Το λες κι εκδίκηση των προσφύγων + μεταναστών, όπως συνηθίζουμε να αποκαλούμε αυτή την ομάδα των ενοχλητικών που ταράζουν τη μακαριότητά μας. Οι ίδιες οι κυβερνήσεις που προσπαθούν να πάρουν σκληρά μέτρα για να απαλλαγούν μια και καλή από αυτόν τον βραχνά δέχονται πυρά όχι μόνο από τα αριστερά, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά και από τα δεξιά. Οι πρώτοι καταψηφίζουν επειδή παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι δεύτεροι καταψηφίζουν επειδή τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν παραβιάζονται αρκετά.

Ο Εμανουέλ Μακρόν εξελέγη με το δόγμα του «ταυτοχρόνως» (en même temps): παίρνουμε λίγο από δεξιά, λίγο από αριστερά, και φτιάχνουμε τη γαλλική εκδοχή του μπλερικού «Τρίτου Δρόμου». Στην πορεία το κάρο έγειρε αρκετά προς τα δεξιά. Ο γάλλος πρόεδρος δεν μπορούσε όμως ποτέ να φανταστεί ότι τα στρατόπεδα που ήθελε να ακυρώσει (και σε έναν βαθμό το πέτυχε, αφού τόσο η Κεντροαριστερά όσο και η Κεντροδεξιά υπέστησαν μια δραστική κοινοβουλευτική συρρίκνωση) μια μέρα θα ενώνονταν και θα εκτροχίαζαν μια εμβληματική του μεταρρύθμιση.

Πράγματι, το νομοσχέδιο για το μεταναστευτικό έφαγε προχθές πόρτα από τα αριστερά επειδή προέβλεπε κατάργηση της υγειονομικής περίθαλψης για τους παράτυπους μετανάστες και από τα δεξιά επειδή επιτάχυνε τις διαδικασίες νομιμοποίησης για τους μετανάστες που χρειάζονται στα κτήματα, στα νοσοκομεία και στις οικοδομές.

«Τι κυνισμός!» αναφώνησε με βαθιά περιφρόνηση ο ηγέτης που είπε κάποτε για όσους ψάχνουν δουλειά ότι αρκεί «να διασχίσουν τον δρόμο». «Τι κυνισμός!» θα αναφωνούσε την επομένη για τον ίδιο λόγο ο ηγέτης που στο δεύτερο κύμα της πανδημίας είχε πει ότι η κυβέρνηση θα πρέπει απλώς «να αφήσει τον κόσμο να πεθάνει». Ο Ρίσι Σούνακ θύμωσε επειδή το σχέδιό του να στέλνει τους μετανάστες στη Ρουάντα προκάλεσε κι αυτό αντιδράσεις σε αμφότερους τους ιδεολογικούς πόλους. Οι αριστεροί επικαλούνται πρόσφατη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, σύμφωνα με την οποία η Ρουάντα δεν είναι μια ασφαλής χώρα και το νομοσχέδιο παραβιάζει τόσο τη βρετανική όσο και τη διεθνή νομοθεσία. Οι δεξιοί θέλουν να στερούνται οι αιτούντες άσυλο ενός δικαιώματος που έχουν όλοι οι πολίτες: να εφεσιβάλλουν μια εις βάρος τους απόφαση.

Η μέθοδος λοιπόν δεν λειτουργεί. Οι σύγχρονοι ηγέτες πρέπει να βρουν άλλον τρόπο να ενώσουν τις διχασμένες κοινωνίες. Και να, ένας νέος και αποφασισμένος άνθρωπος που ήρθε από την Αμερική δείχνει τον δρόμο. Ο Στέφανος Κασσελάκης ξεκίνησε μια απροειδοποίητη περιοδεία με σκοπό την αδιαμεσολάβητη επαφή με τον κόσμο και σπάει κόκκαλα. Στο Αγρίνιο, ένας συνταξιούχος τού είπε ότι «ο άνθρωπος δεν τρώει ΘΑ, θέλει ψωμί να φάει». Στον Αστακό, μια κυρία τού είπε ότι «στο σουπερμάρκετ κάθε μέρα κι άλλη τιμή, και δεν μιλάει κανείς».

Κανείς, εκτός από τον νέο αρχηγό, που θα δώσει ψωμί σε όλους, ακόμη και στους μετανάστες.