Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ δίνουν την εντύπωση ότι το κάποτε κραταιό κόμμα της αντιπολίτευσης έχει μπει σε μια διαδικασία σμίκρυνσης – ακόμα και αυτοκαταστροφής. Όσα συμβαίνουν είναι κωμικά: περισσότερο από όλα η επανεμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα σε ρόλο σωτήρα του κόμματος – το κωμικό στην περίπτωση δεν είναι οι πρωτοβουλίες του, αλλά ότι αυτός πυροδότησε την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ με τη σιωπή του. Ωστόσο δεν νομίζω ότι κάποιο από τα υπόλοιπα κόμματα μπορεί να χαίρεται με όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΠΑΣΟΚ δεν εισπράττει σχεδόν τίποτα από την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ μολονότι στις τελευταίες δημοσκοπήσεις είναι δεύτερο κόμμα: ακόμα του λείπει η δυναμική που θα το μετατρέψει σε κόμμα εξουσίας, αλλά αυτή η δυναμική δεν θα προκύψει από τα προβλήματα των άλλων. Από το ΠΑΣΟΚ, για την ώρα, διατηρούν σταθερά αποστάσεις και οι απογοητευμένοι του ΣΥΡΙΖΑ και οι κεντρώοι που εξακολουθούν να βλέπουν ως καταλληλότερο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, πρωθυπουργό μιας κυβέρνησης που για να μην κάνει λάθος δεν κάνει τίποτα. Ελάχιστα εισπράττει και το ΚΚΕ, που πρωτοστατεί σε αγώνες, ίσως γιατί το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας αυτούς τους αγώνες τούς έχει βαρεθεί. Ανύπαρκτα είναι και τα κέρδη πολιτικών μορφωμάτων όπως το κόμμα της κυρίας Ζωής Κωνσταντοπούλου ή το κόμμα του κ. Γιάνη Βαρουφάκη: και τα δύο είναι τόσο προσωποκεντρικά που αισθάνεσαι πως επιτρέπεται να τα ψηφίσεις μόνο αν είσαι φίλος προσωπικός των ηγετών τους και τους έχεις κάποια υποχρέωση.
Μεγάλη είναι και η κρίση της ίδιας της ΝΔ, η οποία μακιγιάρεται λόγω της νίκης στις διπλές εκλογές και του 41%, που αν και μικρό μοιάζει τεράστιο λόγω της σμίκρυνσης των υπολοίπων. Η ευκολία με την οποία γεννιούνται και στεριώνουν κόμματα δεξιά της ΝΔ (όχι τόσο οι κληρονόμοι της Χρυσής Αυγής «Σπαρτιάτες», αλλά η «Νίκη» π.χ.) μαρτυρά και ότι στο εσωτερικό της Δεξιάς πολυκατοικίας επικρατεί γκρίνια για πάρα πολλά: η πιο εύκολη πρόβλεψη είναι ότι στις ευρωεκλογές του Ιουνίου η ΝΔ θα δει τις ψήφους της να μειώνονται θεαματικά – τα ποσοστά είναι μαγική εικόνα και πολλές φορές αποτέλεσμα της αποχής.
Η ίδια η τεράστια αποχή (και στις εθνικές εκλογές και στις αυτοδιοικητικές) μαρτυρά τη γιγάντια κρίση όλων των κομμάτων. Θα υπάρχουν πάντα πρώτοι και πάντα δεύτεροι σε οποιαδήποτε διαδικασία. Αλλά το ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αδιαφορούν δεν αποτελεί τιμή για το πολιτικό μας σύστημα: στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ π.χ. αυτή η αδιαφορία φάνηκε και στις εσωκομματικές εκλογές του – τον Στέφανο Κασσελάκη τον έφεραν ελάχιστοι.
Τα κόμματά μας μοιάζουν να είναι εκτός κοινωνίας: έχουν χάσει τη σχέση με το σήμερα. Κανένα σχεδόν δεν έχει σοβαρές θέσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που προκαλεί η κλιματική αλλαγή, για το «μεταναστευτικό», τη φοροδιαφυγή, την αλματώδη ακρίβεια. Κανένα δεν έχει να παρουσιάσει στελέχη που υπόσχονται λύσεις. Οι τελευταίοι που έμοιαζαν ικανοί ήταν οι έχοντες πασοκικό παρελθόν υπουργοί του Μητσοτάκη που μοιάζουν να κουράστηκαν γρήγορα.
Το δράμα του ΣΥΡΙΖΑ π.χ. δεν είναι ο Κασσελάκης και ο Πολάκης: είναι ότι οι περίφημοι «σαραντάρηδες» (Αχτσιόγλου, Ηλιόπουλος, Φάμελος, Τεμπονέρας κ.λπ.) μοιάζουν βαρετοί δημογέροντες – ηγέτες σε χωριουδάκια που αποκαλούσαν «τάσεις». Γι’ αυτό ηττήθηκαν παταγωδώς όλοι τους σε μια ανοιχτή εκλογική διαδικασία: δεν προκαλούν ενδιαφέρον. Αν φύγουν από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα πάρουν το κάποτε 4% που υπήρξε βάση του. Ε και;
Καθώς πολιτικά μορφώματα προκύπτουν διαρκώς, είναι φανερό ότι κρίση των κάποτε μεγάλων κομμάτων θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα σε κρίση ηγεσίας της χώρας. Κι αν οι περιπέτειες του ΣΥΡΙΖΑ λόγω Κασσελάκη είναι κάτι αστείο, αυτό δεν είναι.
