Το περασμένο Σάββατο το βράδυ η Γαλλία υποδέχτηκε το Γιβραλτάρ πριν ταξιδέψει για την Αθήνα και εναντίον της Εθνικής μας ολοκληρώσει τα παιχνίδια της στα προκριματικά του Euro 2024. Μεταξύ της ομάδας του Ντιντιέ Ντεσάν και του Γιβραλτάρ δεν θα υπήρχε ματς και το ξέραμε: στο πρώτο παιχνίδι η Γαλλία είχε κερδίσει με 3-0. Αλλά η τελική νίκη της δευτεραθλήτριας κόσμου με 14-0 ήταν μάλλον απρόβλεπτη.

Ρεκόρ

Η Γαλλία έσπασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Πέτυχε επτά γκολ στα πρώτα 45 λεπτά, και γιατί από το 18ο λεπτό οι αντίπαλοί της έπαιζαν με παίκτη λιγότερο εξαιτίας αποβολής του Σάντος. Το πρώτο γκολ που πέτυχαν οι Γάλλοι είναι αυτογκόλ. Το δεύτερο το σημείωσε ο Μάρκους Τουράμ, μπροστά στα μάτια του πατέρα Λίλιαν που πανηγύριζε στις εξέδρες με τους κάποτε συμπαίκτες του στην Εθνική Γαλλίας. Το τρίτο το πέτυχε Ζαΐρ Εμερί που γεννήθηκε το 2006: ο μέσος του Ντεσάν έγινε ο νεότερος που έκανε ντεμπούτο και σκόραρε με την εθνική ομάδα από το 1914: κρίμα που τραυματίστηκε και δεν πρόλαβε καλά καλά να πανηγυρίσει. Σκόραραν και οι Εμπαπέ, Κομάν, Κλάους και Φοφανά με πέναλτι.

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ραμπιό που σπανίως σκοράρει έβαλε κι αυτός το όνομά του στον πίνακα των σκόρερ. Το ένατο γκολ είναι πάλι από τον Κομάν, το δέκατο το πέτυχε ο Ντεμπελέ, το ενδέκατο και το δωδέκατο ο Εμπαπέ, που έφτασε 45 γκολ για τη Γαλλία, και είναι ο τρίτος σκόρερ όλων των εποχών με τη φανέλα των Πετεινών. Υπήρχε χρόνος και για το δέκατο τρίτο, αλλά και για το δέκατο τέταρτο γκολ του αγώνα: τα πέτυχε και τα δύο ο γερόλυκος Ζιρού, το όνομα του οποίου δεν θα μπορούσε να λείπει σε αυτή την ξεχωριστή σελίδα ιστορίας του γαλλικού ποδοσφαίρου. Για τη Γαλλία είναι η μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία της και η μεγαλύτερη σε έκταση νίκη που έχει καταγραφεί ποτέ σε προκριματικά Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Κι αμέσως μετά ξεκίνησε σε όλο τον κόσμο μια συζήτηση για το αν πρόκειται για βραδιά ντροπής. Και προέκυψε η ερώτηση για το αν η ντροπή εν προκειμένω αφορά το Γιβραλτάρ που τα γκολ τα δέχτηκε ή τη Γαλλία που τα γκολ τα πέτυχε.

Ντροπή

Οτι το αποτέλεσμα αποτελεί ντροπή για το Γιβραλτάρ το υποστηρίζουν πρώτοι από όλους οι παίκτες του. Το δέχτηκαν μάλιστα τόσο οδυνηρά αυτό το βαρύ 14-0 που έψαξαν και δικαιολογίες. Kάποιος που μίλησε εκ μέρους όλων και θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία του (οι Γάλλοι λένε πως είναι ο αρχηγός της ομάδας Ρόι Τσιπολίνα), αποκάλυψε πως κανείς στην ομάδα δεν θέλει τον προπονητή Χούλιο Ρίμπας γιατί πιέζει τους παίκτες να αλλάξουν ομάδα για να κληθούν στην Εθνική. Νομίζω ότι είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι ο 66χρονος Ρίμπας από την Ουρουγουάη πιέζει τους παίκτες να πάνε σε ένα καλύτερο πρωτάθλημα από αυτό του Γιβραλτάρ στο οποίο και αγωνίζονται μήπως και βελτιωθούν. Για τους παίκτες αυτούς δεν νιώθουν τον παραμικρό οίκτο και πολλοί που υποστηρίζουν πως αν θες να παίρνεις μέρος στις διεθνείς διοργανώσεις πρέπει να μπορείς και σε αυτές να σταθείς. Αν δεν μπορείς τότε αυτό είναι πρόβλημά σου: οι άλλοι που θα σε φορτώσουν με γκολ δεν φταίνε τίποτα.

