Αναζήτηση
Τα ταξίδια του προέδρου Αλέξη
Διαβάζω αυτά τα ωραία που κάνει ο πρόεδρος Αλέξης, ο βετεράνος, ο απόμαχος, ο πρόεδρος της καρδιάς μας, ανά την Ευρώπη και χαίρομαι ειλικρινά που μπορεί να συνδυάσει το τερπνόν μετά του ωφελίμου, ήτοι ταξίδια και πολιτικές επαφές. Ποιος μπορεί άλλος να το κάνει, πλην ίσως του αγαπημένου global Γιώργου (με γεια και τα καινούργια αξιώματα, πρόεδρε); Μόνο συνταξιούχοι πολιτικοί και εν προκειμένω ο πρόεδρος Αλέξης, ο οποίος φυσικά και δεν μπορεί να θεωρηθεί συνταξιούχος (είναι μόλις 50 και έχει μπροστά του προσδόκιμο στην πολιτική άλλα 25 χρόνια τουλάχιστον).
Μέχρι κάτι αριστερούς οικονομολόγους είδε στο υπέροχο αυτή την περίοδο Παρίσι, πλην φυσικά του προέδρου Ολάντ, με τον οποίο τους συνδέουν εκείνες οι υπέροχες αναμνήσεις της νύχτας του δημοψηφίσματος του 2015, οπότε μας έσωσε ο άνθρωπος από τον γκρεμό που πήγαινε να μας ρίξει ο πρόεδρος Αλέξης. Τέλος πάντων, περασμένα, αν και όχι ξεχασμένα. Σημασία έχει ότι ο άνθρωπος αποφάσισε να αξιοποιήσει τον άπλετο χρόνο που πλέον διαθέτει, με κάτι δημιουργικό και επωφελές, στην έρημο που εκ των πραγμάτων είναι υποχρεωμένος να διανύσει. Ελπίζω, και εύχομαι, μόνο, να έχει ξεκινήσει να διαβάζει και κανένα βιβλίο, για γενικότερη επιμόρφωση…
«Αγκάθια» στον δρόμο για το Ιδρυμα
Και ύστερα από αυτόν τον ωραίο πρόλογο για τον πρόεδρο Αλέξη, τον βετεράνο, τον απόμαχο, που είναι και για μένα κάτι τόσο ξεχωριστό και πρωτότυπο, θα επαναφέρω τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, μη τυχόν και περάσει από το μυαλό κανενός ότι άλλαξε και η γνώμη μου για εκείνον. Οχι. Μου φτάνει που ένας συνάδελφός μου της «Αυγής», σε μια πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή στην οποία συνυπήρξαμε, μου είπε – στα μούτρα! – «Γιώργο, αυτά που λες ακούγονται πολύ… κασσελακικά, να το κοιτάξεις λιγάκι». Τρελάθηκα με την παρατήρηση. Αρχισα να γέρνω προ τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν το είχα καταλάβει; Οντως, θα το προσέξω!
Επανέρχομαι στα του προέδρου Αλέξη, αλλά δεν έχω καλά νέα. Παρότι δεν είμαι ο «άγγελος εξάγγελος» του κυρίου Σαββόπουλου για να μου υποδείξει ο πρόεδρος το «αφού δεν έχω νέα ευχάριστα να (του) πω, καλύτερα να μην του πω κανένα», εγώ θα τα καταθέσω κι εκείνος ας κάνει τα κουμάντα του.
Αναζήτησα πληροφορίες σχετικά με αυτό το Ιδρυμα το οποίο προτίθεται να δημιουργήσει, κατά το πρότυπο ανάλογων Ιδρυμάτων άλλων πρωθυπουργών της χώρας. Δεν είναι εύκολο. Δεν θα ισχυριστώ ότι είναι κάτι το αδύνατον, αλλά θα τονίσω αυτό: δεν είναι εύκολο. Διότι, προσέξτε με, παρακαλώ, τι αποκόμισα στο πλαίσιο ενός ενδελεχούς ρεπορτάζ στις πηγές:
n Η ίδρυση ενός Ιδρύματος αυτού του χαρακτήρα πραγματοποιείται με Προεδρικό Διάταγμα, το οποίο εισηγούνται τρεις υπουργοί, οι ακόλουθοι: Οικονομικών, Πολιτισμού και Παιδείας.
n Στο Προεδρικό Διάταγμα περιγράφονται αναλυτικά οι στόχοι του Ιδρύματος, οι οποίοι πρέπει να είναι αμιγώς πολιτικού περιεχομένου (καταγραφή ιστορικών αρχείων, τεκμηρίωση, ανάλυση κ.λπ.).
n Το Ιδρυμα ενός πολιτικού, ενός πρώην πρωθυπουργού εν προκειμένω, είναι ένα νομικό πρόσωπο και δεν είναι, ας πούμε, σωματείο. Εξού και χρηματοδοτείται από τον προϋπολογισμό της Βουλής εν μέρει, και εν μέρει από το υπουργείο Οικονομικών.
n Αλλά υφίσταται μία ρητή, ουσιώδης, προϋπόθεση για να ισχύσουν τα προηγούμενα της κρατικής επιχορήγησης (εδώ ακριβώς είναι και τα άσχημα νέα που κομίζω ο… «άγγελος εξάγγελος»): οφείλει να έχει και ιδιωτική χρηματοδότηση είτε από τον ιδρυτή του Ιδρύματος είτε από ιδιώτες οι οποίοι επιθυμούν να συνεισφέρουν στο έργο του.
