Στις 7 Οκτωβρίου, το Ισραήλ έζησε τη δική του 11η Σεπτεμβρίου. Οργανωμένα και συντονισμένα, δυνάμεις της Χαμάς έσπασαν τις γραμμές των συνόρων και άρχισαν να σκορπίζουν τον τρόμο. Πάνοπλοι άντρες επιτέθηκαν σε αυτοκίνητα, σε κιμπούτς, σε ένα μουσικό φεστιβάλ και σκότωναν αδιακρίτως όποιαν ή όποιον βρισκόταν στο βεληνεκές των όπλων τους. Ως επί το πλείστον άοπλο πληθυσμό, άντρες, γυναίκες, παιδιά, ακόμα και βρέφη. Μερικές δεκάδες ανθρώπους τους πήραν ομήρους. Η επίθεση εκείνη οδήγησε στη στρατιωτική απάντηση του Ισραήλ εναντίον της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας, που συνεχίζεται ως σήμερα.
Τη χθεσινή μέρα έζησα μια εμπειρία που δεν θα ήθελα να την έχω ζήσει. Ελαβα μια πρόσκληση και, με μερικούς ακόμα συναδέλφους μου, βρέθηκα στην πρεσβεία του Ισραήλ στην Αθήνα, όπου μας έδειξαν φωτογραφίες και βίντεο από εκείνες τις επιθέσεις. Μονταρισμένο υλικό από εικόνες που δεν έχουν κυκλοφορήσει ευρύτερα στα ΜΜΕ, εικόνες που έχουν ληφθεί από τις ενσωματωμένες κάμερες των επιτιθέμενων, από τα κινητά τους, από τα κινητά των θυμάτων, από κάμερες ασφαλείας κι από κάμερες των υπηρεσιών ασφαλείας του Ισραήλ. Μας έδειξαν υλικό από το 10% των επιθέσεων, συνολικά εικόνες που αφορούσαν 134 νεκρούς Ισραηλινούς (ως γνωστόν, σκοτώθηκαν συνολικά περί τους 300 στρατιώτες και περί τους 900 πολίτες), κι αυτές επιλεγμένες (είχαν αφαιρεθεί εικόνες που έδειχναν ιδιαζόντως ειδεχθείς πράξεις). Το μονταρισμένο υλικό είναι κυρίως ατραξιόν: εικόνες (με την έννοια που έδινε στις εικόνες αυτής της έντασης ο Αϊζενστάιν). Τα δραματικά επεισόδια είναι ελάχιστα. Αλίμονο, είναι στιγμιότυπα που δεν μπορείς να τα παρακολουθήσεις χωρίς να σε πλακώνει το βάρος τους.
Αποφάσισα, μετά τη μακρά εισαγωγή, να περιγράψω κοφτά μερικές από τις εικόνες όπως περνούσαν μπροστά από τα μάτια μας (λόγω χώρου, δεν περιγράφω την επίθεση στο μουσικό Φεστιβάλ). Χωρίς πολιτικό ή κανέναν άλλο σχολιασμό.
Μπουλντόζες ανοίγουν περάσματα στις συνοριακές περιφράξεις. Ανδρες με όπλα σταματάνε αυτοκίνητα στον δρόμο. Πυροβολούν και σκοτώνουν τους επιβάτες. Πυροβολούν στα χωράφια κάποιον που προσπαθεί να διαφύγει.
Εισβολή στο κιμπούτς Μπερί. Πράξη πρώτη: ένας από τους εισβολείς πυροβολεί τα λάστιχα του ασθενοφόρου. Σκύλος ορμάει εναντίον των εισβολέων, πυροβολείται κατ’ επανάληψη και πεθαίνει κουλουριασμένος. Ολοι κρύβονται στα σπίτια. Εισβολέας πυρπολεί σε ένα απ’ αυτά τα σύμβολα φενγκ-σούι που κρέμονται γύρω από την είσοδο.
Ενας εισβολέας προσπαθεί να αποκεφαλίσει έναν σκοτωμένο. Με φτυάρι. Χτυπά ξανά και ξανά. Κάποιοι άλλοι πυροβολούν πεσμένους κάτω στα κεφάλια. Τα συνθλίβουν.
Εικόνες από τη Γάζα. Αλαλάζοντες υποδέχονται τους δολοφόνους. Χτυπούν ένα σώμα πεσμένο κάτω – είναι σώμα ζωντανού ή νεκρού; Πλήθη χορεύουν πάνω σε πεσμένα κορμιά.
Πίσω στο κιμπούτς: μια κάμερα διασχίζει έναν μακρύ διάδρομο. Αίμα και υπολείμματα από σάρκα. Μέχρι έξω. Κανονικό σφαγείο.
Εικόνες με πυροβολημένα παιδιά. Κάποια καμένα, τους έβαλαν φωτιά. Καμένα σώματα παντού.
Κάποιους τους τραβάνε στα αυτοκίνητά τους – αγροτικά αυτοκίνητα με καρότσα. Ακούγεται μια σαφής διαταγή, χρειάζονται ομήρους.
Κάποιοι προσπαθούν να αποκεφαλίσουν πεσμένους ισραηλινούς στρατιώτες με σουγιάδες και μαχαίρια. Προσπαθούν ξανά και ξανά να κόψουν τα κεφάλια.
Σε μια στιγμή, ακούγεται ένας ηχογραφημένος διάλογος. Ενας από τους κατσαπλιάδες δολοφόνους της Χαμάς, νέο παιδί, μιλάει με ενθουσιασμό στο τηλέφωνο με τους γονείς του: «Πατέρα, σκότωσα δέκα. Με τα ίδια μου τα χέρια. Δέκα. Μαμά, ο γιος σου είναι ένας ήρωας».