Σε τελική ανάλυση είναι μάλλον πιο τίμιο οι ακριβοπληρωμένοι παίκτες μιας ομάδας να παίξουν όσο μπορούν καλύτερα για να διαλύσουν τον αδύναμο αντίπαλό τους, παρά να έχουν την άθλια συμπεριφορά των άγγλων διεθνών που περπατούσαν στο ματς με τη Μάλτα στο Γουέμπλεϊ κερδίζοντας μόνο με 2-0. Αν κάνεις αγγαρεία στα εύκολα ματς της εθνικής σου ομάδας, δύσκολα θα δώσεις αυτό το κάτι παραπάνω στα πιο σκληρά ματς: την εθνική σου θα τη βλέπεις πάντα σαν πάρεργο. Η συμπεριφορά των Γάλλων μαρτυρά πως βλέπουν την εθνική τους ως μια από τις προτεραιότητές τους. Οποιος είναι υποστηρικτής αυτής της άποψης λέει ότι στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει ποτέ λόγος να σηκώνεις το πόδι από το γκάζι.

Αντιδράσεις

Η άποψη δεν είναι λάθος, αλλά με αυτή δεν συμφωνούν πολλοί – αν κρίνω από τις αντιδράσεις στα social media ακόμα και της Γαλλίας δεν συμφωνούν οι περισσότεροι. Σύμφωνα με τη δική τους άποψη στα σπορ πρέπει να υπάρχει κι ένα είδος fair play που δεν σχετίζεται μόνο με τον σεβασμό στους κανόνες του παιχνιδιού. Ολοι αυτοί θύμωσαν με τη συμπεριφορά των Γάλλων. Ισως μάλιστα περισσότερο να τα έχουν και με τον ίδιο τον κόουτς Ντεσάν και τις αποφάσεις του. Στο ημίχρονο ο γάλλος προπονητής είπε στους παίκτες του σε ένα ματς που προηγούνταν ήδη με 7-0, ότι το ρεκόρ νίκης σε διοργάνωση της UEFA ήταν ένα 10-0 και τους ζήτησε να το σπάσουν. Μάλιστα δεν έκανε απλά μια έκκληση: βοήθησε και την ομάδα του στο να τα καταφέρει. Εριξε στο ματς τους Ντεμπελέ και Ζιρού, δυο δηλαδή βασικούς επιθετικούς, κι αυτοί πέτυχαν τα τρία από τα τελευταία τέσσερα γκολ του ματς. Αυτή η προσέγγιση χαρακτηρίστηκε αλαζονική. Και σαφώς και είναι. Δεν είναι όμως κόντρα στη λογική του σπορ.

Δεν έχει

Στο ποδόσφαιρο δεν ισχύει ποτέ το δεν κάνεις ό,τι δεν θέλεις να σου κάνουν: ισχύει το «κάνεις ό,τι μπορείς αν δεν φοβάσαι πως θα σου συμβεί κι εσένα». Για να είμαι ειλικρινής δεν πιστεύω πως οι Γάλλοι θα έβαζαν 14 γκολ στους Γερμανούς π.χ., αν τους έβρισκαν για κάποιο παράξενο λόγο σε συνθήκες διάλυσης: σε αυτές τις περιπτώσεις όποιος σταματά λέει ότι το κάνει από σεβασμό στον μεγάλο αντίπαλο – στην πραγματικότητα σταματά γιατί ξέρει ότι μπορεί αυτός που θα συνθλίψει να σηκωθεί μετά από ένα καιρό και να τον κατασπαράξει.

Ο περίφημος «σεβασμός» δεν είναι τίποτα από δημιουργία ενός καλού και χρήσιμου προηγούμενου. Με το Γιβραλτάρ, τι και ποιον να φοβηθούν οι Γάλλοι; Είχαν μια ευκαιρία να κάνουν ένα ρεκόρ και το έκαναν. Και η ιστορία του ποδοσφαίρου καλώς ή κακώς γράφεται και με ρεκόρ. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει είναι γιατί ευκαιρία για ρεκόρ ο ίδιος δεν έχει…

Τελευταία Νέα