Το «σενάριο» δούλεψε γιατί κανείς δεν επεφύλασσε ντρίμπλες και ξαφνικούς αυτοσχεδιασμούς. Το ίδιο και η «σκηνογραφία». Δεν χρειάστηκε να επιστρατευθεί κάποιο plan b αφού η μοναδική απόκλιση που καταγράφηκε τελικά ήταν στους χρόνους (ο επισκέπτης ήρθε νωρίτερα, έμεινε περισσότερο, αλλά δεν κράτησε αιτήματα για την τελευταία στιγμή) και αυτή από μόνη της δεν είχε αρνητική επίπτωση, μάλλον το αντίθετο. Δικαιολογημένα ελληνικές και τουρκικές φωνές μιλούν για «win-win» (το τουρκικό «καζάν-καζάν»), αναλύοντας το εξάωρο του Ανώτατου Συμβούλιου Συνεργασίας Ελλάδας – Τουρκίας (ΑΣΣ), που άφησε απέξω καθετί… βαρύ και δύσκολο. Αν λοιπόν το ΑΣΣ αντιμετωπίζεται ως νέα αφετηρία στην ελληνοτουρκική προσέγγιση, τι ακολουθεί; Ενα τεστ μακράς διάρκειας.
Οχι μόνο με φόντο τις υπογραφές Μητσοτάκη – Ερντογάν στην τρισέλιδη Διακήρυξη – πολιτικού βάρους χωρίς καμία νομική δέσμευση – και τις «15 συμφωνίες». Που για να είμαστε ακριβείς, η συμφωνία είναι μία και αφορά τον τομέα της Παιδείας αφού κατά τ’ άλλα υπήρξαν επτά μνημόνια κατανόησης (MoU) και επτά κοινές διακηρύξεις, δηλαδή προπαρασκευαστικές ενέργειες που μένει να φανεί πώς θα τρέξουν, ποιο αποτέλεσμα θα έχουν και πότε.
Το τεστ θα δοθεί στα ραντεβού του 2024 με ορίζοντα τη συνάντηση κορυφής στην Αγκυρα τον ερχόμενο Απρίλιο ή το αργότερο τον Μάιο: όταν το τουρκικό ΥΠΕΞ έρθει στην Αθήνα και όταν πάει το ελληνικό στην Κωνσταντινούπολη, όταν η Ελλάδα διαδεχθεί την Τουρκία στην προεδρία της διευθύνουσας ομάδας του Διεθνούς Κέντρου για την Ανάπτυξη Μεταναστευτικής Πολιτικής (ICMPD) κ.ά.
Κυρίως όμως θα δοθεί όταν μπουν στις ράγες της υλοποίησης οι δύο «συμφωνίες» που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τράβηξαν το ενδιαφέρον των πολιτών στις δύο πλευρές του Αιγαίου: η επταήμερη βίζα 12μηνης ισχύος για τις τουρκικές επισκέψεις σε 10 νησιά και η συνεννόηση στο Μεταναστευτικό – με τα λόγια της τουρκικής πλευράς η βούληση να επιτευχθεί και στη θάλασσα ό,τι έχει επιτευχθεί προσώρας στη στεριά, στον Εβρο. Αυτές ήταν ίσως οι πιο σοβαρές δεσμεύσεις. Γιατί αποτέλεσαν απευθείας «μήνυμα» στους δύο λαούς. Γιατί δύσκολα πλέον θα θελήσει κάποιος να σηκώσει το βάρος της αποτυχίας. Γιατί τέτοιες υποσχέσεις δεν χρειάζονται καν υπογραφές κορυφής για να καταστούν δεσμευτικές.
