Η Φατμέ στο Γενί Τζαμί

Υποτίθεται πως υπάρχουν προσωπικά δεδομένα, ιατρικό απόρρητο, δικηγορικό απόρρητο, η κατάσταση εν γένει είναι μη μου άπτου κι αν αποκαλύψεις κάτι στοιχειώδες για κάποιον ακόμα και προφανές, κινδυνεύεις να συρθείς στα δικαστήρια ή να πληρώσεις διόδια στη Μιχαλού. Κι όμως υπάρχουν ουκ ολίγοι που τα πιο προσωπικά, τα πιο απόκρυφα «δεδομένα» τους τα βγάζουνε συνειδητά στη φόρα, τα διαλαλούν στον κόσμο ως σπάνια προσόντα, ή ως κάτι που θα μας ενδιέφερε σφόδρα, διότι, όπως ξέρετε, δεν έχουμε άλλον γκαϊλέ.

Βγαίνει ας πούμε κάποιος στο γυαλί και αρχίζει και διαλαλεί πως υπήρξε για κάποια χρόνια αλκοολικός, δύσκολα κρύβοντας πως δεν το λέει μετανοών, αν και έτσι εμφανίζεται, αλλά με κρυφό καμάρι, θαρρείς και το αλκοολίκι είναι κατόρθωμα, αξιέπαινη αλητεία, υπέρβαση, μαγκιά κι επανάσταση. Στα παλιότερα χρόνια υπήρχε κάποια αιδώς γύρω από τέτοια θέματα, αλλά τώρα η όποια παρέκκλιση, εθισμός, ψυχασθένεια, ή διαστροφή, όχι σπανίως προβάλλονται ως προσόντα – κάτι σαν επιθετικά επιδεικτικό και κακόγουστο τατουάζ στο μέτωπο για να το βλέπουν όλοι.

Θα πεις και το τατουάζ, κάποτε, το έκαναν μόνο οι βαρυποινίτες, ενώ τώρα ο κάθε φλώρος που δεν έχει περάσει ούτε καν έξω από το Γεντί Κουλέ, μοστράρει ζωγραφιστές καρδιές στη γάμπα ή στο μπράτσο. Το κάθε ωραιότατο και τρυφερό κοράσιο φτιάχνει μια στικτή πεταλούδα  στην κοιλιά, ή στον μηρό, ως σημαίνον ενός δήθεν αλήτικου βίου. (Κόψε κάτι). Δικαίωμά τους, θα πεις. Προφανώς. Είναι και η μόδα στη μέση και ποιος θα της αντισταθεί; Το δήθεν είναι σχεδόν πάντα στη μόδα, απλώς αλλάζει τρόπους εμφάνισης – αλλά βέβαια, υπάρχουνε και πολύ καλόγουστα και όμορφα τατουάζ, που ταιριάζουν και κολακεύουν τον φέροντα, άσχετα αν είναι ζαχαρομαθημένος φλώρος, ή απλώς καθωσπρέπει. Αλλά αυτό συμβαίνει μία στις τόσες, όπως υπάρχει και η ομορφάσχημη του Σκαρίμπα, ή ορισμένες ράτσες σκυλιών που είναι πανέμορφα, ακριβώς διότι είναι κακάσχημα, όπως τα γαλλικά μπουλντόγκ. Συμβαίνει.

Αλλά να βγαίνεις τώρα στην τηλεόραση και να δηλώνεις πως υπήρξες για χρόνια εθισμένος στην κοκαΐνη, ότι έχεις κατάθλιψη, πως πάσχεις από αιμορροΐδες, ότι σου πονάει η μασχάλη, πως έχεις το τάδε σύμπλεγμα διότι όταν ήσουν μικρός δεν σε αγάπησε επαρκώς ή θεία σου, ή σου έδωσε ένα χαστούκι ο Γιαννάκης στο σχολείο, αυτό μάλλον εκφεύγει κάπως και στην ψυχανάλυση νομίζω πως λέγεται «ναρκισσιστικός αυτο-οικτιρμός». Δέστε πόσο υπέφερα τότε, είμαι ασθενής, αγαπήστε με, ένα ψίχουλο αγάπης σας γυρεύω, προσέξτε με, είναι ο Βασιλάκης Καΐλας της δυστυχίας και πρέπει όλοι να με λατρέψετε. (Ποια προσωπικά δεδομένα;).

