Πάω στοίχημα. Τα Μάρμαρα θα επαναπατριστούν. Θα υπογραφεί μια σύμβαση δανεισμού, ότι εμείς αναγνωρίζουμε την κυριότητα του Βρετανικού Μουσείου και εκείνο μας τα παραχωρεί για δεκαπέντε – είκοσι χρόνια με δυνατότητα περαιτέρω παραμονής τους στην Αθήνα. Αντε να συστηθεί στα χαρτιά ένα παράρτημά του εντός τού Μουσείου της Ακρόπολης. Η κοινή γνώμη του Ηνωμένου Βασιλείου θα το αισθανθεί ως χειρονομία ηθικής ανωτερότητας, ως εξιλέωση για τις αποικιοκρατικές αμαρτίες του παρελθόντος.

Δεν θα πυροδοτήσει η επιστροφή των Μαρμάρων απαιτήσεις από άλλες χώρες, που τους κούρσεψαν τους αρχαίους θησαυρούς και τους εκθέτουν στις μητροπόλεις της Δύσης; Θα βρουν επιχειρήματα για να τις αντικρούσουν. Οτι στο Κάιρο δεν υπάρχει ιδεώδης χώρος για τις μούμιες, άσε δε την Υποσαχάρια Αφρική και τη Μέση Ανατολή – «ξεμπερδέψτε πρώτα με τους εμφυλίους σας και με τους τζιχαντιστές και έπειτα το συζητάμε…». Φέξε μου και γλίστρησα.

Τα Μάρμαρα θα φτάσουν στην Αθήνα φορτωμένα σε στρατιωτικό αεροπλάνο της RAF που θα το συνοδεύει σμήνος καταδιωκτικών – σκέψου να το χτυπούσαν τρομοκράτες στον αέρα, να κατέληγε η Καρυάτιδα στον βυθό της Μεσογείου! Σύσσωμη η ηγεσία του τόπου μας θα τα υποδεχθεί στο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Ακόμα και αν η αντιπολίτευση έχει καυτηριάσει τη συμφωνία με τους Βρετανούς, την έχει αποκαλέσει πύρρειο νίκη, ο επικεφαλής της θα παρίσταται. Ο Αρχιεπίσκοπος ίσα που θα αναπέμψει ευχαριστήρια δέηση – ποιος θα του υπενθυμίσει πως χριστιανοί, φανατικοί, είχαν κάποτε βανδαλίσει τον Παρθενώνα σκανδαλισμένοι από τη γύμνια των γλυπτών; – «γιατί τους διώξαμε από τους ναούς των διόλου δεν πέθαναν για αυτό οι θεοί» γράφει ο Καβάφης… Από την κοιλιά του αεροπλάνου θα ξεπροβάλουν κάτι μεγάλα κιβώτια. Το πλήθος θα ριγήσει. Οι δημοσιογράφοι θα μεταδίδουν απευθείας, με ραγισμένη φωνή – ίσως να εμφανίσουν και το ολόγραμμα της Μελίνας Μερκούρη να τα φιλάει.

Η μεγάλη ωστόσο γιορτή θα γίνει μερικές εβδομάδες αργότερα, όταν τα Μάρμαρα θα έχουν πλέον τοποθετηθεί στη θέση τους, στο Μουσείο της Ακρόπολης. Θα κόψει η/ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κάποια κορδέλα; Σίγουρα η μεγαλύτερη εν ζωή ηθοποιός (θα έχει προηγηθεί μαλλιοτράβηγμα για το σε ποιαν αρμόζει ο τίτλος) θα απαγγείλει Αισχύλο και Διονύσιο Σολωμό. Παιδική χορωδία θα τραγουδήσει το «Μη λησμονάτε τη χώρα μου». Ενδεχομένως και το «Σ’ ετούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει». Βιρτουόζος του πιάνου θα ερμηνεύσει μελωδίες του Χατζιδάκι.

Τα πεντακόσια πρόσωπα που θα παρίστανται θα νιώθουν ένδοξα. Θα έχουν ραφτεί / σημαιοστολιστεί για την περίσταση. Τις προσκλήσεις θα τις φυλάξουν, μπορεί  και να τις κορνιζάρουν. Οι τσολιάδες θα στέκονται κλαρίνο. Η αντιπολίτευση και πάλι θα ωρύεται που δεν εκλήθη ο τάδε κοινωνικός αγωνιστής, η δείνα αντιεξουσιάστρια καλλιτέχνις. Με το πέρας της τελετής, θα βγουν στον εξώστη του Μουσείου να απολαύσουν κρασιά και χειροεδέσματα, φίνγκερ φουντ. Βραδιάζοντας θα είναι όλοι μισομεθυσμένοι, μέχρι που μερικοί θα φλερτάρουν. «Η κυβέρνηση τσίμπησε τέσσερις μονάδες χάρη στα Μάρμαρα!» θα ανακοινώσει ένας δημοσκόπος στον πρωθυπουργό. «Οι Ελληνες ψηφίζουν με το πορτοφόλι τους» θα τον γειώσει εκείνος.

Για μια σεζόν η επίσκεψη στο Μουσείο θα θεωρείται επιβεβλημένη. Ουρές θα σχηματίζονται, σχολεία θα καταφθάνουν από τη Θράκη και τη Δωδεκάνησο. Γέροντες, αιωνόβιοι, θα μπαίνουν κατά προτεραιότητα για να τα προσκυνήσουν πριν πεθάνουν. «Τα είδα και συγκλονίστηκα!» θα ανακοινώνουν διάφοροι ανθυποδιάσημοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Δέκα Νέοι Εικαστικοί Εμπνέονται από τα Μάρμαρα» θα είναι ο τίτλος έκθεσης σε κεντρική γκαλερί.

Σιγά σιγά ο θόρυβος θα κοπάσει. Ενας ακόμα εθνικός στόχος θα έχει επιτευχθεί, μετά την πρωτιά στη Γιουροβίζιον, το κύπελο στο Πανευρωπαϊκό, τους Ολυμπιακούς, την έξοδο από τα Μνημόνια. Ετσι αντισταθμίζονται ανέκαθεν οι εθνικές καταστροφές. Ετσι πηγαίνει, με ζιγκ – ζαγκ, η πατρίδα μπροστά, ρίχνοντας διαρκώς βλέμματα προς τα πίσω, μηρυκάζοντας το παρελθόν της.

Μακάρι να έφτιαχνε κάποιος σήμερα στην Ελλάδα, κάτι που να είχε τη χάρη των Μαρμάρων. Κι ας μας το ξανακλέβανε.

Τελευταία Νέα