Για εγγράμματους

Η θέσπιση της επιστολικής ψήφου είναι μια δημοκρατική κατάκτηση, έστω και αν έρχεται με καθυστέρηση στη χώρα μας. Η επιστολική ψήφος διευρύνει τη δημοκρατία, καθώς διευκολύνει υπολογίσιμες κατηγορίες πολιτών (αρρώστους, ηλικιωμένους, αναπήρους κ.ά.) στην άσκηση του εκλογικού δικαιώματός τους. Με δυο λέξεις, είναι πρόοδος. Περιττεύει, επομένως, κάθε συζήτηση επί της ουσίας του μέτρου.

Εκεί που θα πρέπει να στραφεί η συζήτηση, κατά τη γνώμη μου, είναι στην πρακτική διάστασή του. Πώς, δηλαδή, θα εφαρμοστεί το μέτρο αποτελεσματικά, ώστε να μην κάνουμε μια τρύπα στο νερό. Είναι γνωστό ποια είναι η προϋπόθεση για τα μεταξωτά βρακιά και δεν υπάρχει λόγος να την επαναλάβω. Ομοίως και η επιστολική ψήφος προϋποθέτει κάποιες υποδομές, τουλάχιστον, μια ταχυδρομική υπηρεσία που λειτουργεί στην εντέλεια. Ακουσα την υπουργό Εσωτερικών Νίκη Κεραμέως να λέει σε συνέντευξή της ότι πρόκειται να γίνει διεθνής διαγωνισμός για το συγκεκριμένο σκέλος της διαδικασίας. Μακάρι! Στο κάτω κάτω, όλοι οι άλλοι στον ανεπτυγμένο κόσμο (εκεί όπου θέλουμε να ανήκουμε) έχουν βρει τον τρόπο και εφαρμόζουν με ασφάλεια την επιστολική ψήφο. Δεν καταλαβαίνω γιατί εμείς να υστερούμε.

Ακούω, επίσης, γκρίνιες για το περίπλοκο της επιστολικής ψήφου. Πρέπει, λέει, να διαβάζεις οδηγίες, να συσχετίζεις αριθμούς με υποψηφιότητες, να σημειώνεις με προσοχή – έχει έναν μπελά, εν πάση περιπτώσει. Ή, μάλλον, για να είμαι σαφής, είναι μια διαδικασία για εγγράμματους. Οι πολίτες με προβλήματα λειτουργικού αναλφαβητισμού θα δυσκολευτούν με την επιστολική ψήφο. Ξέρετε κάτι όμως; Δεν πειράζει καθόλου!

Στο κάτω κάτω, η ίδια η δημοκρατία ως πολίτευμα, ο κοινοβουλευτισμός με τη μορφή που αναπτύχθηκε στη Δύση, είναι για εγγράμματους. Η δημοκρατία, ιδίως η σύγχρονη μαζική δημοκρατία, στην οποία το εκλογικό δικαίωμα αυτονόητο για τον καθένα, προϋποθέτει πολίτες που μελετούν τα προβλήματα της εποχής, παρακολουθούν τις εξελίξεις, σκέπτονται και κρίνουν. Η δημοκρατία είναι πολίτευμα για εγγράμματους. Ας προσαρμοστούμε λοιπόν.

ΣΗΜΕΙΟ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ

Δεν γίνεται να μην το προσέξεις, με αυτά τα εφαρμοστά και τα κολάν που φοράει ο πρόεδρος. Και επειδή φοβάμαι ότι κανείς δεν του το λέει, προσφέρομαι για τον δύσκολο ρόλο του αγγελιαφόρου με τα κακά μαντάτα. Εχω την εντύπωση, λοιπόν, μάλιστα το ακούω και από πολλούς άλλους, ότι στο διάστημα των ολίγων μηνών που βρίσκεται στην πολιτική ο Στέφανος Κασσελάκης έβαλε κιλά. Συγγνώμη, πρόεδρε, αλλά φαίνεται! Κι όταν ο άλλος σού το δείχνει, εσύ το βλέπεις. Ο Στέφανος πάχυνε ελαφρώς. Τα ξενύχτια, οι βραδινές έξοδοι, τα ποτάκια, το φαγητό αργά το βράδυ, όλα συνέβαλαν, υποθέτω.

Ομως, έτσι δεν συμβαίνει με τους περισσότερους πολιτικούς; Σχεδόν με όλους, το έχω παρατηρήσει ότι παχαίνουν όταν καταλαμβάνουν θέσεις μεγάλης ευθύνης και τους πνίγει το άγχος. Υπό την έννοια αυτή, λοιπόν, η ελαφρά πάχυνσις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ δύναται να εκληφθεί ως σημείο ομαλής προσαρμογής του στην ελληνική πραγματικότητα…

ΠΙΟ ΠΑΣΟΚ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ

Την κ. Θεοδώρα Τζάκρη, τον θηλυκό Γκουντέριαν του αδιαμεσολάβητου προέδρου, είναι γνωστό ότι την κρατάνε με το ζόρι, για να μη χυμήξει και κατασπαράξει την κυβέρνηση και τον Μητσοτάκη, επειδή στο μεταξύ στον ΣΥΡΙΖΑ οργανώνονται, για να το πω με τον πλέον ήπιο τρόπο. Και ενώ όλοι οι εμπλεκόμενοι στην υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ ανησυχούν για τη βύθιση του κόμματος στις δημοσκοπήσεις, εκείνη δεν ανησυχεί «που η ανάδυση δεν έχει ξεκινήσει ακόμη ή δεν έχει αποτυπωθεί δημοσκοπικά». Πότε θα ανησυχούσε η στρατηγός (ΤΘ) Θεοδώρα Τζάκρη; Θα ανησυχούσε, αν έβλεπε «ότι το καινοτόμο πνεύμα που βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο κούρασε ή κουράστηκε και δεν συνεχίζει με την αρχική του ορμή».

Η κ. Τζάκρη το θέτει με τρόπο που αποτελεί την επιτομή του γλωσσικού ύφους ΠΑΣΟΚ. Στο σημείο αυτό, αντί άλλου σχολίου, ακούγεται η ιστορική (όπως αποδείχθηκε) κραυγή του Δημήτρη Τζανακόπουλου: «Πασόκια, βρωμοσπασόκια, εσείς μας καταστρέψατε!».