Οσοι από εμάς εκπλήττονται ακόμα για το ότι βγάλανε πρόεδρο στην Αργεντινή τον τύπο με το αλυσοπρίονο, κάπου αλλού κάποιον με θαμνοκόφτη, αλλού έναν χαριτοδιπλωμένο και στην Ολλανδία έναν ακρoδεξιό, ας παρηγορηθούνε με την ερμηνεία τής κάποτε περίφημης ηθοποιού και δραματουργού Μέι Γουέστ: «Μεταξύ δύο κακών διαλέγω εκείνο που δεν έχω δοκιμάσει».

Αλλά υπάρχει και μια πιο ντόπια εξήγηση με βάση την όχι και πολύ γνωστή, και καθόλου κορέκτ, ρήση: «Απ’ το γινάτι μας κάναμε δήμαρχο τον γύφτο».

Αρα δεν χρειάζονται πολύπλοκες πολιτικές αναλύσεις ούτε προσφυγή στον Γκράμσι ή στον Πουλαντζά για θέματα που μπορούν να ερμηνευτούν ακόμα και από τον Χαϊκάλη με βάση το ωροσκόπιο, δηλαδή αν ο άλλος έχει ωροσκόπο γαλέο ή όχι κι αν ο Ερμής είναι ανάδρομος ή τον πονούν οι αιμορροΐδες, οπότε δείχνει και την ανάλογη δυσμένεια. Οχι. Κάποιος κόσμος δεν δρα συνήθως, αλλά αντιδρά, ενώ το πενήντα τοις εκατό βαριέται ακόμα και να πάει να ψηφίσει – κι άσε τους άλλους να κάνουνε βαρύγδουπες αναλύσεις, ενώ το θέμα είναι εκείθεν του απλοϊκού και συχνά βασίζεται στην απλή λογική της Γουέστ: «Διαλέγω το κακό που δεν έχω δοκιμάσει».

Θυμάμαι μια παλιά γαλλική ταινία όπου αναζητούσαν τον δολοφόνο ενός πρωθυπουργού και όταν τελικά τον συνέλαβαν και τον ρώτησαν γιατί τον σκότωσε, περιμένοντας ως απάντηση κάποια βαθιά πολιτική ερμηνεία, εκείνος απάντησε: «Απλώς, τον είχα βαρεθεί».

Αρα γιατί ψήφισαν στην κοτζάμ Αργεντινή (ευτυχώς που ο Μπόρχες έφυγε έγκαιρα) τον κύριο Αλυσοπρίονο, αλλού τον κύριο Αβγολέμονο ή τον κύριο Γαμοκαμπουρόσαυρο; Είναι απλό. Ή τους είχαν βαρεθεί ή τους είχαν βαρεθεί να μην τα καταφέρνουν – όπως στην Αργεντινή με τις αλλεπάλληλες χρεοκοπίες, ενώ ο περονόσπορος των περονιστών είχε καταφάει το υπερμέγεθες κράτος που έφτιαξε. Τους βαρεθήκανε, φτάσανε στο αμήν, ή από γινάτι προτίμησαν τον παλαβό (el loco) με το ηλεκτρικό πριόνι. Τα είδαμε κι εδώ, το πώς ανήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ και πώς κατέληξε – σημασία βέβαια δεν έχει η κατάληξη (ή η κατάληψη), αλλά το ότι έρχεται μια κακή στιγμή, οπουδήποτε, που ο κόσμος, εξοργισμένος ή βαθιά ενοχλημένος από την υπάρχουσα κατάσταση, μπορεί να ψηφίσει έναν όντως καλύτερο ηγέτη, αλλά ακόμα κι έναν σαλταρισμένο για τη διάδοχη κατάσταση.

Θα πείτε: παραλογισμός, ανορθολογισμός, αυτοκαταστροφικό πείσμα, τρελή αντίδραση.

