Είναι μερικές στιγμές που η Ιστορία εκδικείται, και όταν εκδικείται, η εκδίκησή της είναι τόσο σκληρή, που λες, δεν μπορεί, θα πρέπει να υπάρχει αυτό που λέγεται Θεία Δίκη. Η μεγάλη Γερμανία λοιπόν, που πριν από 12-13 χρόνια μάς είχε στήσει στον τοίχο και είχε βάλει ολόκληρη την υφήλιο να μας πυροβολεί κατά ριπάς, βρίσκεται η ίδια τώρα με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο. Ο υπουργός των Οικονομικών της, ονόματι Κρίστιαν Λίντνερ, αδυνατεί να κλείσει τον προϋπολογισμό για το 2024, διότι υπάρχει μια τρύπα ναααααα, με το συμπάθιο, στα δημοσιονομικά, ύψους 17 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Ο νέος προϋπολογισμός της χώρας, ο οποίος ανέρχεται σε περίπου 450 δισεκατομμύρια, αποτέλεσε τις τελευταίες εβδομάδες αντικείμενο έντονων διαπραγματεύσεων μεταξύ των τριών κυβερνητικών εταίρων της κυβέρνησης Σολτς, αλλά και πάλι δεν βρέθηκε λύση, διότι η τρύπα των 17 δισ. απαιτεί, εκ των πραγμάτων, τη λήψη μέτρων λιτότητας. Δεν μιλάμε βέβαια για κανένα μνημόνιο, όπως αυτά που επέβαλαν σε εμάς και φτωχοποίησαν τους Ελληνες κατά 30%, μιλάμε για μέτρα όμως τα οποία αναγκαστικά θα σφίξουν το ζωνάρι για κάποιους, και ίσως τους ασθενέστερους οικονομικά.

Δεν χαίρομαι φυσικά που θα κληθεί να πληρώσει ένας κόσμος τα λάθη της οικονομικής πολιτικής της γερμανικής κυβέρνησης, αλλά δεν κλαίω κιόλας που αυτό συμβαίνει στην πανίσχυρη Γερμανία, η οποία κάποτε μας έβαλε το σχοινί στον λαιμό και απειλούσε να μας πνίξει…

Υπόθεση – μαμούθ

Οσοι βιάστηκαν να ανακουφιστούν που επιτέλους η Δικαιοσύνη θα ασχοληθεί με την οπαδική βία, εν συνόλω, και άρα εκ των πραγμάτων θα δοθεί ένα τέλος σε αυτό το άθλιο φαινόμενο, νομίζω ότι βιάστηκαν. Εμπειρος δικαστικός λειτουργός με τον οποίο μίλησα χθες, μου ανέφερε ότι «δεν πρόκειται να βρεθεί άκρη με αυτό το πράγμα, διότι πολύ απλά δεν είναι δυνατόν να βγει εις πέρας όλη αυτή η υπόθεση. Είναι βουνό».

Ρώτησα τον λόγο. Μου απάντησε χωρίς περιστροφές ότι «πρόκειται για τεράστιο όγκο δουλειάς, και μάλιστα επί υποθέσεων παρελθόντων ετών, χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, μάρτυρες, ντοκουμέντα κ.λπ. Η υπόθεση αυτή, γνώμη μου, δεν “βγαίνει”, όχι ένας ειδικός εισαγγελέας να οριστεί, είκοσι μαζί αν γίνεται, αλλά και πάλι δεν θα μπορέσουν να εντοπίσουν τους υπευθύνους και να τους οδηγήσουν στη Δικαιοσύνη».

Μου ανέφερε επίσης ότι «όταν εμφανίζονται στη Δικαιοσύνη δύο υπουργοί, με έναν κατάλογο 200 προσώπων και 33 περιπτώσεις, γιατί για περιπτώσεις πρόκειται, όχι για συγκροτημένους φακέλους, αθλητικής βίας, αντιλαμβάνεται κανείς πως δύσκολα θα υπάρξει κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα».

Ο άνθρωπός μου, ο οποίος, επαναλαμβάνω, είναι σοβαρός λειτουργός, υψηλόβαθμος στον χώρο της Δικαιοσύνης και με μεγάλη εμπειρία, μου ανέφερε συμπληρωματικά, για να έχω μια ιδέα για το πώς εξελίσσεται η κατάσταση, ότι μεταξύ των 33 περιπτώσεων αθλητικής βίας συμπεριλαμβάνεται ακόμη και ο φόνος νεαρού οπαδού του Παναθηναϊκού, σε συμπλοκή στη λεωφόρο Λαυρίου, το 2007, προ 16 ετών δηλαδή. Υπόθεση η οποία είχε παραπεμφθεί στη Δικαιοσύνη, έγινε μια δίκη, αλλά τώρα θα αναζητηθούν, υποτίθεται, οι ηθικοί αυτουργοί του φόνου.