Ναρκισσιστικός αυτο-οικτιρμός. Drama queen. Είμαι μια δυστυχής θεά, δοξάστε με. Είμαι μια πολύ τραγική ύπαρξη, διότι μικρός έκανα εμβόλιο ευλογιάς και πρήστηκε το μπράτσο μου – να, δες και το σημάδι. Είμαι τριπολικός και συχνά έχω δυσκοίλια σε συνδυασμό με απαρχές φαλάκρας, άρα μου οφείλετε συμπόνια και αγάπη.

Αυτή η τυφλή, γενικευμένη, και αφηρημένη αγάπη, πια, μας έχει τσακίσει. Σε ποιον γνωστό ή άγνωστο που βγαίνει στην τηλεόραση πρέπει να την πρωτοχαρίσουμε; (Δώσαμε, φίλε, δώσαμε). Εχουμε εξαντληθεί από αγάπη, τα έχουμε παίξει, διότι αν δώσεις σε αυτόν που πάσχει από πονοκεφάλους, τότε τι θα δώσεις στην επόμενη που υποφέρει από κάτι χειρότερο και σπεύδει στην TV να το κοινοποιήσει και που κάποιον ο οποίος βλέπει την εκπομπή στην Ορεστιάδα ή στην Καστοριά δεν τον ενδιαφέρει περισσότερο από όσο θα τον ενδιέφερε αν απεβίωσε μια κότα στα Γιαννιτσά ή στο Κουμάνοβο.

Βγαίνει ο άλλος στο γυαλί και δηλώνει στρέιτ, άλλος δηλώνει ομοφυλόφιλος, ο έτερος quir, ο άλλος μπάι, και πάει λέγοντας. Τι μας νοιάζει; Τι μας ενδιαφέρει ποιου είδους κλινοπάλη έχει επιλέξει ο καθείς και ποιος γυαλίζει το πόμολο; Εξάλλου, δεν πρόκειται για προσωπικά δεδομένα για τα οποία γκαρίζουμε τόσα χρόνια κι έγιναν τόσοι αγώνες για να κατοχυρωθούν νομικώς; Βγάζει ο άλλος φωτογραφημένο τον πισινό του στο Ινσταγκραμ, ή τη γυναίκα του στο μπάνιο με διαφανή εσώρουχα, τη γριά πεθερά του με στρινγκ, ή επιδεικνύει τα παιδιά του λες κι είναι καινούργιο αυτοκίνητο, το εσωτερικό του σαλονιού του για να δούμε τον κακόγουστο καναπέ και τα γκομπλέν στους τοίχους. Ποια προσωπικά δεδομένα, λοιπόν, υπάρχουν να προασπίσουμε;

Και ποιο ιατρικό απόρρητο, όταν βγαίνεις μόνος σου και δηλώνεις ή, καμαρώνεις, σχεδόν, δημοσία για κάτι που είναι στη σφαίρα του αυστηρώς προσωπικού ακόμα και για λόγους περηφάνιας, αν όχι οδύνης, όταν δεν το μοιράζεσαι με κοντινούς σου ανθρώπους αλλά με ένα τυφλό πλήθος αγνώστων, που είναι συνήθως και κακόζηλοι και κουτσομπόληδες και δεν έχουνε άλλη δουλειά να κάνουν – ποιος ο λόγος; Ναρκισσιστικός αυτο-οικτιρμός. Και τι μας νοιάζει αν ήσουν αλκοόλα πριν από δέκα χρόνια, αν ρουφούσες κόκα, ή έπινες μόνο γάλα με ανθρακικό; Ποσώς μας ενδιαφέρει.

Εχει γεμίσει το γυαλί από διάφορους που εξομολογούνται μαζοχιστικά (αλλά κατά βάση αυτάρεσκα) κάποιο λαμπρό τους κουσούρι. Ή, που μικρολογούν παραθέτοντας τα πιο ασήμαντα περιστατικά. (Πήγα στη Σαλονίκη κι είδα τη δικιά μου στο μπαρ με άλλον, έλεγε κάποιος προχθές εμβριθώς σε τηλεοπτική εκπομπή).

Μήπως, πλέον, γι’ αυτό πάει και η Φατμέ τόσο συχνά στο Γενί Τζαμί;