Η τύχη που του αξίζει
Η απόλυτη κυριαρχία στην πολιτική επικαιρότητα των εξελίξεων στον ΣΥΡΙΖΑ με εξαναγκάζει να ασχοληθώ, εκ των πραγμάτων και εγώ, με τις εξελίξεις αυτές, οι οποίες πια έχουν τον χαρακτήρα της εμφύλιας σύρραξης. Στενοχωριέμαι; Οχι. Ανησυχώ; Ούτε. Φοβάμαι; Μπα. Θα έλεγα το απολαμβάνω. Αν και το έργο καθυστέρησε 4 χρόνια (ας όψεται εκείνο το 31,5% που έδωσαν οι ψηφοφόροι στον Τσίπρα το 2019, και εκείνος το πήρε στα σοβαρά ότι όπου να ‘ναι επανέρχεται στην εξουσία), ακόμη και έτσι, το ευχαριστιέμαι. Κι εγώ και η παρέα μου, που λένε. Το ό,τι χειρότερο γέννησαν στην κρίση του 2010 οι πλατείες των «αγανακτισμένων» ήρθε η στιγμή να έχει την τύχη που του έπρεπε. Απλώς είναι τρομερό το πόσο πολλοί την πάτησαν μαζί, και πίστεψαν ότι θα ζούσαν μαζί του, στον παράδεισο, που τους είχε μετρήσει η οικονομική κρίση, και η δυστυχία που σκόρπισε. Αυτούς λυπάμαι, όχι τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά τι να περιμένεις από έναν λαό, του οποίου το 28% με 30% πιστεύει στα σοβαρά τώρα, ότι μας «ψεκάζουν»; Και είναι έτοιμο να τρέξει με κλειστά μάτια προς τα εκεί που θα του τάξουν τα περισσότερα; Και μην πει κανείς «όχι, δεν είναι έτσι», διότι γεμάτη είναι η ιστορία από τέτοια παραδείγματα. Τι να λέμε τώρα…
«Πολύ σκληρός για να πεθάνει»
Ο πρόεδρος Κασσελάκης πάντως, υποδύεται τον σκληρό, απέναντι στους αντιρρησίες του. Κάτι σαν τον φουκαρά τον Μπρους Γουίλις, στο «Πολύ σκληρός για να πεθάνει». Και δεν είναι ότι τους κάνει τον σκληρό, τους προκαλεί κιόλας, με τη γλώσσα έξω. Χθες, στην πρώτη του εκπομπή στον κομματικό σταθμό Στο Κόκκινο (άλλο πάλι και τούτο, αρχηγός κόμματος με εβδομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή), τα έριξε και προς τις δύο πλευρές. Και προς τον πρόεδρο Αλέξη, τον βετεράνο, τον απόμαχο, και προς την πλευρά της κυρίας Αχτσιόγλου.
Στον πρόεδρο Αλέξη, τον βετεράνο, έχωσε μια άγρια στα πλευρά, να έχει να πορεύεται. Αν ήμουν εγώ, είπε, το 2015, δεν θα έκανα υπουργό Οικονομικών τον Βαρουφάκη – μπορεί ίσως να έκανε τον Πολάκη, συμπεραίνω εγώ, που είναι πλην της χειρουργικής, άσος και στα οικονομικά. Ή μήπως τον Tayler που εκτός από νοσηλευτής, έχει και άποψη για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ (όπως αποκάλυψε και στην εκπομπή του Χατζηνικολάου…). Ομως τον Βαρουφάκη, που τον έκανε υπουργό ο Τσίπρας, δεν θα τον έβαζε στο υπουργείο Οικονομικών. Ούτε αλλού. Γιατί δεν θα τον έκανε, δεν αποκάλυψε, αλλά μπορούμε συμπερασματικά να πούμε, ότι προφανώς έχει κι αυτός την αίσθηση ότι όσα γίνονταν στην Ευρώπη, με τον Βαρουφάκη πρωταγωνιστή και κομπάρσο, ταυτόχρονα, γίνονταν εν αγνοία του Τσίπρα.
Κάποιος επειγόντως να το ενημερώσει το παλικάρι, γιατί δεν ξέρει τι του γίνεται, και συνεχίζει – απτόητο – τις κοτσάνες…
(Την οργίλη απάντηση του Γιάνη με ένα νι Βαρουφάκη, στον πρόεδρο Κασσελάκη, περί λάθους Τσίπρα να τον υπουργοποιήσει, δεν θα τη σχολιάσω. Διότι στάζει δηλητήριο: «Απλά επιβεβαιώνει (ο Κασσελάκης) ότι θα υπέγραφε από την αρχή τα Μνημόνια. Ευτυχώς, ο κ. Κασσελάκης δεν θα έχει την ευκαιρία να υπουργοποιήσει ποτέ, κανέναν»).
Ωχ…
Τους σπρώχνει στην έξοδο
Ομως αυτά με τον πρόεδρο Αλέξη, τον απόμαχο, τον βετεράνο, μικρή σημασία έχουν μπροστά στην ανοιχτή πρόκληση του προέδρου Στέφανου προς την Εφη Αχτσιόγλου και τους δικούς της. «Κανείς δεν έχει δικαίωμα να παίζει με την υπομονή του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ», είπε αρχικά, για να προσθέσει αμέσως μετά «αν είναι να αποφασίσουν κάτι να το αποφασίσουν τώρα»!
