Πέρασα τη μέρα μου χθες, βασανίζοντας δυο-τρεις υπουργούς, εκ των οποίων δύο μετείχαν στη σύσκεψη του Σαββάτου με τον Πρωθυπουργό, ενώ ο τρίτος είναι μια κανονική «κουβαρίστρα» που όλα τα μαθαίνει (και τα περισσότερα μου τα σερβίρει), πλην όμως μηδέν. Ή σχεδόν μηδέν. Το μόνο που κατάφερα να εκμαιεύσω είναι πως «είχε τόσο θυμό μέσα του» ο Πρωθυπουργός, ώστε πολλές φορές σου λέει, κατά τη διάρκεια της δίωρης σύσκεψης, εκτράπηκε σε φρασεολογία που συγκρίνεται με αυτή των… χουλιγκάνων (παλιά εμείς τη λέγαμε εκφράσεις χαμαιτυπείου, αλλά το «παλιά» έχει περάσει εδώ και πολλά χρόνια…). Επίσης, ότι τους ανέθεσε να του ετοιμάσουν ένα πλαίσιο κυβερνητικών πρωτοβουλιών, οι οποίες θα εφαρμοστούν άμεσα, και στόχο θα έχουν να μεταμορφώσουν τις γνωστές «θύρες» των γηπέδων σε χώρο συνάθροισης καλών χριστιανών, όπου αντί συνθημάτων, θα ψάλλονται ανά τρεις και λίγο ύμνοι, θα ακούγεται το «αλληλούια δόξα σοι ο Θεός», και οι οπαδοί θα σταυροκοπιούνται ομαδικά προκειμένου να πετύχει γκολ η ομάδα τους.

Ακούγονται κάπως σουρεαλιστικά όλα αυτά; Δικαίως, θα απαντήσω. Διότι ήμουν νιος και γέρασα, που λέει και το τραγούδι, και κάθε φορά που συνέβαινε ένα τραγικό γεγονός σε ένα γήπεδο ή σκοτώνονταν στο ξύλο οι χουλιγκάνοι, η κυβέρνηση, η κάθε κυβέρνηση, δήλωνε αποφασισμένη να πατάξει την αθλητική βία. Και ποιο το αποτέλεσμα; Ενα ολοστρόγγυλο μηδενικό.

Εν κατακλείδι, Κυριάκο μου, μας τα ‘παν κι άλλοι…

Παρέα στο συρτάρι

Κι αν τον τσαντίζει αυτό το «μας τα ‘παν κι άλλοι», έτοιμος είμαι να το αποδείξω, ότι ανήκει κι εκείνος σε αυτή τη μεγάλη κατηγορία. Κατά τη διάρκεια της δικής του θητείας, της δικής του διακυβέρνησης, όχι των προηγούμενων, ούτε του Τσίπρα, ούτε παλαιότερων, είχαμε τα ακόλουθα:

– τη δολοφονία του Αλκη Καμπανού στη Θεσσαλονίκη

– τη δολοφονία του Μιχάλη Κατσουρή στη Νέα Φιλαδέλφεια

– τον βαρύτατο τραυματισμό του αστυνομικού την Πέμπτη στον Ρέντη.

Και ενδιάμεσα σοβαρά επεισόδια μέσα και έξω από τα γήπεδα, με καταστροφές, ξυλοδαρμούς, οπαδικές επιθέσεις, «ραντεβού θανάτου» οργανωμένων οπαδών – απ’ όλα είχε ο μπαχτσές της βίας.

Και όλα, μα όλα, αυτά συνοδεύτηκαν από σκληρές ανακοινώσεις της κυβέρνησης, και από κατηγορηματικές διαβεβαιώσεις αρμοδίων και αναρμοδίων ότι η βία στα γήπεδα τελείωσε. Τα (δρακόντεια) μέτρα που θα ληφθούν δεν θα αφήσουν πλέον κανένα περιθώριο για τη δράση όλων αυτών των εγκληματικών στοιχείων.

Και τι συνέβη επί του «πεδίου»; Στην πραγματικότητα; Ποιο ακριβώς ήταν το αποτέλεσμα; Τίποτε. Κανένα αποτέλεσμα, διότι πολύ απλά, με το που το θέμα, το κάθε θέμα αθλητικής βίας, φεύγει από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, και περνάει στις μέσα σελίδες, η κυβέρνηση, ο κάθε υπουργός, ο κάθε παράγοντας, η Δικαιοσύνη, ανοίγει ένα συρτάρι και χώνει μέσα και το συγκεκριμένο θέμα. Μαζί με όλα τα προηγούμενα, να κάνει παρέα, και να μην αισθάνεται μοναξιά…

Η εφαρμογή των μέτρων

Το ξέρω, θα σκάσουν μύτη πάλι τίποτε θεωρητικοί αναλυτές, να μας εξηγήσουν ότι η αθλητική βία είναι αποτέλεσμα των κοινωνικών ανισοτήτων, και πως η νεολαία που κυρίως πληρώνει αυτές τις ανισότητες, βρίσκει διέξοδο στη γηπεδική βία. Ωραία, και ευχαριστούμε για την ενημέρωση. Αλλά υπάρχει και μία κυβέρνηση, η οποία οφείλει, πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα, να βρει τη λύση απέναντι στο πρόβλημα. Στη δεκαετία του ’80, στη Βρετανία, συνέβαιναν τα ίδια και χειρότερα. Μέχρι που η Μάργκαρετ Θάτσερ αποφάσισε να τελειώσει οριστικά και διά παντός με αυτό το καρκίνωμα. Πήρε σκληρά μέτρα, και κυρίως εφάρμοσε αυτά τα σκληρά μέτρα, Κυριάκο μου. Δεν εξήγγειλε μέτρα, και μετά τα τοποθέτησε πάνω σε ένα ράφι, να έχει να τα βλέπει ότι υπάρχουν.