Υπάρχει αυτή η προϋπόθεση αναφορικά με το Ιδρυμα Τσίπρα; Διαθέτει τους πόρους για τη δική του συμμετοχή στην οικονομική ευρωστία του Ιδρύματος; Είναι ένα σοβαρό ερώτημα, την απάντηση του οποίου μόνον εκείνος διαθέτει…
Δυσαρέσκεια
Επίσης το άλλο που έμαθα, στα γύρω γύρω, και αφορά τον πρόεδρο Αλέξη, τον απόμαχο, τον βετεράνο, είναι ότι είναι εξαιρετικά προβληματισμένος με το πώς εξελίσσεται η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ μετά τη διάσπαση. Δεν του αρέσει, μου είπαν, καθόλου μάλιστα, που ο διάδοχός του Στέφανος φεύγει για τόσες ημέρες από την Ελλάδα, αντί να μείνει εδώ και να ασχοληθεί με την ανασυγκρότηση του χώρου. Κι αυτό παρότι – όπως μου είπαν – θα έπρεπε να είναι ήσυχος για τις εξελίξεις, διότι δυο δικοί τους άνθρωποι είναι αυτοί που κινούν σχεδόν αποκλειστικά τα νήματα στο κόμμα: ο Νίκος Παππάς και ο Γιώργος Τσίπρας, ο ξάδερφος.
– Κι ο Πολάκης; ρώτησα.
– Ο Πολάκης, μου είπαν, διαθέτει δικό του δίαυλο με τον πρόεδρο, μέσω του Καπνισάκη, του διευθυντή του γραφείου του Κασσελάκη.
Α, να μεταφέρω και μια πρόβλεψή τους (ως πρώην συριζαίων): «Δεν θα αργήσει η ώρα που ο Πολάκης θα εκτοπιστεί από το κέντρο λήψης των αποφάσεων. Περίμενε και θα δεις».
Να περιμένω, δεν έχω αντίρρηση, αλλά γιατί;
Ζητείται μηχανισμός για νέο κόμμα
Στο… απόκομμα του ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά, το κόμμα τους πλέον, οι δικοί μου μού ανέφεραν ότι το μεγάλο πρόβλημα είναι πως δεν έχουν οργανωτικές δομές και ψάχνονται να στήσουν έναν υποτυπώδη μηχανισμό «με φίλους και γνωστούς» ανά την επικράτεια. Αυτό που κυρίως τους αγχώνει είναι ότι το διάστημα ως τις ευρωεκλογές είναι πολύ μικρό για να μπορέσουν να δημιουργήσουν πυρήνες όχι μόνο στην περιφέρεια, αλλά ακόμη και εδώ, στην Αθήνα, στους μεγάλους δήμους. Ετσι, σε πρώτη φάση, θα επιχειρήσουν να οργανώσουν έναν μηχανισμό στις πέντε – έξι μεγάλες πόλεις, ώστε από εκεί να μπορέσουν να φτιάξουν κάτι ευρύτερο.
Επίσης, το άλλο που μου είπαν είναι ότι οι αρχικές σκέψεις να τεθεί επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου η κυρία Αχτσιόγλου πιθανόν να μην υλοποιηθούν τελικά, διότι και η ίδια δεν έχει αποφασίσει ακόμη τι θα κάνει, λόγω και του παιδιού της…
Προβλήματα…
Βιβλίο για την Αριστερά
Το βιβλίο που προτίθεμαι να εισηγηθώ σήμερα είναι εξαιρετικά επίκαιρο, λόγω των σαρωτικών εξελίξεων που συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ και συνταράσσουν ολόκληρο τον χώρο της Αριστεράς, καθώς προμηνύουν ζυμώσεις, ανακατατάξεις, παρατεταμένες κρίσεις και πιθανώς ένα ζοφερό μέλλον.
Φέρει τον τίτλο «Αριστερά κάποτε…» και πρόκειται για το νέο πόνημα της συναδέλφου μου, κυρίας Ολγας Μπακομάρου, μιας μετρ των συνεντεύξεων. Περιλαμβάνει φυσικά συνεντεύξεις, 16+1 τον αριθμό, με ορισμένα από τα μυθικά πρόσωπα της Αριστεράς που έδρασαν στην πολιτική ζωή της χώρας τα τελευταία 50-60 χρόνια. Οι σπάνιες εξομολογήσεις τους, για τον χώρο, το όραμά τους γι’ αυτόν, την πρόβλεψή τους για το μέλλον, θεωρώ ότι αποτελούν πηγή για τον ιστορικό του μέλλοντος, καθώς δόθηκαν στην κυρία Μπακομάρου κάτω από τις ιδιάζουσες πολιτικές συνθήκες της εποχής. Θα βρει κανείς στο βιβλίο συνεντεύξεις του Μπ. Δρακόπουλου, του Μίκη Θεοδωράκη, του Ηλία Ηλιού, του Λεων. Κύρκου, του Μαν. Γλέζου, του Α. Λεντάκη, του Μιχ. Παπαγιαννάκη, της Ελλης Παππά, αλλά και του Νίκου Μπελογιάννη, του γιου τού εκτελεσθέντος κομμουνιστή Νίκου Μπελογιάννη, του Ν. Κωνσταντόπουλου, του Μ. Ανδρουλάκη, της Μ. Δαμανάκη, του Αλ. Αλαβάνου, του Κ. Κάππου, του Μήτσου Κωστόπουλου. Η συγγραφέας, στο τέλος του βιβλίου, συμπεριλαμβάνει τα αποτελέσματα των εκλογικών αναμετρήσεων από το 1974 έως το 2019, έτσι ώστε ο αναγνώστης να παρακολουθήσει την πορεία προς την άνοδο αλλά και την πτώση της Αριστεράς…
