Syrizafication
«Βαφτίσια» προτίθεμαι να κάνω σήμερα, και για την ακρίβεια πολιτικά «βαφτίσια» – με τα άλλα, τα του μυστηρίου, τα «βαφτίζεται ο δούλος του Θεού» κ.λπ. κ.λπ., έχω κλείσει εδώ και χρόνια. Σε 12 έχω βάλει λαδάκι, ζωή να ‘χουν, να τα καμαρώνω!
Μάλιστα η απόφασή μου αυτή, για τα σημερινά «βαφτίσια»’, έχει και μία ιδιοτέλεια. Δεν θέλω να με προλάβουν τίποτε πολιτικοί επιστήμονες εκ του εξωτερικού και μετά εμείς οι υπόλοιποι, οι ημεδαποί, να στεκόμαστε με το στόμα ανοιχτό και να τους αποθεώνουμε μεταξύ μας – «μα πώς το σκέφτηκαν αυτοί, και όχι εμείς που το είχαμε μπροστά στα μάτια μας;». Οχι, δεν θέλω. Αρνούμαι να το δεχθώ!
Με όλες τις πληροφορίες λοιπόν να κάνουν λόγο για συνεχιζόμενες, καταιγιστικές εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ με διαρκείς αποχωρήσεις στελεχών, αλλά και βουλευτών (το επόμενο λίγο διάστημα), σε συνδυασμό και με τη δημοσκοπική κατάρρευση του κόμματος, είναι προφανές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα… syrizafication!
Τούτου δοθέντος, κατοχυρώνω τον όρο εν Ελλάδι και διεθνώς και του λοιπού με αυτόν θα αναφέρομαι στο τι συμβαίνει στο άλλοτε κραταιό κόμμα, που τίναξε κάποτε την μπάνκα στον αέρα πατώντας επί (πολιτικών) πτωμάτων και τώρα έχει την τύχη που του πρέπει. Είμαι βέβαιος δε ότι αν κάποτε για το ΠΑΣΟΚ το pasokofication σήμαινε την πορεία προς την αποσάθρωση και τον διαμελισμό εξαιτίας των σκληρών, με βαρύ κοινωνικό κόστος, αποφάσεων που έλαβε, το syrizafication θα ταυτιστεί στην πολιτική επιστήμη με το ψεύδος, την ανικανότητα, το μίσος, την τοξικότητα και εν τέλει τη φάρσα!
Μαθητευόμενοι μάγοι
Ενα καλαμπούρι ήταν και τελείωσε. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Με κάτι τυπάκια κατά βάση ατάλαντα, ανεκπαίδευτα και αγράμματα, τα οποία κατάφεραν να ξεγελάσουν σχεδόν τέσσερις στους δέκα Ελληνες και να ανέβουν στην εξουσία. Κι αφού ανέβηκαν, άρχισαν να παίζουν με την εξουσία κάτι σαν τον «μουντζούρη», κανείς τους δεν ήξερε τι να την κάνει. Μέχρι που την παρέδωσαν στον επόμενο, και έμειναν στη σκιά να πλακώνονται για το ποιος έφταιγε που παρέδωσαν την εξουσία, λες και δεν είχαν καθρέφτη στο σπίτι τους, να κοιτάξουν στα μάτια τον ένοχο – ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί.
Αλλά το δράμα ήταν το δικό μας: διότι ενώ αυτοί έπαιζαν, εμείς πληρώναμε. Και πληρώναμε χοντρά, και θα πληρώνουμε για δεκαετίες ακόμη, όλο αυτό το συνονθύλευμα των μαθητευόμενων μάγων οι οποίοι όχι μόνο κυβερνούσαν χωρίς πρόγραμμα, αλλά ακόμη κι όταν κατάλαβαν ότι θα μας έριχναν στον γκρεμό, προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι αυτό που είναι μπροστά μας δεν είναι γκρεμός αλλά… ίσιωμα.
Βιβλίο πρέπει να γραφτεί για εκείνη την αλησμόνητη 4ετία 2015-2019 με τους ερασιτεχνισμούς, τις αστοχίες, τα πισωγυρίσματα, τις «χρυσές εξυπηρετήσεις», τις διευθετήσεις, τα κολλητιλίκια, τα άθλια ρουσφέτια, τον βόρβορο των υπονόμων, τις πελατειακές σχέσεις που αναπτύχθηκαν με το πιο υποβαθμισμένο κομμάτι του εκλογικού σώματος…
Τον θρίαμβο του «τζάμπα» στο όνομα μιας δήθεν κοινωνικής πολιτικής, σε βάρος των υπολοίπων που ήθελαν να είναι συνεπείς πολίτες.
Λόγια πολλά, δουλειά μηδέν
«Ελιωσα» το Σαββατοκύριακο να διαβάζω στις εφημερίδες αναλύσεις επί αναλύσεων σχετικά με το syrizafication. διάβασα τα πάντα όλα. Ακόμη και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται διότι μετά την ήττα του 2019 από τον Μητσοτάκη δεν άλλαξε, δεν εκσυγχρονίστηκε, δεν ανανεώθηκε. Οτι ήθελε μεν ο αρχηγός του, αλλά δεν τον άφηναν κάτι άλλοι, κάτι κακοί γέροι, στα χρόνια και τα μυαλά, που τον τραβούσαν από το μανίκι και του έβαζαν εμπόδια. Πα – ρα – μύ – θια!
