Καθώς η χρονιά τελειώνει σκεφτόμουν ποιες θα έπρεπε να είναι η προτεραιότητες της κυβέρνησης τη νέα χρονιά. Σίγουρα θα έπρεπε να βρεθεί τρόπος να καταπολεμηθεί η ακρίβεια στα τρόφιμα, αλλά και στα ενοίκια καθώς αυτό που συμβαίνει είναι χωρίς προηγούμενο. Ο πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας Γιάννης Στουρνάρας προειδοποιεί πως υπάρχει ανάγκη αύξησης των δημοσίων εσόδων – κάτι παραπάνω από όλους μας γνωρίζει. Προφανώς όλοι νομίζω ότι συμφωνούν πως θα πρέπει να υπάρξει αύξηση των δημοσίων και κυρίως των ιδιωτικών επενδύσεων, διότι φέρνουν δουλειές.
Η χώρα επίσης περιμένει μεταρρυθμίσεις στη δικαιοσύνη, περιμένει να δει σοβαρές παρεμβάσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα και σίγουρα αγωνιά με όσα έχουν να κάνουν με τον τομέα της δημόσιας Υγείας. Και βέβαια υπάρχει και το καυτό ζήτημα της ασφάλειας: με δυο αλλαγές στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη σε ένα χρόνο είναι λογικό να έχει χαθεί ο μπούσουλας. Είναι αυτά η ατζέντα της κυβέρνησης; Δεν το ξέρω. Πολύ φοβάμαι όμως ότι αυτό που απασχολεί την κυβέρνηση είναι το πώς με κάποιο τρόπο θα κερδίσει τις ευρωεκλογές. Δεν είναι κακό. Το πρόβλημα είναι ότι μια ακόμα νίκη της δεν λύνει προβλήματα που κακοχρονίζουν.
Το αστείο της ιστορίας είναι ότι και τα άλλα μικρομέγαλα κόμματα θεωρούν τις ευρωεκλογές ως κάτι πολύ σημαντικό. Ο Στέφανος Κασσελάκης είπε ότι σε αυτές ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτο κόμμα. Το ΠΑΣΟΚ τις περιμένει για να δείξει δυναμική ανόδου κόμματος εξουσίας. Η Νέα Αριστερά για να δώσει πολιτικό στίγμα. Η πρόβλεψή μου είναι ότι δύσκολα κάποιος θα πετύχει τον στόχο του για έναν απλό λόγο: κανείς δεν μοιάζει ικανός να πείσει ότι έχει ένα απαραίτητο μεταρρυθμιστικό σχέδιο.
Η έλλειψη αντιπολίτευσης είναι κυρίως αυτή η απουσία – δεν έχει να κάνει με αριθμούς και ποσοστά. Αυτή η έλλειψη θα έπρεπε να επιτρέπει στην κυβέρνηση κάθε είδους νομοθετική πρωτοβουλία για τα σημαντικά. Κι όμως, ακόμα και για το φορολογικό νομοσχέδιο, που μοιάζει με μια κυβερνητική παράκληση στους ελεύθερους επαγγελματίες να συνεισφέρουν κάτι στον δημόσιο κουμπαρά, η κυβέρνηση άρχισε να μετρά το εκλογικό κόστος. Δεν είναι παράξενο. Ο,τι μοιάζει να έχει κόστος την τρομάζει. Κι έτσι προτιμά για τα αληθινά προβλήματα να μην αναλαμβάνει καμία απολύτως πρωτοβουλία.
Θα κάνω μια πολύ εύκολη πρόβλεψη: όλη αυτή η κυβερνητική ακινησία θα διαμορφώσει εντός της επόμενης χρονιάς ένα νέο πολιτικό σκηνικό. Παρά το κρυφτούλι από τις αληθινές μεταρρυθμιστικές ευθύνες η κυβέρνηση στις ευρωεκλογές θα έχει μια πτώση των ποσοστών της αρκετά σημαντική. Υπάρχει μια βουβή και υπόγεια δυσαρέσκεια που δεν εκφράζεται δημοσκοπικά – το είδαμε και στις δημοτικές εκλογές όπου η ΝΔ δεν περίμενε ήττες των υποψηφίων της στους Δήμους Αθήνας και Θεσσαλονίκης διότι όπως έλεγαν τα στελέχη της «δεν υπάρχει αντίπαλος». Εκ των υστέρων κατάλαβαν πως δεν είναι θέμα αντιπάλων η δυσφορία: όπου προκύπτει αφορά τις επιλογές όσων διοικούν.
Το χειρότερο είναι ότι αυτό το ποσοστό που η ΝΔ θα χάσει, δύσκολα θα το καρπωθούν δυνάμεις μιας αντιπολίτευσης με κυβερνητική προοπτική γιατί κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Θα προκύψει ένα κατακερματισμένο πολιτικό σκηνικό με ένα μεγάλο κόμμα, τη ΝΔ, που θα βρίσκεται όμως αρκετά μακριά από το ποσοστό που να της επιτρέπει μια νέα αυτοδύναμη διακυβέρνηση. Ο εκβιασμός της ακυβερνησίας δύσκολα θα πιάσει ξανά, κυρίως γιατί όλοι βλέπουν πως και που κερδίζει τις εκλογές δεν έχει τα κότσια να κάνει απολύτως τίποτα απέναντι σε μια ανύπαρκτη αντιπολίτευση.
Νομίζω ότι οι ευρωεκλογές θα είναι οι πρώτες που θα χάσουν όλοι…
