Η χθεσινή μέρα είναι ιστορική, επειδή επί της ουσίας διαλύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, το πολιτικό κόμμα που γέννησε η κρίση χρέους, εις τα εξ ων συνετέθη. Σε ένα ισχυρό ρεύμα (που κρατά τον τίτλο και τα σύμβολα), με τα υπολείμματα των λαϊκιστών, και έναν αδύναμο να κατανοήσει τα πράγματα και να τοποθετηθεί σε αυτά αρχηγό. Και σε ένα ριζοσπαστικό/αριστερίστικο σχήμα, με ενσωματωμένους μειονοτικούς βουλευτές, που νομίζει ότι εκφράζει της Γης τους κολασμένους και προσδοκά την επανάσταση.
Η κατάληξη του άλλοτε κραταιού κόμματος, που το πιστώναμε στην Αριστερά αλλά στην ουσία ανήκε στον αριστερό λαϊκισμό και στον Αλέξη Τσίπρα, ήταν νομοτελειακή, από τη στιγμή που απέναντί του βρέθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ένας πολιτικός που έκανε τη ΝΔ, κόμμα με σοβαρές ευθύνες για τη χρεοκοπία, μια μηχανή για τον ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό της χώρας. Στον αντίποδα του ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ του Μητσοτάκη δοκιμάστηκε στις κρίσεις που ακολούθησαν τη νίκη του 2019, καταφέρνοντας να εκφράσει μια χώρα που ανακάμπτει, ισχυροποιούμενη στο εσωτερικό και στη διεθνή σκηνή.
Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ αναλώθηκε στο γνωστό τροπάρι της διαμαρτυρίας και της υπονόμευσης κυβερνητικών σχεδίων (που μερικά κρίσιμα, όπως οι εξοπλισμοί και η στάση απέναντι στην Τουρκία, οι πολιτικές για την πανδημία ή η προσπάθεια για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων ήταν ή είναι και εθνικά σχέδια). Πολιτεύτηκε αναχρονιστικά. Τα στελέχη του νόμιζαν ότι βρισκόμαστε στη δίνη της χρεοκοπίας, τότε που έλεγαν ό,τι να ‘ναι, στοχοποιούσαν όποιον να ‘ναι και κέρδιζαν ψήφους. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι άλλαξαν οι καιροί. Το κατάλαβαν στις εκλογές του περασμένου καλοκαιριού.
Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ φώναζε ότι ο Μητσοτάκης γαμ2#$αι, οι πολίτες είχαν την ευκαιρία για αναστοχασμό. Την ώρα που ο αριστερόστροφος (και χρεοκοπικός) συνδικαλισμός έκανε σημαία του την άρνηση της αξιολόγησης, ο Μητσοτάκης αξιολογούνταν από τους πολίτες, έναντι της μόνης εναλλακτικής δυνατότητας της συγκυρίας, που ήταν ο Τσίπρας. Γι’ αυτό συνετρίβη ο ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή ήταν μια κακοφωνία απέναντι σε μια υλοποιήσιμη πολιτική πρόταση.
Οι πολίτες, μάλιστα, μετάνιωσαν που πίστεψαν τις υποσχέσεις του Τσίπρα και τον έστειλαν στην εξουσία το 2015, ενώ σε λίγο θα βγαίναμε από τα μνημόνια. Κατάλαβαν αναδρομικά ότι, αντί το 2015 να βαδίζουμε τον δρόμο της ευρωπαϊκής κανονικότητας, βυθιστήκαμε σε μια άνευ λόγου υπαρξιακή κρίση, ενώ υπογράψαμε ακόμα ένα άχρηστο μνημόνιο που κόστισε τα μαλλιά της κεφαλής μας και καθήλωσε την ελληνική οικονομία στην ύφεση. Αναδρομικά έστειλαν και τον λογαριασμό.
Και τι κατάλαβε ο Τσίπρας έπειτα από τα αλλεπάλληλα χαστούκια του εκλογικού σώματος; Οτι το κόμμα, αντί για ριζική αναθεώρηση της οπτικής του στα πράγματα, χρειαζόταν απλώς ανανέωση προσώπων. Κάπως έτσι προέκυψε ημίν Κασσελάκης που ανέλαβε να διαλύσει με συνοπτικές διαδικασίες ό,τι ήδη είχε πάψει να έχει νόημα.
Παρακολουθώ χωρίς λύπη τη διάλυση. Ηταν ό,τι άξιζε σε ένα κόμμα που πολιτεύτηκε με μίσος και εξαφανίζεται στη χλεύη. Οι αριστεροί που αποχωρούν βλέπω ότι ανακαλύπτουν τις αρχές και τις αξίες που είχαν πριν μπουν στα παιχνίδια της εξουσίας – ριζοσπάστες, ανανεωτές, ιδεολόγοι της Αριστεράς. Ας μονάσουν στο δόγμα τους μπας και σώσουν την ψυχή τους. Κι ας είναι ικανοποιημένοι που η χώρα αποδείχτηκε ανθεκτικότερη από όσο την προόριζαν τα εξουσιαστικά πειράματά τους. Αντίο.
