Εχει σημασία το όνομα; Ασφαλώς. Αν επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες, το νέο σχήμα θα φέρει τον τίτλο Αριστερά Μπροστά. Λογικό. Απευθύνεται σε αριστερόστροφο ακροατήριο που δυσφορεί με τα τεκταινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ και αναζητεί εκλογική καταφυγή. Θα καταγραφεί στις ευρωεκλογές και μπορεί να επενδύει σε παρουσία στην επόμενη Βουλή.
Μπορεί, όμως, ένα σχήμα που φέρει στον τίτλο του την «Αριστερά» και στον λόγο του τη σκέψη Τσακαλώτου, Φίλη και λοιπών να οικοδομήσει κυβερνητική προοπτική; Οχι. Υπό αυτήν την οπτική γωνία, το νέο κόμμα ξεκινάει εντίμως την κάθοδό του στην πολιτική αρένα. Λέει ξεκάθαρα τι διαθέτει στον εκλογικό πελάτη. Αριστερά στα μέτρα του παλιού ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό έχει ταβάνι.
Αν όμως έχουν απαλλαγεί από τα λαϊκίστικα και τοξικά συριζαϊκά σύνδρομα, ενδεχομένως να συγκροτήσει έναν υγιή προορισμό για το αυθεντικά αριστερό κοινό. Βέβαια χρειάζεται και κάτι ακόμα: την παραγωγή πολιτικής σκέψης που, όμως, δεν θα περιχαρακώνεται στο σύνολό της στο πλαίσιο της αριστερής ουτοπίας. Με ακτιβισμό που θα αφορά τις καταλήψεις ή το μετρό στα Εξάρχεια δεν πρόκειται να πάνε μακριά. Ούτε με τις ιδεοληψίες που δεν ζουν ούτε δευτερόλεπτο έξω από κομματικά γραφεία.
Αν εκφράσουν κάτι που απαντά (ή παριστάνει ότι απαντά) στις προκλήσεις των καιρών και στον σύγχρονο κοινωνικό προβληματισμό, τότε, πράγματι, δικαιούνται να ελπίζουν ότι θα φτιάξουν έναν χώρο που θα προσελκύσει νέους ανθρώπους και τμήμα της διανόησης.
Αν παρουσιάσουν τον ΣΥΡΙΖΑ με άλλο brand name, μακροπρόθεσμα θα έχουν την ίδια τύχη. Υπάρχουν ασφαλώς και άλλοι αστερίσκοι, όπως για παράδειγμα η συγκατοίκηση διαφορετικών ομάδων και τάσεων. Αυτό δεν θα αποτελέσει πρόβλημα καθώς, από τη στιγμή που βρέθηκαν εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, αρκετές από τις φιλοδοξίες μίκρυναν, έρχονται στα μέτρα της πραγματικότητας. Περιμένουμε, λοιπόν. Και έχουμε τα μάτια μας στον Χαρίτση σε ρόλο πολιτικού αρχηγού εντός Βουλής. Γιατί είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που θυμίζουν ποδοσφαιριστή για τον οποίον αισθάνεσαι ότι μπορεί να παίξει πολύ καλύτερη μπάλα από όσα σου έδειξε μέχρι στιγμής στο γήπεδο.