Καλά το είχα καταλάβει εγώ, εξαρχής, πού πάει το πράγμα…

Μικρό καλάθι

Τούτων δοθέντων και χωρίς να διεκδικώ τις δάφνες της Πυθίας ή του μάντη Τειρεσία, προβλέπω ότι το σοβαρότερο που μπορεί να γίνει είναι να ανασυρθούν πέντε, έξι το πολύ, «εμβληματικές» υποθέσεις αθλητικής βίας και επ΄ αυτών να εργαστεί η Δικαιοσύνη μήπως και βρει άκρη. Επίσης, θα γίνει μια προσπάθεια μήπως και συσχετιστούν συμβάντα από τη δράση των χουλιγκάνων, ώστε να υπάρξει μέχρι ενός βαθμού ενιαία αντιμετώπιση. Οπως, για παράδειγμα, έγινε με την υπόθεση της Χρυσής Αυγής.

Αλλά εξακολουθώ να κρατώ ένα μικρό καλάθι και συνιστώ να κάνετε κι εσείς το ίδιο και να μην πιστεύετε τις κυβερνητικές μεγαλοστομίες επί του συγκεκριμένου…

Νέες ιδέες για την Αθήνα

Χαμόγελα για την Αθήνα, και μάλιστα πλατιά. Ο Χάρης Δούκας, ο νέος δήμαρχος της μικρής μας πόλης, ανακοίνωσε τους άμεσους συνεργάτες του, αντιδημάρχους και εντεταλμένους συμβούλους, και αυτό που μπορεί εύκολα να παρατηρήσει κανείς, εξαρχής, είναι ότι πρόκειται για νέα, φρέσκα, ολόφρεσκα, πρόσωπα, τα οποία μπορεί να μην έχουν την εμπειρία των παλιών του δήμου (που πέρασαν δεκαετίες στις αντιδημαρχίες της Αθήνας, όλα αυτά τα χρόνια) αλλά έχουν όρεξη για δουλειά και, κυρίως, νέες ιδέες.

Διαβάζοντας δε τα ονόματα αυτών στους οποίους ο Δούκας ανέθεσε καθήκοντα, είπα μέσα μου «να η άλλη πρόταση» για την πρωτεύουσα, και πρέπει να ομολογήσω ότι πολύ το χάρηκα. Αρκετούς τους γνωρίζω, για μερικούς έχω και προσωπικά πολύ καλή γνώμη, όπως για τη Ρωξάνη Μπέη, την κόρη του αείμνηστου Δημήτρη Μπέη, φίλου μου, επί σειρά ετών δημάρχου Αθηναίων, που χρίστηκε αντιδήμαρχος στον κρίσιμο τομέα της Καθαριότητας. Ή για τον Γιώργο Αποστολόπουλο, άοκνο παρατηρητή των κακώς κειμένων της πόλης που χρίστηκε αντιδήμαρχος Περιβάλλοντος.

Καλή δουλειά σε όλους να ευχηθούμε, για την ανασυγκρότηση και την αναζωογόνηση της Αθήνας.

Η παράλειψη του Κασσελάκη

Ο πρόεδρος Κασσελάκης είναι σαν την… καμήλα. Κοιτάζει την καμπούρα των άλλων, όχι τη δική της. Το θυμήθηκα χθες, διαβάζοντας τη συνέντευξη που παραχώρησε στον Γιώργο Κουβαρά στην ΕΡΤ (κάνει έξοχη δουλειά ο Κουβαράς…), στη διάρκεια της οποίας… υπέδειξε (ο Κασσελάκης, όχι ο Κουβαράς, παιδιά, δώστε μια προσοχή) στον πρόεδρο Νίκο Ανδρουλάκη να υποβάλει μήνυση προσωπικά κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη για το θέμα της παρακολούθησής του από την ΕΥΠ. Κατά τον πρόεδρο Κασσελάκη, αυτός ήταν ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος αντίδρασης του Ανδρουλάκη, και μάλιστα ισχυρίστηκε ότι του το έχει πει και προσωπικά.

Δεν ξέρω τι σκέφτεται να απαντήσει επ΄ αυτού ο Ανδρουλάκης, όμως με αυτά τα θέματα πρέπει, νομίζω, να είναι λιγάκι πιο προσεκτικός ο πρόεδρος Κασσελάκης. Διότι μερικοί εξ ημών δεν ξεχνάμε ότι το παλικάρι έκανε καριέρα στα μέρη μας δηλώνοντας από την πρώτη στιγμή ότι εξαναγκάστηκε να ξενιτευτεί γιατί η οικογενειακή του επιχείρηση καταστράφηκε από το «παραδικαστικό» κύκλωμα! Μόνο που μέχρι τώρα, κάτι μήνες μετά την εκλογή του ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχει παραλείψει το αυτονόητο, που θα έκανε ο καθένας στη θέση του: να πάει μια μέρα στον Αρειο Πάγο και να καταμηνύσει όλους όσοι εμπλέκονται σε αυτό το παραδικαστικό κύκλωμα, το οποίο τον έστειλε στη μαύρη ξενιτιά, που παίρνει κοντά της τα καλύτερα παιδιά (αυτό το τελευταίο είναι δικό μου, απόσπασμα από κάποιο τραγούδι «της ξενιτιάς», που δεν θυμάμαι τίτλο τώρα).

Αμα το κάνει, μετά ας πάρει και τον Ανδρουλάκη να του ζητήσει τα ρέστα…