Αλλοθι έψαχνε, και βολικό άλλοθι βρήκε, για την άγνοιά του – σε συνέχεια της κυβερνητικής – να επιχειρήσει να ανανεώσει το κόμμα του. Οχι πως θα πετύχαινε κάτι, όχι!
Διότι το syrizafication, παιδιά, ξεκίνησε από το 2016, λίγους μόνο μήνες μετά την επανεκλογή του ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβριο του 2015. Τότε οι εξαπατηθέντες Ελληνες άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι όσα τους είχε τάξει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του ήταν μια φούσκα, μια απάτη! Αν ανατρέξει κανείς πίσω, στις δημοσκοπήσεις της εποχής, θα διαπιστώσει την πτωτική φορά των ποσοστών του. Το δε 31,5% του 2019 δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια αναλαμπή, ένα «μήπως», ένα «λες να τα καταφέρει;». Δεν τα κατάφερε. Και μετά άρχισαν να φεύγουν κοπάδια οι οπαδοί και ψηφοφόροι. Συνεχώς, και χωρίς διακοπή. Εφευγαν δηλαδή και πριν καν εμφανιστεί στον ορίζοντα το «φαινόμενο».
Και φτάσαμε έτσι στη συντριβή του 2023, τότε που αποδείχθηκε πέραν κάθε αμφισβήτησης ότι ο αρχηγός δεν…
Φούμαρα, ήταν. Λόγια πολλά και δουλειά μηδέν…
Νέος… Βούδας
Τώρα που αναφέρθηκα στον πρόεδρο Αλέξη, τον απόμαχο, τον βετεράνο, έχω μια πραγματική απορία, την οποία επιθυμώ να διατυπώσω, και θα το κάνω, διότι με ξέρετε εμένα, δεν ορρωδώ μπροστά σε κάτι τέτοια: Είναι βουλευτής, εξελέγη ως αρχηγός του κόμματος, και θα εκλέγεται του λοιπού όποτε γίνουν εκλογές, και όποτε εκείνος το επιθυμεί, επειδή έχει διατελέσει πρωθυπουργός. Ωραία ως εδώ; Πάμε και στο προκείμενο: πώς θα συμπεριφερθεί τώρα που θα είναι βουλευτής ενός κουτσουρεμένου κόμματος, του κόμματος του οποίου ηγήθηκε στην περιπέτεια της διακυβέρνησης της χώρας;
Θα προσέρχεται στη Βουλή, ενώ δίπλα εκεί που θα κάθεται θα έχουν καταλάβει τις θέσεις βουλευτές του νέου κόμματος που προέρχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ; Δύσκολο το βλέπω. Νομίζω πως η Βουλή πλέον απέκτησε έναν ακόμη… Κώστα Καραμανλή, αυτόν με έδρα το Σούνιο…
Τουρκοφάγοι
Εξερράγησαν οι εγχώριοι «τουρκοφάγοι» στην προοπτική ότι ο πρόεδρος Ερντογάν κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα στις 7 Δεκεμβρίου θα ενέτασσε στο πρόγραμμά του και μια επίσκεψη στη Θράκη. Τι διαβάσαμε και τι ακούσαμε πάλι δεν λέγεται. Αλλά εκείνος, για δικούς του λόγους, έρχεται για μια επίσκεψη ολίγων ωρών, και φυσικά δεν θα πάει στη Θράκη, όπως είχε κάνει κατά την προηγούμενη επίσκεψή του, το 2017.
Εγώ για θετικό το βλέπω αυτό – εκτιμώ ότι δεν θέλει να προκαλέσει, και σε αντιδιαστολή να υπονομευθεί το θετικό κλίμα μεταξύ των δυο χωρών, το οποίο και τον φέρνει στα μέρη μας. Αν υπάρχει διαφορετική προσέγγιση, εδώ είμαι να την ακούσω.
Απομόνωση
Και κάτι σημαντικό εκτός πολιτικής, που το διάβασα κάπου, και θέλω να το προβάλω κι εγώ, μια και αφορά τους ακρίτες μας, που ζουν στο μικρό Αγαθονήσι, το τελευταίο νησί του συμπλέγματος των Δωδεκανήσων. Το νησάκι με τους περίπου 200 κατοίκους βιώνει – και είναι ακόμη Νοέμβρης – μια πρώιμη απομόνωση, καθώς το πλοίο που «έπιανε» εκεί, έστω και μία φορά την εβδομάδα, σταμάτησε το δρομολόγιό του. Τελείωσε λέει η σύμβαση που είχε και δεν ανανεώθηκε, ούτε υπήρξε άλλη με κάποιο άλλο καράβι.
Ευτυχώς γι’ αυτούς φτάνει μέχρι εκεί ένα καταμαράν της εταιρείας Dodekanisos Seaways, το οποίο κρατάει τους Αγαθονησιώτες σε επαφή με τον έξω κόσμο. Αλλά προμήθειες, φορτηγά, αυτοκίνητα κ.λπ. το καταμαράν δεν μπορεί να μεταφέρει. Μήπως να το τρέξουν λιγάκι το πράγμα εκεί στο υπουργείο Ναυτιλίας; Και αν αυτό δεν είναι εφικτό, ας καλύψει επιτέλους τις ανάγκες του νησιού το Πολεμικό Ναυτικό…
