«Θέλουμε κάτι νέο. Μια νέα, σύγχρονη, ευρωπαϊκή Αριστερά. Μια Αριστερά αξιόπιστη, μαχητική, οραματική. Μια Αριστερά ευρύχωρη και ανοιχτόμυαλη που μιλά με ειλικρίνεια και σαφήνεια»: αυτά όρισε ο επικεφαλής της νέας ΚΟ Αλέξης Χαρίτσης ως ζητούμενα για το κόμμα που σχημάτισαν οι αποχωρήσαντες του ΣΥΡΙΖΑ, της ολόφρεσκης «Νέας Αριστεράς».

Τόσο ο ίδιος όσο και οι άλλοι βουλευτές που συναπαρτίζουν τη νεόκοπη ΚΟ έχουν διατελέσει στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τα πιο πολλά χρόνια της θητείας Τσίπρα στην ηγεσία του κόμματος. Επίσης, οι περισσότεροι έχουν διατελέσει και υπουργοί με κεντρικούς θώκους κατά την πενταετή περίοδο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – Καμμένου. Κι όμως, τι παράδοξο: μόλις τώρα ήρθε η ώρα, σύμφωνα με τον Χαρίτση, για «κάτι νέο». Αρα, όλα εκείνα, ήταν «παλιά». Και πολύ συγκεκριμένα «παλιά»: σε αντιδιαστολή με όσα περιέγραψε ως εκφράσεις του «νέου». Αφού θέλουν σήμερα «κάτι νέο» και αυτό θα είναι, με τα δικά του λόγια, «μία Αριστερά σύγχρονη, ευρωπαϊκή Αριστερά, αξιόπιστη, μαχητική, οραματική, ευρύχωρη και ανοιχτόμυαλη που μιλά με ειλικρίνεια και σαφήνεια» είναι δεδομένο ότι, μέχρι τώρα, δεν ήταν. Μα, ένα λεπτό: μέχρι τώρα ηγέτης ήταν ο Τσίπρας. Και το κόμμα ήταν ένα και ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Και όλοι αυτοί πίνανε νερό στ’ όνομα του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ!

Τώρα λοιπόν πώς έγινε ξαφνικά όλα αυτά έγιναν «νέα»; Αρα δεν υπήρχαν επί ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν μαχητικός ο Τσίπρας; Γιατί αυτό κατ’ ουσίαν είπε ο Χαρίτσης. Δεν ήταν αξιόπιστος; Δεν ήταν ευρωπαϊκός; Δεν ήταν ειλικρινής; Γιατί εφόσον τα θέτει ως «νέα» ζητούμενα για την Αριστερά, προφανώς και δεν υπήρχαν επί Τσίπρα. Και πράγματι, ασφαλώς και δεν υπήρχαν. Και ο ίδιος επίσης ασφαλώς και δεν θα το παραδεχόταν, αλλά του ξέφυγε πάνω στην ανάγκη να νομιμοποιηθεί η έξοδός τους μέσα από ένα είδος ιδεολογικοποίησης. Αλλά δεν είναι εύκολο: έφυγαν από το κόμμα και έφτιαξαν άλλο μόλις έχασαν τις εκλογές όταν ήρθε κάποιος ξαφνικά και τους πήρε την μπουκιά απ’ το στόμα. Μέχρι να την πάρει, ήταν νόστιμη η μπουκιά. Τώρα έχει ξινίσει και θέλει… πέταμα.

Αυτή η γλώσσα λανθάνουσα προδίδει καθαρά τι είναι και τι θέλει η εν λόγω ομάδα. Ασφαλώς και δεν πρόκειται για αυτά τα… «νέα». Αν ήταν αυτά, θα τα είχαν κάνει τόσα χρόνια που ήταν στα πράγματα. Δεν τα έκαναν. Το ξέρουμε άλλωστε άπαντες. Δεν χρειαζόταν ο Χαρίτσης να κατηγορεί τώρα παλαιούς και νυν «συντρόφους» του και τον… εαυτό του χωρίς να το καταλαβαίνει, για να το καταλάβουμε και οι υπόλοιποι. Πού ήταν οι σπουδαίες αυτές «νέες» αρετές που τώρα τάζουν, τόσα χρόνια που λιβάνιζαν νυχθημερόν τον Τσίπρα και προπαγάνδιζαν αδίστακτα τον ΣΥΡΙΖΑ για όλες αυτές τις ίδιες αρετές και άλλες τόσες και πιο πολλές ακόμα, που τώρα ξαφνικά… δεν υπήρξαν ποτέ και αναζητούνται; Η εξουσία τους ενδιέφερε. Οπως και τώρα, που μόλις την έχασαν στις εκλογές σηκώθηκαν και έφυγαν, δίνοντας… μαθήματα πίστης στην εσωκομματική δημοκρατία και στη δημοκρατία γενικά, όπως μόνο εκείνοι ξέρουν.

Αραγε τόσα χρόνια τι έκαναν όλοι αυτοί που τώρα υπόσχονται το «νέο»; Και, το κυριότερο, πώς θα το βρουν τώρα αφού τόσες δεκαετίες που κόμπαζαν ότι το αντιπροσωπεύουν (αλλά τελικά όχι!…) έμειναν ίδιοι και απαράλλακτοι; Εχουν μήπως κανέναν νέο ανάμεσά τους; Καινούργιο, ή στην ηλικία; Εχουν νέες ιδέες; Το μόνο αληθινό τους νέο είναι ότι πλέον χρειάζονται επειγόντως στρατηγική κατά του… Βαρουφάκη και λοιπών παλιών συντρόφων. Ομως το ερώτημα ο ίδιος το έθεσε (είπαμε, δεν κατάλαβε), οπότε ο ίδιος ας απαντήσει. Μα τα περί «νέου» είναι απλώς μία παλιά υποκρισία μιας κομματικής κατασκευής που ουδεμία σχέση μπορεί να έχει με οτιδήποτε νέο. Εκτός από μία δεύτερη κενή περιεχομένου λέξη στο όνομά της. Γιατί ούτε «Αριστερά» είναι ούτε, πολύ περισσότερο, «νέα».

Τελευταία Νέα