Πριν 30 χρόνια, είχε συμβεί κάτι πρωτοφανές: ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε επιβιβαστεί σε τρόλεϊ! Όχι επειδή εγκαινιαζόταν προεκλογικά κάποια νέα γραμμή αλλά για να δει πώς κινούνται οι Αθηναίοι, εξήγησε στις κάμερες που επιστρατεύθηκαν να απαθανατίσουν το θαύμα.

Διαπίστωσε το δράμα, το συμπέρασμά του ήταν εντελώς ατυχές: οι δημόσιες συγκοινωνίες έπρεπε να ιδιωτικοποιηθούν, να παραδοθούν σε μικρομεσαίους «νοικοκύρηδες». Ακολούθησε σκληρή και χυδαία αναμέτρηση, με δημόσια ξεβρακώματα νοικοκυραίων από συνδικαλιστές.

Πρωτοφανές και ανεπανάληπτο: έκτοτε δεν εμφανίστηκε σε αθηναϊκό τρόλεϊ ή λεωφορείο ούτε πρωθυπουργός ούτε υπουργός συγκοινωνιών ή άλλος ούτε αρχηγός κόμματος ή βουλευτής. Και είναι σωστό: αν καθιερωνόταν τέτοια επικίνδυνη παράδοση, μπορεί να απαιτούσαμε  οι πολιτικοί μας να περιμένουν σε ουρές εξωτερικών ιατρείων ή να περπατούν και σε άλλα –κακοτράχαλα– πεζοδρόμια πλην της Πανεπιστημίου.

Όμως, ώσπου να δημιουργηθούν είτε «υπουργόπολη» με ελικοδρόμια στην ΠΥΡΚΑΛ είτε απλώς ελικοδρόμιο στη βουλή, οι ενσαρκώνοντες την λαϊκή κυριαρχία είναι υποχρεωμένοι να κυκλοφορούν στους ίδιους δρόμους με εμάς και να διαπιστώνουν ότι το κυκλοφοριακό της Αθήνας «δεν έχει εύκολες  λύσεις γιατί έχουμε πεπερασμένο αριθμό δρόμων», όπως δήλωσε προ ημερών ο πρωθυπουργός.

Πεπερασμένοι οι δρόμοι, σίγουρα – μολοντούτο, αν τα μέσα μαζικής μεταφοράς ήσαν περισσότερα, καλύτερα, γρηγορότερα θα λυνόταν το συγκοινωνιακό γιατί και οι Αθηναίοι πεπερασμένοι είναι. Θα είχαν κορεστεί κυκλοφοριακά ακόμα και η Λεωφόρος Κηφισού, ακόμα και η Αττική Οδός, αν οι δημόσιες συγκοινωνίες ήσαν καλύτερες και οι κάτοικοι Αθήνας και προαστείων τις χρησιμοποιούσαν αντί για τα ιδιωτικά τους αυτοκίνητα, αν ο ΟΣΕ εξυπηρετούσε τη μεταφορά εμπορευμάτων ώστε να μην είναι υποχρεωτική η προσφυγή σε νταλίκες;

Αντί όμως να ακούμε προτάσεις για λεωφορεία, τρόλεϊ, μετρό, τρένα ακούμε ότι πρέπει να γίνουν νέοι δρόμοι – μα πάλι πεπερασμένοι θα είναι, μόνο με την αύξηση της ταχύτητας και του όγκου μεταφοράς, ανθρώπων και πραγμάτων μπορεί να λυθεί το πρόβλημα.

Αλλά οι συγκοινωνίες είναι δημόσιο αγαθό ενώ εμάς μας ενδιαφέρουν οι ιδιοκτήτες –  πχ των οικοπέδων: να μπορούν ανεμπόδιστα να τα κάνουν πάρκινγκ ώστε να πήζουν γρηγορότερα οι πεπερασμένοι δρόμοι από αυτοκίνητα που θα κινούνται από τις κατοικίες  προς τα πάρκινγκ του κέντρου της Αθήνας και αντιστρόφως.

Γιατί όμως εγώ δεν έχω δει ποτέ πάρκινγκ σε άχτιστα οικόπεδα στις πόλεις της Ευρώπης; Γιατί δεν έχω δει ποτέ στο κέντρο, κατάκεντρο μεγάλων πόλεων ερείπια-σκουπιδότοπους να καταλαμβάνουν επί δεκαετίες με περιφράξεις τα πεζοδρόμια, περιμένοντας την απόφαση που θα τους επιτρέψει να τα κάνουν ξενοδοχεία ή πολυκατοικίες ή πάρκινγκ;

Γιατί τόση γυφτιά, τριτοκοσμισμός, αδιαφορία από τους εκπροσώπους της λαϊκής κυριαρχίας;