Η Παιδική Σκηνή του Από Μηχανής Θεάτρου συνεχίζει μια καλή παράδοση ανεβάζοντας τρεις παραστάσεις βασισμένες σε διεισδυτικά βιβλία παιδικής και νεανικής λογοτεχνίας. Κοινός κρίκος εδώ είναι η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά, με τον οποίο μιλήσαμε για τον «Αόρατο Τονίνο» του Τζάνι Ροντάρι, «Το ωραιότερο χριστουγεννιάτικο στολίδι» της Αγγελικής Δαρλάση και το «Εγώ το ξωτικό» της Μαρίβας Γραμματικάκη.
Ποιο είναι το κοινό στοιχείο, το συναισθηματικό κέντρο που συνδέει τις τρεις παραστάσεις;
Και οι 3 παραστάσεις που φιλοξενεί φέτος η Παιδική Σκηνή του Από Μηχανής Θεάτρου βασίζονται σε ομότιτλα βιβλία ιδιαίτερα αγαπητά στα παιδιά. Κι αν το ένα έργο διαδραματίζεται στον μαγικό κόσμο των ξωτικών, το άλλο σε μια τάξη Δημοτικού τού σήμερα και το τρίτο μεταφέρεται από τη σοφίτα ενός σύγχρονου σπιτιού όπου 2 παιδιά κάνουν μια σπουδαία «ανασκαφή» στα αναχώματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, σε όλες τις περιπτώσεις εκείνο που θα έλεγα ότι συνδέει τις 3 παραστάσεις είναι η δύναμη της φιλίας, της ενσυναίσθησης, της επικοινωνίας και της ομάδας. Τελικά, όταν αυτά τα συστατικά είναι ενεργά, περισσότερα είναι εκείνα που μας ενώνουν παρά μας χωρίζουν ώστε να είμαστε σε θέση, μικροί αλλά και μεγάλοι, να γευτούμε τη χαρά της ζωής στην ολότητά της!
Αν έπρεπε να δώσετε όμως την ξεχωριστή ουσία για κάθε ένα από τα τρία έργα, ποιες λέξεις θα διαλέγατε;
Στο έργο «Ο αόρατος Τονίνο», βασισμένο στο βιβλίο του σπουδαίου Τζάνι Ροντάρι, ο Τονίνο εύχεται να γίνει αόρατος γιατί φοβάται να πει στην τάξη το μάθημα μήπως κάνει λάθος. Μέσα από τις περιπέτειες που θα περάσει, εκείνο που τελικά θα καταλάβει είναι ότι «δεν πειράζει αν κάνω λάθος, από τα λάθη μου θα μάθω».
Το συγκλονιστικό βιβλίο της Αγγελικής Δαρλάση «Το ωραιότερο χριστουγεννιάτικο στολίδι», το οποίο διασκευάστηκε για τη σκηνή από την ίδια τη συγγραφέα, καταπιάνεται με τρόπο εύληπτο και ευφάνταστο με το ιστορικό γεγονός της χριστουγεννιάτικης εκεχειρίας του 1914 στο Δυτικό Μέτωπο για να μιλήσει στα παιδιά για τον πόλεμο αλλά και την προοπτική να υπάρξει αδελφοσύνη και επί γης ειρήνη, αρκεί να το θέλουμε και να το διεκδικούμε.
Τέλος, η Αριβίστα Γραμματικάκη που γράφει το βιβλίο «Εγώ το ξωτικό», αλλά και υπογράφει τη θεατρική διασκευή, τρυπώνει στο εργαστήρι των ξωτικών για να δείξει στα παιδιά ότι η ντροπή, η γκρίνια, η ζήλεια, η απογοήτευση υπάρχουν και σε αυτόν τον μαγικό κόσμο και τελικά αυτό που όλοι επιθυμούμε κατά βάθος (μικροί και μεγάλοι) είναι «ένα φιλί και μια αγκαλιά», με άλλα λόγια να προσφέρουμε και να δεχόμαστε απλόχερα την αγάπη και την κατανόηση. Η αγάπη όλα τα λύνει, αρκεί να είμαστε ανοιχτοί απέναντι στο μεγαλείο της!
Πιστεύετε ότι όντως οι μικροί θεατές είναι οι πιο δύσκολοι κριτές σε μια παράσταση;
Τα παιδιά δεν φιλτράρουν αυτό που νιώθουν, το εκφράζουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Αυτή είναι η μαγεία, αυτή είναι και η δυσκολία τού να κάνεις παιδικό θέατρο. Αν παρουσιαστείς στα παιδιά χωρίς να υποβιβάζεις τη νοημοσύνη τους αλλά ενεργοποιώντας τη φαντασία, το συναίσθημα και τη σκέψη τους, αν τσαλακωθείς μπροστά τους και βουτήξεις στο παιχνίδι, αν ανοιχτόκαρδα μιλήσεις τη γλώσσα τους, τα παιδιά ακολουθούν και μάλιστα με μεγάλη προσήλωση. Αλλωστε τα ίδια τα παιδιά όταν παίζουν δεν είναι σπουδαίοι ηθοποιοί;
Ποια ιστορία θυμάστε εσείς από τη δική σας παιδική ηλικία που έχει «γράψει» μέσα σας;
Υπήρξα ένα εξαιρετικά ζωηρό παιδί. Υπερκινητικός, σκανταλιάρης, ζιζάνιο πραγματικό. Αλλες εποχές τότε, πηγαίναμε για παιχνίδι στη γειτονιά χωρίς τους γονείς μας και όταν ερχόταν η ώρα να επιστρέψω σπίτι, έβγαινε η μητέρα μου στο μπαλκόνι της πολυκατοικίας και φώναζε: Δημήτρηηηηη!!! Εννοείται, τελευταίος επέστρεφα όταν πια ήμουν βέβαιος ότι δεν είναι κανένα άλλο παιδί έξω!