Σε κάθε περίπτωση, θα περιμένουμε να ακούσουμε τις κυβερνητικές ανακοινώσεις, που τις κρατούσαν ως χθες επτασφράγιστο μυστικό οι υπουργοί – έναν μέχρι που τον απείλησα ότι θα του βγάλω τα δόντια ένα ένα για να μου αποκαλύψει κάτι για τα μέτρα της κυβέρνησης, αλλά και πάλι ανένδοτος.

Αρα, κάτι σοβαρό θα ακούσουμε. Να δούμε όμως αν και πότε θα εφαρμοστεί αυτό το «σοβαρό». Που δεν πρέπει να αφορά όμως μόνο τους χουλιγκάνους, αλλά να αφορά ολόκληρο το πλέγμα του ποδοσφαίρου, και ειδικότερα ό,τι υποκινεί τη βία (παράγοντες, διαιτητές, κυκλώματα). Αυτό έχει σημασία…

Ούτε μία συγγνώμη μετά την PISA

Διάβασα κι εγώ με αληθινή θλίψη τα αποτελέσματα του διεθνούς διαγωνισμού PISA που κατατάσσουν τα Ελληνόπουλα στις τελευταίες θέσεις από πλευράς ικανοτήτων. Και δεν διάβασα ούτε μία συγγνώμη. Ούτε από την ΟΛΜΕ, την Ομοσπονδία των καθηγητών που διδάσκουν τα παιδιά, που είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό το χάλι, ούτε από το υπουργείο Παιδείας. Να δώσουν μια εξήγηση γιατί πραγματικά έχει υποβαθμιστεί το επίπεδο των σπουδών των παιδιών, και βρίσκονται ουραγοί σε τέτοιας παγκόσμιας εμβέλειας αξιολογήσεις.

Και καλά οι συνδικαλιστές, δεν την ξέρουν τη συγγνώμη, αν και καθ’ ολοκληρίαν υπεύθυνοι για την κατάντια του κλάδου τους. Το υπουργείο Παιδείας, και ειδικά η προηγούμενη υπουργός Νίκη Κεραμέως, η οποία διοίκησε αυτό το υπουργείο επί μία ολόκληρη 4ετία, δεν αισθάνεται την ανάγκη να δώσει μια εξήγηση γι’ αυτό το χάλι; Να πει μια συγγνώμη από τους γονείς των παιδιών, που εμπιστεύονται το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης για την εκπαίδευσή τους; Την καταλαβαίνω να προσπαθεί να συντηρήσει την εικόνα μιας μεταρρυθμίστριας πολιτικού, αλλά τι να την κάνω εγώ την εικόνα αυτή, όταν επί τέσσερα χρόνια, επί της θητείας της δηλαδή, η ελληνική μέση εκπαίδευση παρήγαγε μαζικά… «στόκους» και… «ντουβάρια»;

Κι ο Κυριάκος, που επίσης ενδιαφέρεται για τις μεταρρυθμίσεις, την κάλεσε ας πούμε στο γραφείο του, να τη ρωτήσει ποτέ γι’ αυτά τα χάλια;

Φεύγει για Νέα Υόρκη

Οπως αναμενόταν – και θα συνεχιστεί το φαινόμενο, θυμηθείτε με – ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει την κατηφόρα και δεν λέει να σταματήσει. Χαρούμενα στελέχη τραγουδούν στις σκάλες της Κουμουνδούρου Χάρις Αλεξίου «όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα, κι ο Θεός ο ίδιος δεν με σταματά», αλλά ο πρόεδρος Στέφανος δεν πτοείται, συνεχίζει κανονικά (την πορεία προς τον πάτο). Χθες πρωί πρωί, μας ενημέρωσε ότι είναι τόσες χιλιάδες τα βιογραφικά των οπαδών που θέλουν να συμμετάσχουν στην προσπάθειά του να οικοδομήσει τον καινούργιο ΣΥΡΙΖΑ, ώστε έδωσε μια μικρή παράταση έως σήμερα, μήπως και προλάβουν και οι τελευταίοι, και ενταχθούν στη διαδικασία.

Λοιπόν, μου αρέσει αυτός ο τύπος, έχω καταλήξει. Είναι άσος στο παραμύθι, και η ουσία είναι ότι τα λέει με τέτοιο τρόπο, ώστε τα πιστεύει και ο ίδιος.

Κατά τα λοιπά, ο άνθρωπός μου στην Κουμουνδούρου, μου έλεγε χθες ότι δυστυχώς το πρόγραμμα πυκνών περιοδειών του προέδρου προς αναστήλωση του ηθικού των οπαδών ανά την περιφέρεια «θα πάει λίγο πίσω», ίσως μέσα Γενάρη, για να συνδυαστεί και με το συνέδριο του Φεβρουαρίου. Τώρα, πριν, δεν υπάρχει ο απαραίτητος χρόνος, διότι ο πρόεδρος, όντως – δεν είναι πλάκα – φεύγει την άλλη εβδομάδα για Νέα Υόρκη. Θα απουσιάσει δε όλο το διάστημα των εορτών, πράγμα που το καταλαβαίνω απολύτως. Χρονιάρες μέρες είναι, με ποιον να κάνουν γιορτές με τον Τάιλερ; Με τον Πολάκη και το Νίκο Παππά; Με τους αγαπημένους τους, όπως θα κάνει ο καθένας…

Τελευταία Νέα