Κατά τη γνώμη του υπουργού Επικρατείας που δεν έκρυψε ποτέ ότι δεν είναι κεντρώος, το Κέντρο είναι «ένας χώρος ο οποίος δεν μπορεί πια να προσδιοριστεί ιδεολογικοπολιτικά». Σύμφωνα με την ανάλυσή του, «είχε μια αυθυπαρξία και μια οντότητα τη χρονική στιγμή που υπήρχαν μεγάλα ζητήματα που το διαφοροποιούσαν» – δηλαδή, τη δεκαετία του 1960, όταν ήταν αντικομμουνιστικό και αντιβασιλικό, μια κι «αυτό του έφτιαχνε μια ετερότητα, μια ξεχωριστή πολιτική ταυτότητα».
Μετά την επίλυση του Πολιτειακού, όμως, έχασε τον λόγο ύπαρξής του, εξήγησε. Οπότε, «τώρα με την έννοια Κέντρο περιγράφουμε κυρίως τους μη ιδεολογικά αγκυρωμένους ψηφοφόρους, τους μεταβαλλόμενους, τους μετακινούμενους». Οσους «διαμορφώνουν την άποψή τους χωρίς ισχυρή ιδεολογική αφετηρία» και αποφασίζουν τι θα ψηφίσουν «με κριτήρια το πρόσωπο, το πρόγραμμα, τα συμφέροντά τους, την κυβερνησιμότητα».
Το βοριδικό σκαρίφημα του συγκεκριμένου εκλογικού σώματος είναι σχετικά ακριβές. Περίπου έτσι το σκιτσάρουν και οι δημοσκόποι, οι οποίοι εξετάζουν τις θέσεις του μέσα απ’ τις απαντήσεις που δίνει στους σκληρούς δείκτες των γκάλοπ και τα ποιοτικά δημοσκοπικά ευρήματα.
