλλει την τάξη στο Πολυτεχνείο, προσπαθώντας, υποτίθεται, να αποτρέψει τη βία που όμως είναι η πεμπτουσία του εορτασμού.

Δεν φταίνε τα παιδιά για αυτά, φταίει η γενιά που αντί να φωνάζει «ποτέ πια να μη χρειαστεί Πολυτεχνείο», φώναζε «ένα-δύο-τρία, πολλά Πολυτεχνεία».

Τώρα που αποσύρεται, ίσως επερχόμενες δουν τα γεγονότα με λιγότερο εγωισμό και θεωρήσουν δίδαγμα της ιστορίας «όχι πια αυτοκτονικοί χοροί, όχι πια ηρωικά Πολυτεχνεία, όχι πια βία – ας ανθίσει η ζωή και η δημιουργία».

Τελευταία Νέα