Ναι, αλλά όταν, σε όποια χώρα, μια κυβέρνηση οδηγήσει το κράτος στη χρεοκοπία λόγω του δικού της αδιανόητου παραλογισμού, του δικού της καταστροφικού πολιτικού ανορθολογισμού, τότε τι φταίει κι ο κόσμος που μετά οδηγείται από απόγνωση στην επιλογή του χείριστου; Ο παραλογισμός των ψηφοφόρων έπεται, αλλά τουλάχιστον αυτοί δεν παριστάνουν τους πολιτικούς, ούτε κατέχουν τα της πολιτικής, ούτε αμείβονται για να σώσουν την πόλη, ούτε και μπορούν – όταν λοιπόν οι υποτιθέμενοι εκλεγμένοι ειδικοί, λογικοί και γνώστες και ρεαλιστές τα κάνουνε μούσκεμα, γιατί να μην ακολουθήσει η επιλογή κάποιου Μπέπε Γκρίλο, Στέφανου Γκρίλο ή Αλυσοπρίονου; (Ψηφίστε τον κ. Καλαμπόκη να φάν’ κι οι κότες).

Οταν δεν λύνεις με κάποιο λογικό τρόπο το οικονομικό ζήτημα, όταν χρεοκοπείς πέντε φορές τη χώρα κι όταν οι πολίτες έχουνε απαυδήσει από τα μεγάλα λόγια, τις περίπλοκες ψευδοαναλύσεις, όταν έχουν μπουχτίσει αριστερίλα και αφορολόγητο ουμανισμό ενώ βογκάει ο τόπος και ο πληθωρισμός έχει φτάσει πάλι στο 170% (Αργεντινή), τότε όχι μόνο μπορεί να ‘ρθει ο μίστερ Αλυσοπρίονος και η κυρία Πριονοκορδέλα, αλλά να δεις και πρωθυπουργό μια μετεμψύχωση του Δον Κιχώτη.

Κι όταν δεν λύνεις το Μεταναστευτικό, στο όνομα κάποιου υπερμαζοχιστικού ανθρωπισμού, τότε θα ‘ρθει κάποιος άλλος να το λύσει, να υποσχεθεί ότι θα το λύσει ή εν πάση περιπτώσει να δώσει ελπίδες σε έναν κόσμο που, σωστά ή λάθος, δεν αντέχει πια την κατάσταση, νιώθει ανασφαλής ή δεν χωράει αυτό που συμβαίνει μέσα στο δικό του φρόνημα. Τότε θα ψηφίσει και την Ακροδεξιά, και τον φούφουτο, και οποιονδήποτε. Το ερώτημα είναι: εφόσον οι ευφυείς και λογικοί, υποτίθεται, ξέρουν τι θα ακολουθήσει αν δεν λύσουν το θέμα και δεν το λύνουν, τότε ποιος φταίει τελικώς; Κι όχι μόνο δεν το λύνουν, αλλά προσπαθούν πεισματικά να πείσουν τον κόσμο υπέρ της μη λύσης, να του αλλάξουνε με το ζόρι άποψη. Τότε ποιος ευθύνεται για τον κακό κύριο που έρχεται; Δεν αρκούν οι κατάρες – ή μάλλον οι κατάρες φτιάχνουνε το προφίλ του επερχόμενου. Οι ψηφοφόροι, πια, θέλουν έναν σκληρό, έναν κακό να επιλύσει το ζήτημα, αφού από τους καλούς δεν βλέπουνε τόσα χρόνια χαΐρι.

Δηλαδή, έχει και ο παραλογισμός τη λογική του. Επομένως, πόσο παλαβοί είναι οι Ολλανδοί που ψήφισαν έναν ακροδεξιό και πόσο οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις που επέτρεψαν, λόγω της δικής τους ανικανότητας, αυτό να συμβεί; Ποιος έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη; Κι αυτό το σενάριο επαναλαμβάνεται συνέχεια τελευταίως καθώς οι περισσότεροι συνεχίζουν να αρνούνται να δούνε την πραγματικότητα, παρότι γνωρίζουνε τι θα ακολουθήσει. Μετά δήθεν σοκάρονται και αρχίζουνε πάλι τις εύκολες κατάρες στις οποίες έχουνε σίγουρο ταλέντο.

Και σοκαριζόμαστε κι εμείς. Αν και ήδη ξέρουμε πως ο κ. Αλυσοπρίονος καραδοκεί παντού κι έχει πολλά πρόσωπα και πολλά πριόνια.