Μέχρι τώρα, το ΚΚΕ και ο ηγέτης του δεν καταδέχονταν να πάρουν στα σοβαρά τον Στέφανο Κασσελάκη. Σπανίως ο Δημήτρης Κουτσούμπας αναφερόταν στον διάδοχο του Αλέξη Τσίπρα και, όποτε το έκανε, ήταν πάντοτε εν παρόδω και με ελαφρά ειρωνεία. Ηταν προφανές, με άλλα λόγια, ότι δεν ήθελαν να του δώσουν υπόσταση, ασχολούμενοι μαζί του σοβαρά και διά μακρών. Τον έβλεπαν σαν ένα προβλέψιμο και, ως εκ τούτου, βαρετό αστείο.
Ωσπου ο Κασσελάκης (εν αγνοία του, φυσικά, το παιδί) τους πάτησε τον κάλο, με μία φράση, από ομιλία του στον ΣΕΒ, ότι «το κεφάλαιο μπορεί να γίνει παράγοντας μείωσης των ανισοτήτων». Ο κ. Κουτσούμπας εξεμάνη και του απάντησε σε ύφος δριμύ και χλευάζοντάς τον: «Πού το βρήκατε αυτό το φιντάνι», αναρωτήθηκε ο γραμματέας του ΚΚΕ και η φράση του έγινε αμέσως viral, όπως λένε, δηλαδή άρεσε και μεταδόθηκε με την ταχύτητα ιού. Μάλιστα και στην ομιλία του για τον προϋπολογισμό ο γραμματέας του ΚΚΕ αναφέρθηκε εκτενώς και με την ίδια περιφρόνηση στο αμάρτημα του απόντος από την αίθουσα κ. Κασσελάκη.
Αυτό που είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και τόσο ερέθισε τον κ. Κουτσούμπα δεν ήταν τίποτα καινούργιο ούτε κάτι φοβερό. Ηταν η σύνοψη της ιστορίας του οικονομικού και πολιτικού συστήματος της Δύσης κατά τα τελευταία 150 χρόνια, δηλαδή ο εξανθρωπισμός του καπιταλισμού και της ελεύθερης οικονομίας από την κοινοβουλευτική δημοκρατία και τους θεσμούς της. Μια κοινοτοπία ήταν αυτό που προκάλεσε τέτοιο μένος στον συνήθως ψύχραιμο κ. Κουτσούμπα, με την οποία όμως δεν θα διαφωνούσαν οι περισσότεροι από εκείνους που διασκέδασαν με το κράξιμο του κ. Κουτσούμπα στον κ. Κασσελάκη.
Εκείνο που προκάλεσε τον θυμό του κ. Κουτσούμπα ήταν ότι ο αρχηγός ενός (κατ’ όνομα τουλάχιστον) αριστερού κόμματος αμφισβήτησε τον πυρήνα του ιερού δόγματος, δηλαδή τη δαιμονοποίηση του κεφαλαίου. Μπορεί να στερείται πείρας και σοβαρότητας ο κ. Κασσελάκης, δεν παύει όμως να είναι (τυπικά) ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, ο δε κ. Κουτσούμπας, από τη δική του πλευρά, δεν παύει να είναι ο αρχηγός της θρησκείας. Επομένως, εφόσον το θέμα ήταν δογματικό, δεν μπορούσε να μην παρέμβει ο κ. Κουτσούμπας.
Για να το εξηγήσω με ένα παράδειγμα, αν π.χ. η Εκκλησία της Ελλάδος έβγαινε ξαφνικά και έλεγε ότι διαφωνεί με τις συνόδους της Νικαίας και της Χαλκηδόνος και ότι ο Χριστός είχε μόνο μία φύση και δεν ήταν Θεάνθρωπος, δεν θα έβγαινε ο Οικουμενικός Πατριάρχης να καταγγείλει την αίρεση; Ε, για τον ίδιο λόγο, τα πήρε ο κ. Κουτσούμπας και έκανε τη χάρη στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να του τα ψάλει.
Το παράδοξο που δεν μπορούμε να προσπεράσουμε, όμως, είναι η απήχηση που έχει ο τρόπος του κ. Κουτσούμπα. Πώς καταφέρνει, δηλαδή, να γίνεται συμπαθής, ενώ αυτό που εκπροσωπεί είναι η πιο κλειστή, ζοφερή, καταπιεστική, σκοτεινή θρησκεία που έχει απομείνει στην εποχή μας. Μια θρησκεία, της οποίας ο Πατριάρχης, ο κ. Κουτσούμπας, δεν τολμά ούτε να πει το όνομά της. Δεν εκστομίζει ποτέ τη λέξη «κομμουνισμός», επειδή καταλαβαίνει ότι θα πέσει παγωμάρα στο ακροατήριο.
Εντούτοις, χάρη στην προσωπικότητά του, ο κ. Κουτσούμπας κατορθώνει να είναι ο συμπαθέστατος εκπρόσωπος του απεχθούς. Πώς τα καταφέρνει; Το οφείλει στο χιούμορ, την ευστροφία και την καλλιέργειά του. Ο κ. Κουτσούμπας είναι ένας πολύ μορφωμένος άνθρωπος, που δεν το διαφημίζει – όλοι θυμόμαστε τη γενική κατάπληξη όταν τον ακούσαμε να μιλάει τόσο καλά γαλλικά σε διαδήλωση στο Παρίσι. Δεν παύει, ασφαλώς, να έχει την πετριά του Μαρξισμού-Λενινισμού και η βλάβη του να είναι ανήκεστος, όμως η προσωπικότητά του κάνει όλη τη διαφορά και εξηγεί γιατί εισπράττει το ΚΚΕ από τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ.
Τηρουμένων των αναλογιών (και είναι πολλές αυτές οι αναλογίες…), ο κ. Κουτσούμπας είναι ένας Χριστόδουλος της Αριστεράς. Υπό την έννοια ότι και αυτός είναι χαρισματικός ως προσωπικότητα, αν και με διαφορετικό τρόπο εν σχέσει με τον Χριστόδουλο, γι’ αυτό και καταφέρνει να κάνει τον αναχρονισμό που εκπροσωπεί («όπισθεν ολοταχώς», που έλεγε ο μακαριστός) δημοφιλέστερο από όσο πραγματικά του αξίζει. Η περίπτωση του κ. Κουτσούμπα είναι μία υπόμνηση της μεγάλης σημασίας των προσώπων στην εξέλιξη της Ιστορίας. Την τρέχουσα περίοδο, αυτός είναι η μόνη προσωπικότητα στην Αριστερά με τη βαρύτητα και τις ικανότητες για να αποτελέσει πόλο συσπείρωσης. Ευτυχώς, δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί αυτό, διότι ο κ. Κουτσούμπας περιορίζεται από τον δογματισμό της πίστης του. Εν προκειμένω, η πίστη σώζει. Οχι τον ίδιο, όλους εμάς τους υπόλοιπους…
