Πώς λέγεται η ασθένεια από την οποία πάσχει μια κυβέρνηση που παρακάμπτει τις αντιρρήσεις του Αντώνη Σαμαρά και ψηφίζει μια τροπολογία για τους παράτυπους μετανάστες, αλλά τρομοκρατείται από τις κραυγές κάποιου Νατσιού και δίνει εντολή να αποσυρθεί ένα έργο από έκθεση στο Γενικό Προξενείο της Νέας Υόρκης; Πολιτική σχιζοφρένεια; Φιλελευθερισμός α λα καρτ; Εθνική σύγχυση; Μικροκομματικός κυνισμός;
Kαι πόσο σοβαρή είναι αυτή η ασθένεια; Θεραπεύεται; Ή είναι ανίατη;
Στη μία περίπτωση, τα πράγματα είναι σχετικά απλά: ο συνήθης ύποπτος έδρασε ξανά, θέλοντας να δείξει ότι εξακολουθεί να ηγείται του υπερσυντηρητικού ρεύματος στο κόμμα του. Απέτυχε όμως να προκαλέσει μια γενικότερη αναταραχή, πρώτον επειδή κάθε λογικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα αυτής της ρύθμισης, δεύτερον επειδή οι διαφωνούντες βουλευτές δεν θέλουν να χάσουν τη θέση τους και τρίτον επειδή οι εμμονές του Σαμαρά δεν ενδιαφέρουν στην πραγματικότητα πλέον κανέναν.
Στην άλλη περίπτωση, όμως, η οργή συναγωνίζεται τη θλίψη: ο υπουργός Εξωτερικών, ένας μετριοπαθής πολιτικός που αντίθετα με τον προκάτοχό του θεωρείται το alter ego του Πρωθυπουργού, συνδέει το όνομά του με μια πράξη ανοιχτής λογοκρισίας που έχει στόχο τον κατευνασμό των πιο ακραίων εθνικιστών. Ο Γιώργος Γεραπετρίτης φέρεται να ενοχλήθηκε όχι επειδή η Γεωργία Λαλέ έφτιαξε μια ελληνική σημαία από κλινοσκεπάσματα που της έδωσαν κακοποιημένες γυναίκες, αλλά επειδή η σημαία αυτή εξετίθετο στο προξενείο.
Αντί να συγχαρεί δηλαδή τον πρόξενο, που ανέδειξε στο ανώτατο επίπεδο το σκάνδαλο των γυναικοκτονιών, τον άδειασε, όπως κάνει ο ξεπερασμένων αντιλήψεων γυμνασιάρχης με τον μαθητή που παίρνει δημιουργικές πρωτοβουλίες. Αντί να αποδοκιμάσει τον πρόεδρο της Νίκης, που έκανε ένα κοινοβουλευτικό σόου μπας και τσιμπήσει καμιά ψήφο από το χρυσαυγίτικο κοινό, παρέδωσε μια γενναία εικαστικό στα βέλη των ακροδεξιών εντός κι εκτός αμερικανικού εδάφους.
Θέλοντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έκανε άλλο ένα βήμα πίσω. Ο Παύλος Μαρινάκης δεν έχει πρόβλημα με την έκθεση, αλλά με την πράξη. Μπορεί να «μη γνωρίζει το θέμα πολύ καλά», όπως είπε σε συνέντευξή του στον Σκάι, αλλά θεωρεί εξ ορισμού απαγορευμένο να ασχολούνται οι καλλιτέχνες με τη σημαία. «Υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι πάνω από όλα, είναι ιερά», τόνισε. «Ενα από αυτά είναι η σημαία μας. Νομίζω ότι η ελληνική σημαία είναι το σύμβολο του έθνους μας και πρέπει να εξαιρείται όλων των υπολοίπων τα οποία συζητάμε».
Ας μας κάνουν έναν κατάλογο των «ιερών πραγμάτων», ο Μαρινάκης κι ο Γεραπετρίτης, για να ξέρουμε τι επιτρέπεται και τι όχι σε μια χώρα που υποτίθεται ότι είναι φιλελεύθερη, δημοκρατική, κοσμική και ευρωπαϊκή. Κι αν δεν προλαβαίνουν, ας συγκροτήσουν μια κοινοβουλευτική επιτροπή με αυτή την αποστολή. Τον πρόεδρο δεν θα δυσκολευτούν να τον βρουν: η ακροδεξιά δεξαμενή είναι βαθιά.