Του την έχει σπάσει, καταλαβαίνουμε, το γεγονός ότι οι «αχτσιογλικοί» έμειναν μέχρι να φύγουν, τουτέστιν τον «τηγανίζουν» κανονικά πριν ανοίξουν την έξοδο, και επιδιώκει διά της προκλήσεως αυτής, να τους σπρώξει εκείνος να φύγουν, και να κλείσει την πόρτα πίσω τους. Θεμιτό ως ένα βαθμό, αν δεν φύγουν προκειμένου να ξεκαθαρίσει το τοπίο, πώς θα καταλάβει τι κόμμα τού έχει απομείνει, να διοικεί;
Σου λέει, όσο μένουν μέσα, όλο και κάποιους άλλους θα «ψήσουν» να τους ακολουθήσουν. Ας φύγουν από τώρα, να τελειώνουμε, να μετρηθούμε, να δούμε πού βρισκόμαστε.
Δεν ξέρω αν μόνος του τα σκέφτεται αυτά, σίγουρα πάντως, ο καθένας στη θέση του το ίδιο θα έκανε…
Προσβολή για τους… ελεεινούς
Στο μεταξύ παρέμβαση στον εσωκομματικό… χαμό του ΣΥΡΙΖΑ έκανε ο Θάνος Πλεύρης, για ένα ζήτημα που τον αγγίζει ως πρώην υπουργό Υγείας και έχει να κάνει με τον αλληλοσπαραγμό μεταξύ του γνωστού Πολάκη και της κυρίας Σίας Αναγνωστοπούλου. Αφορμή, οι αθλιότητες του Πολάκη, ότι τάχα μου αυτός «καθάρισε» στον Πλεύρη και το υπουργείο Υγείας για να πάρουν το αντιιικό φάρμακο η κυρία Σία και ο σύζυγός της, όταν ασθένησαν από Covid. Μεταφέρω εδώ μόνο ορισμένα από όσα είπε ο Πλεύρης, διαψεύδοντας τον Πολάκη, γιατί πραγματικά, έχει ξεφύγει τελείως ο τύπος, στην προσπάθειά του να πλήξει τους εσωκομματικούς του αντιπάλους:
«Είναι γιατρός (ο Πολάκης) και επιλέγει να επιτεθεί στην κυρία Αναγνωστοπούλου σε θέμα που σχετίζεται με την υγεία της. Δεν είναι ελεεινός ο άνθρωπος;» είπε και πρόσθεσε: «Τα αντιιικά δεν ήταν ό,τι γουστάρει ο Πολάκης ή ο Πλεύρης. Υπήρχαν κριτήρια. Είναι χυδαίο αυτό που υπονοεί και για μένα, ότι καθόμουν σε μια καρέκλα και έβλεπα τις αιτήσεις και έλεγα ότι αυτός δεν θα πάρει επειδή είναι ΣΥΡΙΖΑ».
Ελα ρε συ Θάνο, ελεεινός ο Πολάκης; Δεν φοβάσαι ότι μπορεί να σου διαμαρτυρηθούν ακόμη και οι… ελεεινοί που τους συγκρίνεις μαζί του;
«Μαθητευόμενος μάγος»
Στους συνεντευξιαζόμενους της ημέρας, και ο υποψήφιος γαμπρός, και υποψήφιος αρχηγός κόμματος, Πέτρος Κόκκαλης, ο οποίος βρήκε κι αυτός βήμα, για να την πέσει στον πρόεδρο Κασσελάκη, αλλά με τρόπο κομματάκι σκληρό.
Οπως είπε, ο πρόεδρος Κασσελάκης ως «μαθητευόμενος μάγος, αντιμετωπίζει μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να διαχειριστεί».
Μαθητευόμενο μάγο, νομίζω δεν τον έχει αποκαλέσει κανείς έως τώρα τον Κασσελάκη, αλλά δεν θα είναι άσχημα, να μάθει ο αρχηγός τίποτε κόλπα, να αρχίσει να βγάζει λαγούς από το καπέλο, να κρύβει μαντίλια στα μανίκια, να φουσκώνει μπαλόνια, να πετάει φωτιές από το στόμα. Ετσι κι αλλιώς, σε ένα τσίρκο, όπως αυτό το «τσίρκο Μεντράνο της Αριστεράς», μόνο με κάτι τέτοια επιβιώνει κανείς. Ολες οι άλλες εκδοχές προεδρίας, δεν έχουν πιάσει. Μέχρι τώρα τουλάχιστον…
(Για τον Πέτρο Κόκκαλη έχω να προσθέσω ότι περιμέναμε την περασμένη εβδομάδα να αναγγείλει τη δημιουργία της «Πράσινης Αριστεράς». Δεν το έκανε. Μου είπαν ότι περιμένει να δει πότε θα φύγουν οι της Εφης Αχτσιόγλου, να κατακαθίσει κάπως ο κουρνιαχτός και μετά να κάνει το βήμα. Οτι είναι θέμα τακτικής. Τίποτε περισσότερο. Για να δούμε…).
