Κατ’ αρχάς, καιρός βροχερός, επειδή συνήθως τότε αρχίζουμε να νιώθουμε τον χειμώνα στην Αθήνα. Αδιάφορες δηλώσεις copy paste από τους πολιτικούς αρχηγούς, στις οποίες ούτε οι ίδιοι δεν δίνουν σημασία. Στεφάνια, λουλούδια, τα απαραίτητα κουρελοπανό στην πρόσοψη του κτιρίου, κυκλοφοριακές ρυθμίσεις και, τέλος, ειδήσεις την επομένη της πορείας για συγκρούσεις των αναρχικών με την Αστυνομία. Αυτά μου έρχονται στον νου σε κάθε επέτειο της εξέγερσης, τα τελευταία χρόνια. Αυτά συνιστούν τη ρουτίνα του εορτασμού. Μια δημόσια τελετή, βαρετή όπως όλες οι δημόσιες τελετές, η οποία με τα χρόνια γίνεται όλο και πιο σκοτεινή και καταθλιπτική και η οποία, συγχρόνως, αφορά ολοένα και λιγότερους. Φέτος μόνο υπήρξε για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια η ελπίδα μιας εύθυμης νότας στον ζόφο του εορτασμού, λόγω του Στέφανου Κασσελάκη, που θα έδινε κάτι από το φυσικό του glamour στη μαυρίλα της επετείου, φυσικά όμως δεν τόλμησε να διακινδυνεύσει την επίσκεψη στο μνημείο και πολύ καλά έκανε.
Στην πραγματικότητα, η γιορτή της επετείου του Πολυτεχνείου έχει εδώ και χρόνια απαχθεί από την Ακρα Αριστερά. Την έχουν αρπάξει και την έχουν οικειοποιηθεί οι γνωστές ομάδες της βίας περί τα Εξάρχεια (η εγχώρια Χαμάς), που επιβάλλουν ένα είδος «πόρτας». Ο καταιγισμός των καφέδων που εκτοξεύθηκε την περασμένη Πέμπτη εναντίον του Νίκου Ανδρουλάκη δείχνει καθαρά πόσο έχει εξαχρειωθεί η κατάσταση. Δεν ήταν ένα μεμονωμένο, ένα ατυχές περιστατικό αυτό. Πάντα τα τελευταία χρόνια η παρουσία του εκάστοτε αρχηγού του ΠΑΣΟΚ προκαλούσε διαμαρτυρίες και γιουχαΐσματα από ακραίους, φέτος όμως η αντίδραση κορυφώθηκε με τη μορφή ομοβροντίας καφέδων. Το γεγονός ότι η φρουρά του είχε προνοήσει και είχαν φέρει μαζί τους ομπρέλες είναι μία ένδειξη του κινδύνου που συνεπάγεται η επίσκεψη στο Πολυτεχνείο.
Το περιστατικό εις βάρος του Ν. Ανδρουλάκη είναι, επίσης, ένδειξη της σταδιακής συρρίκνωσης που υφίσταται ο συμβολισμός του Πολυτεχνείου. Οπωσδήποτε είναι βαρετή η επανάληψη και χρειάζεται ποικιλία. Αν όμως η γιορτή γίνεται βίαιη και εκφοβιστική, κάτι σαν επίσκεψη στο γήπεδο σε ντέρμπι Αιωνίων, ας πούμε, τότε μικραίνουν και η απήχηση και η σημασία της γιορτής. Ή θα μπορούσαμε να πούμε ότι έρχεται στα σωστά της όρια, δεν ξέρω. Αν, πάντως, η Ακρα Αριστερά θέλει τόσο πολύ να κάνει δικό της το Πολυτεχνείο, ας το πάρει, χάρισμά της. Ούτως ή άλλως, όσοι δεν θέλουν περιττές φασαρίες αποφεύγουν να περνούν κοντά από το Πολυτεχνείο τις ημέρες των «εορτασμών».
Θα έπρεπε να είναι αδιανόητο ότι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ (που δεν το λες με τίποτα δεξιό κόμμα…) δεν μπορεί να τιμήσει αυτοπροσώπως την επέτειο του Πολυτεχνείου, χωρίς να φοβάται. Το ίδιο ισχύει ασφαλώς και για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και για οποιονδήποτε άλλον αρχηγό κοινοβουλευτικού κόμματος. Είναι ντροπή για τη δημοκρατία μας, νομίζω. Είναι επίσης μια κραυγαλέα αντινομία. Από τη μια οι πολιτικοί να υμνούν την επέτειο και στην επίσημη αφήγηση η εξέγερση να είναι συνυφασμένη με τη Μεταπολίτευση και την έλευση της Δημοκρατίας και, από την άλλη, η Δημοκρατία να έχει εκχωρήσει τον εορτασμό στους αρνητές της μιας συγκεκριμένης αποχρώσεως: βαθύ κόκκινο, σχεδόν μαύρο. Δεν είναι συμπεριληπτικότητα αυτό – εκτός αν το εννοεί κάποιος ως ειρωνεία. Είναι οικειοποίηση και κατάχρηση ενός θεσμού με μεγάλη συμβολική αξία για το πολίτευμά μας.
ΝΕΟ ΚΟΜΜΑ
Είναι από τις ειδήσεις εκείνες που αρχικά μου προκαλούν αμηχανία και στη συνέχεια με αφήνουν να αναρωτιέμαι γιατί. Για ποιον λόγο να το κάνει αυτό; Θα μου πείτε, όμως, ότι από την ώρα που ο Στέφανος Κασσελάκης είναι ο αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης και μέχρι στιγμής επιβιώνει, γιατί να μην είναι και ο Πέτρος Κόκκαλης αρχηγός κόμματος; Της Αριστεράς, εννοείται και λόγω οικογενειακής παράδοσης. Δεν χωρεί αμφιβολία, άλλωστε, ότι καταλαβαίνει πολύ περισσότερα για την πολιτική από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Και, πάντως, καλύτερα να προσπαθεί να σώσει τον κόσμο από την κλιματική αλλαγή παρά να τα ξοδεύει σε ακριβά αυτοκίνητα και σκάφη. Δεν είναι βλαβερό χόμπι η ίδρυση κόμματος, όχι. Πάντως, ο Αλέξης Τσίπρας, με τον οποίο μίλησε ο Π. Κόκκαλης, δεν κατάφερε να τον αποτρέψει. Και είναι αμφίβολο αν θα τα καταφέρει ο τέως πρόεδρος και με τους άλλους που βρίσκονται με το ένα πόδι έξω. Δεν είναι μόνο η ασχετοσύνη και η αδεξιότητα του νέου προέδρου που διώχνουν τον κόσμο, είναι και η εριστική προσωπικότητά του.
